.jpg)
Szkoły jezuickie – szkoły prowadzone przez zakon jezuitów, w Polsce od 1565 r. Pojawienie się kolegiów jezuickich (wraz z pijarskimi i teatyńskimi) było przełomem w dziedzinie edukacji. Pośród innych placówek oświatowych uważane za najlepsze, kolegia jezuickie rozwijały się najszybciej. Po ogłoszeniu w 1773 roku kasaty zakonu jezuitów w Rzeczypospolitej, zarząd nad szkołami i majątkami przejęła Komisja Edukacji Narodowej, w której działalność włączyło się wielu dawnych jezuitów.
Do Polski sprowadził zakon jezuitów biskup warmiński Stanisław Hozjusz, w roku 1564, fundując im Kolegium jezuitów w Braniewie (Collegium Hosianum). Następne kolegia jezuickie powstały w Pułtusku (1566), Wilnie (1570) i Poznaniu (1575). Do końca XVI wieku na ziemiach Rzeczypospolitej powstało 12 kolegiów.
1 kwietnia 1579 roku król Stefan Batory nadał kolegium jezuickiemu w Wilnie statut uniwersytecki. Nowa szkoła pod nazwą Akademii Wileńskiej była pierwszą szkołą wyższą w Wielkim Księstwie Litewskim i drugą w Rzeczypospolitej (po Krakowie). Pierwszym rektorem placówki był Piotr Skarga, a wykładali często cudzoziemcy, m.in. Anglik, James Bosgrave. W 1661 powstała jezuicka Akademia Lwowska. Jedno z wiodących kolegiów znajdowało się w Poznaniu (kolegium poznańskie), jednak przyznawane mu przywileje akademickie były blokowane przez konkurencyjną Akademię Krakowską.
Fundatorami kolegiów jezuickich byli zazwyczaj przedstawiciele rodów magnackich i możnych rodów szlacheckich. Pierwsze kolegium jezuickie na Rusi Czerwonej ufundowała w Jarosławiu w 1574 Zofia z Odrowążów Tarnowska. Anna Chodkiewiczowa, żona Jana Karola Chodkiewicza przekazała jezuitom w 1625 kolegium w kolegium jezuitów w Ostrogu. Mikołaj Krzysztof Radziwiłł w 1582 ufundował kolegium jezuitów w Nieświeżu, a jego brat Stanisław Radziwiłł przekazał na rzecz Akademii Wileńskiej wieś Łukiszki. Natomiast jego syn Albrycht Radziwiłł ufundował w 1631 kolegium jezuitów w Pińsku. Lew Kazimierz Sapieha założył kolegium jezuitów w Brześciu. Kazimierz Leon Sapieha wspierał jezuitów w Grodnie i Wilnie. Janusz Wiśniowiecki, kasztelan krakowski, ufundował Krzemieńcu, a jego brat Michał Wiśniowiecki, hetman wielki litewski, uposażył jezuitów w Pińsku i Słonimiu. Marcjan Ogiński ufundował kolegium jezuitów w Mińsku, Michał Potocki fundował kolegium w Nowogródku, a w 1617 Stanisław Żółkiewski sprowadził jezuitów do Baru, gdzie tamtejsze kolegium wspierał nowymi nadaniami Stanisław Koniecpolski. Aleksander Korwin Gosiewski, wojewoda smoleński, założył jezuitom kolegium w Witebsku. Szczepan Gostomski zapoczątkował powstanie kolegium w Sandomierzu w 1602, a Piotr Bal w 1619 założył kolegium w Krośnie. Stanisław i Paweł Wolscy ufundowali w 1612 kolegium w Rawie Ruskiej[1].
W 1608 roku odrębną prowincję polską podzielono na prowincję polską i litewską (do której włączono Warmię i Mazowsze). W połowie XVII wieku w obu tych prowincjach istniało około 40 szkół. W drugiej połowie XVII wieku kolegia jezuickie dotknął przejściowy kryzys spowodowany wojnami kozackimi, najazdem Szwedów i wojną z Rosją. Po ustaniu wojen szkolnictwo jezuickie przeżyło ponowny rozkwit.
W XVIII wieku utworzono jezuickie kolegia szlacheckie w kilku dalszych miastach:
Skupiały one wyróżniających się pedagogów (m.in.: Jan Chrzciciel Albertrandi, Jan Bielski, Franciszek Bohomolec, Józef Boreyko, Józef Karsznicki, Adam Tadeusz Naruszewicz, Józef Feliks Rogaliński, Karol Wyrwicz, Franciszek Paprocki (1723-1805), Michał Kociełkowski, Tomasz Skierzyński)[3].
W czasie kasaty zakonu w 1773 roku, w Polsce było 2362 zakonników w 4 prowincjach, mających pod swoją opieką 137 placówek, które przeszły pod zarząd państwa, a dokładniej, powołanej wówczas Komisji Edukacji Narodowej. Liczba kolegiów wynosiła 51, szkół było 66 (w tym szkół wyższych z filozofią i teologią 23), konwiktów szlacheckich 15, seminariów duchownych 2, akademii 2[1].
| Miejsce | Data powstania | Zamknięcie | Uwagi | Przypis |
|---|---|---|---|---|
| Bar | [4] | |||
| Braniewo (Collegium Hosianum) | 1565 | 1780 przekształcone w Gymnasium Academikum | jako kolegium w Brunsberdze | [5][6] |
| Pułtusk | 1566 | 1781 przekazane benedyktynom | [5][7] | |
| Wilno | 1570 | Po 1780 kontynuowało działalność jako niejezuicka Akademia Wileńska | W 1579 przekształcone w kolegium akademickie w Wilnie (Akademię Wileńską) | [5][8] |
| Poznań | 1572 | 1773 | [5][9] | |
| Jarosław | 1575 | 1773 | [5][10] | |
| Połock | 1582 | Po I rozbiorze Polski przekształcone w Akademię Połocką (1812) | [11][12] | |
| Ryga | 1582 | 1621, po podboju szwedzkim miasta | [13][14] | |
| Dorpat | 1586 | 1625, po podboju szwedzkim miasta | [13][15] | |
| Wenden | 1614 | 1625, po podboju szwedzkim miasta | [16] | |
| Lublin | 1582 | 1773 | [11][17] | |
| Kalisz (Kolegium Karnkowskiego) | 1583 | 1773 | [11][18] | |
| Nieśwież | 1584 | 1773 | [11][19] | |
| Stare Szkoty (Gdańsk) | 1621 | 1780 | [20] | |
| Kamieniec Podolski | 1614 | 1773 | Wstrzymanie działalności w latach 1672–1700 | [21] |
| Ksawerów | Zniszczone i zamknięte w 1648 | [11] | ||
| Kijów | Zniszczone i zamknięte w 1649 | [11] | ||
| Krzemieniec | ||||
| Lwów | 1608 | 1773 | [11][22] | |
| Kraków | [11] | |||
| Przemyśl | ||||
| Ostróg | ||||
| Kroże | ||||
| Słuck | ||||
| Sandomierz | ||||
| Toruń | 1786 | [23] | ||
| Krasnystaw | 1780 | [23] | ||
| Słonim | 1781 | [23] | ||
| Poszawsze | 1774 | [23] | ||
| Stanisławów | ||||
| Warszawa | 1752 | 1773 | ||
| Krosno | ||||
| Lwów | ||||
| Witebsk | ||||
| Winnica | [4] | |||
| Orsza | ||||
| Dyneburg |
Najbardziej rozpowszechnionym rodzajem szkoły była szkoła 5-klasowa, składająca się z trzech klas gramatyki, klasy poetyki i klasy retoryki. Przyjmowano doń chłopców 9–10 letnich, posiadających podstawową wiedzę w zakresie pisania i czytania po łacinie. Uczniowie byli podzieleni na klasy nie według wieku, lecz wyuczonego materiału: przechodzili do następnych klas indywidualnie, w zależności od zdobytych umiejętności. Były to odpowiedniki szkoły średniej.
Drugi typ reprezentowały szkoły o charakterze uczelni wyższych, które obok 5 klas niższych posiadały jeszcze 2- lub 3-letni kurs filozofii, obejmujący również matematykę i fizykę.
W tym typie była to szkoła z klasami niższymi, trzyletnim kursem filozofii i czteroletnim kursem teologii. Niektóre z tego typu szkół posiadały status akademicki z prawem nadawania stopni naukowych.
Oprócz trzech wymienionych rodzajów szkół jezuici prowadzili również: alumnaty papieskie, seminaria diecezjalne, bursy muzyczne, konwikty szlacheckie (collegia nobilia) oraz seminaria nauczycielskie podzielone na dwuletni nowicjat i dwuletnie studia humanistyczne. Pierwsze seminarium nauczycielskie powstało w Pułtusku w 1571 roku.
Jezuici nie organizowali szkół elementarnych (uczących czytania i pisania), koncentrowali się na szczeblu średnim, wykorzystując w nauczaniu tzw. modus parisiensis, czyli podział uczniów na klasy realizujące przepisany program nauczania.
Szkolnictwo jezuickie nie zalecało nadmiernych rozmyślań, wychodząc z założenia, że prawda jest już znana, gotowa, podana ludzkości w systemie nauki katolickiej i filozofii Arystotelesa, a obowiązkiem uczniów jest ją sobie przyswoić[24].
Jezuici byli praktykami pedagogiki[25]. Od 1599 roku aż do kasacji zakonu w 1773 roku wszystkie typy szkół jezuickich posługiwały się jednolitym programem nauczania tzw. Ratio studiorum, opracowanym na zlecenie generała jezuitów Klaudiusza Acquavivy, zawartych w podręczniku Ratio et institutio studiorum Societas Jesu, który był sukcesywnie uwspółcześniany.
Nauczanie w szkole oparte było na gruntownym poznaniu łaciny i greki oraz teorii poezji i wymowy. Do nauki gramatyki łacińskiej używano podręcznika opracowanego przez Emmanuela Alvareza, który w owym czasie stanowił duże osiągnięcie dydaktyczne[26]. Dużą wagę przywiązywano do umiejętności praktycznych. Nieobowiązkowo uczono hebrajskiego, niemieckiego i ruskiego oraz wykładano dialektykę, fizykę i matematykę. Studiowano również geografię, historię i filozofię.
Wysoki poziom nauczania, staranne wychowanie i stosowane metody dydaktyczne, a także bezpłatny charakter studiów przyciągał do szkół jezuickich również młodzież protestancką, co w dużej liczbie przypadków kończyło się przejściem na katolicyzm.
W całokształt procesu edukacyjnego włączano wykłady, przygotowywane przez studentów wprawki pisemne, teatr szkolny, chór, orkiestrę i organizacje religijno-społeczne (sodalicje mariańskie).
.jpg)
W 1883 jezuici zakupili majątek Franciszka Topolnickiego w Bąkowicach w Galicji pod Chyrowem koło Przemyśla. Nowy zakład został założony z inicjatywy księży: Mariana Ignacego Morawskiego (1845-1901) i Henryka Jackowskiego (1834-1905)[27][28]. W 1886 został tam otwarty Zakład Naukowo-Wychowawczy Ojców Jezuitów, potocznie nazwany „Chyrów”[27].
Budynek zakładu wzniesiono według projektów Antoniego Łuszczkiewicza, a po jego śmierci Jana Zakrzewskiego. Rozbudowano go w pierwszych latach XX wieku według założeń Edgara Kovátsa. Było w nim 327 pokoi mieszkalnych i sal wykładowych, przeznaczonych dla 400 wychowanków.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości i nastaniu II Rzeczypospolitej w latach 20. Gimnazjum funkcjonowało pod nazwą Konwikt św. Józefa w Chyrowie[27]. Właścicielem szkoły pozostawała polska prowincja zakonu oo. jezuitów[27]. Szkoła posiadała pełne prawa gimnazjum państwowego[27]. Wówczas Gimnazjum było szkołą typu klasycznego[27]. W 1926 w Gimnazjum było osiem klas z czternastoma oddziałami, w których uczyło się łącznie 471 uczniów wyłącznie płci męskiej[27]. Zakład był uważany jako jedną z najlepszych szkół w Polsce, a nawet w Europie.
Szkolnictwo jezuickie, podobnie jak wszystkie sfery życia, było krytykowane w literaturze sowizdrzalskiej i satyrycznej. Najbardziej znaną w literaturze polskiej satyrą był opublikowany anonimowo w 1625 roku pamflet Gratis Jana Brożka, profesora skłóconej z jezuitami Akademii Krakowskiej.
W XIX wieku ukazywały się w piśmiennictwie polskim różne krytyczne eseje na temat szkolnictwa jezuitów i ich szkodliwego wpływu na elity umysłowe w Polsce. Były one wzorowane na krytyce jezuitów przez uczonych Sorbony. Autorami tych opracowań byli m.in. Jan Alcyato, Jędrzej Moraczewski, Jan Nepomucen Janowski, Józef Łukaszewicz, Józef Muczkowski, Adrian Krzyżanowski i inni. Wychowanek jezuitów, autor słów hymnu państwowego Polski Józef Wybicki, w swoich pamiętnikach utrzymuje, że w szkole jezuickiej myśleć nie uczono, a nawet zakazywano[29].
Zarzucano jezuitom, że praktycznie zredukowali nauczanie do kształcenia „mówców łacińskich z zaniedbaniem kierunku realnego”, przy jednoczesnym pielęgnowaniu postawy afirmacji istniejącego porządku społeczno-politycznego w Polsce[30], a także uniżania się przed możnymi i szukania u nich protekcji[31]. Podczas prac Komisji Edukacji Narodowej negatywnie oceniono działalność szkół jezuickich. Stwierdzono wówczas, że po skończeniu szkół jezuickich trzeba było w krótkim czasie choć po części nadgradzać, co się w przeciągu strawionych lat opóźniło[30].
Jezuici w Polsce XXI-wiecznej prowadzili szkoły stopnia gimnazjalnego, licealnego oraz uczelnie wyższe:
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
