Logo Syryjskiej Koalicji Narodowej

Syryjska Koalicja Narodowa na rzecz Opozycji i Sił Rewolucyjnychkonfederacja zrzeszająca oraz reprezentująca syryjską opozycję krajową i emigracyjną, powołana na konferencji w Dosze 11 listopada 2012.

Organizacja

Poprzedniczką konfederacji była Narodowa Rada Syryjska (NRS) utworzona na początku syryjskiej wojny domowej. Jednakże NRS nie skupiała całej syryjskiej opozycji, która wystąpiła przeciwko reżimowi Baszara Al-Assada, poza tym była nie reprezentatywna przez co mało efektywna.

W celu zmienienia tej sytuacji, w dniach 4-11 listopada 2012 syryjska opozycja zebrała się na konferencji w katarskiej Dosze. Zreformowano struktury Narodowej Rady Syryjskiej oraz powołano Syryjską Koalicję Narodową na rzecz Opozycji i Sił Rewolucyjnych na czele z sunnitą Moazem al-Chatibem. Wiceprzewodniczącymi zostali Riad Seif oraz Suheir Atassi Konfederacja zrzeszała zarówno podzieloną opozycję krajową jak i opozycję na emigracji skupionej wokół Narodowej Rady Syryjskiej[1]. Siedziba Syryjskiej Koalicji Narodowej na rzecz Opozycji i Sił Rewolucyjnych mieści się w Kairze[2]. Koalicja składała się z 71 reprezentantów najważniejszych grup opozycyjnych, w tym Narodowej Rady Syryjskiej, Syryjskiego Bractwa Muzułmańskiego, Generalnej Komisji Syryjskiej Rewolucji, Lokalnych Komitetów Koordynacyjnych, Rewolucyjnych Rad z całego kraju oraz kurdyjscy przywódcy[3].

Podczas pierwszego zjazdu Syryjskiej Koalicji Narodowej w Kairze (1 grudnia 2012), zatwierdzono, iż członkowie ministrowie nowego organu muszą mieć ukończony 35. rok życia, mogą być to rewolucjoniści, technokraci, bądź osoby spoza koalicji. W ten sposób zatwierdzono 10 ministrów w rządzie na uchodźstwie[4].

14 islamistycznych grup walczących przeciwko reżimowi Assada odrzuciło 18 listopada 2012 wejście w skład Syryjskiej Koalicji Narodowej. Wśród sygnatariuszy postanowienia znalazły się takie ugrupowania jak Front Obrony Ludności Lewantu, Ahrar asz-Szam, Brygady Tahwid, Brygada Liwaa al-Umma. Islamiści opowiedzieli się za utworzeniem państwa islamskiego i domagali się wprowadzenie Koranu jako konstytucji[5]. Na wejście do szerokiej koalicji zgodziła się za to Kurdyjska Rada Narodowa[6].

Pod koniec grudnia 2012 powołano Krajowy Wolny Związek Zawodowy Urzędników Państwa Syryjskiego, którego zadaniem jest koordynowanie działań i pracy syryjskich dezerterów politycznych w celu poprawienia wydajności ich działań[7].

18 marca 2013 podczas obrad w Stambule na stanowisko tymczasowego premiera Syryjskiej Koalicji Narodowej na rzecz Opozycji i Sił Rewolucyjnych został powołany Ghassan Hitu. Głównym zadaniem tymczasowo szefa rządu była konstrukcja rządu opozycyjnego oraz administrowanie terenami kontrolowanymi przez rebeliantów. Hitu zapowiedział, że członkowie władz Syrii, którzy popełnili przestępstwa, zostaną postawieni przed sądem, a dialog z reżimem nie był możliwy. Oświadczył, że rząd tymczasowy będzie miał siedzibę na terenach kontrolowanych przez rebeliantów w północnej Syrii. Hitu związany zarówno z islamistycznym i liberalnym nurtem opozycji, został wybrany stosunkiem głosów 35 do 48[8].

Tymczasem 24 marca 2013 Mu’az al-Chatib poinformował o rezygnacji ze stanowiska przewodniczącego Syryjskiej Koalicji Narodowej na rzecz Opozycji i Sił Rewolucyjnych[9]. Przewodniczył jednak syryjskiej delegacji na szczycie Ligi Państw Arabskich w Dosze 26 marca 2013. Był to pierwszy szczyt LPA na którym Syrię reprezentowała Syryjska Koalicja Narodowa na rzecz Opozycji i Sił Rewolucyjnych, po wykluczeniu Damaszku z organizacji w listopadzie 2011[10]. Al-Chatib ustąpił ostatecznie ze stanowiska 22 kwietnia 2013 na znak protestu wobec braku konkretnej pomocy międzynarodowej dla syryjskiej opozycji. Tymczasowym przewodniczącym został Dżurdż Sabra, który wcześniej przewodził Narodowej Radzie Syryjskiej[11].

W dniach 23-31 maja 2013 odbyła się konferencja koalicji w Stambule. Na konferencji debatowano nad uczestnictwem w międzynarodowej konferencji pokojowej „Genewa 2”. omawiano sytuację na frontach, wybierano nowego przewodniczącego koalicji, rozszerzano koalicję oraz powołano 11-osobowy rząd. Na początku obrad opozycjoniści uzależnili udział w rozmowach od obietnicy szybkiego Asada, mimo pokładanych nadziejach w planowanych rokowaniach[12]. Podczas obrad pogłębiły się podziały wśród koalicji. W skład 60-osobowej koalicji weszło tylko pięciu ludzi związanych z Michalem Kilo, marksistą i chrześcijaninem. W kuluarach mówiło się o 22 nazwiskach ze środowiska Kilo[13]. 30 maja 2013 opozycjoniści uzgodnili, że nie wezmą udziału w międzynarodowej konferencji, dopóki bojówkarze libańskiego Hezbolahu działają pod Al-Kusajr. W nocy z 30 na 31 maja 2013 w skład Syryjska Koalicja Narodowa na rzecz Opozycji i Sił Rewolucyjnych przyjęto 40 nowych członków. Wśród nowo przyjętych znaleźli się głównie przedstawiciele sztabu generalnego Wolnej Armii Syrii. Ponadto odroczono wybory nowego szefa koalicji mającego zastąpić Moaza al-Chatiba, który w marcu 2013 podał się do dymisji. Głosowanie to odbędzie się najpóźniej 12 czerwca 2013. Odroczono również desygnowanie rządu Hitu na czas nieokreślony[14]. Wybory nowego przewodniczącego odbyły się dopiero 6 lipca 2013 w Stambule. Zwyciężył w nich Ahmad al-Dżarba powiązany z Arabią Saudyjską, który w zaciętym głosowaniu pokonał biznesmena Mustafę Sabaggha stosunkiem głosów 55 do 52[15].

Tymczasem 8 lipca 2013 premier Ghassan Hitu podał się do dymisji z powodu niemożności powołania gabinetu. Hitu był traktowany przez opozycjonistów marginalnie, z powodu jego powiązań z Bractwem Muzułmańskim. Nie uznała go m.in. Wolna Armia Syrii. Na decyzję o dymisji wpłynął wojskowy pucz w Egipcie, gdzie 3 lipca 2013 obalono prezydenta Muhammada Mursiego wywodzącego się z Bractwa Muzułmańskiego[16]. 14 września 2013 podczas obrad SKNOiSR w Stambule następcą Hitu na stanowisku premiera mianowano Ahmada Saliha Tumę[17].

Uznanie międzynarodowe

Uznanie Syryjskiej Koalicji Narodowej na arenie międzynarodowej

12 listopada 2012 kraje Rady Współpracy Zatoki Perskiej (Arabia Saudyjska, Katar, Bahrajn, Kuwejt, Oman i Zjednoczone Emiraty Arabskie) uznały Syryjską Koalicję Narodową na rzecz Opozycji i Sił Rewolucyjnych jako prawowitą przedstawicielkę syryjskiego narodu[18]. Poparcie dla konfederacji zostało udzielone także przez Turcję, Wielką Brytanię, Francję oraz Stany Zjednoczone[19]. Jednakże amerykański prezydent Barack Obama odmówił uznania Koalicji jako syryjskiego rządu na emigracji[20]. Także kraje Ligi Państw Arabskich (z wyłączeniem Algierii, Libanu i Iraku) uznały nową koalicję jako organ posiadający legitymizacje do reprezentowania narodu syryjskiego[21]. 13 listopada 2012 francuski prezydent François Hollande oficjalnie powiedział, że Paryż uznaje syryjską opozycję jako prawowitą przedstawicielkę syryjskich władz. Mianował też Mounzira Makhousa na ambasadora francuskiego przy Syryjskiej Koalicji Narodowej[22]. Wcześniej Al-Chatib zwrócił się do państw europejskich o uznanie i pomoc finansową[23]. 15 listopada 2012 Turcja uznała Syryjską Koalicję Narodową[24]. To samo 20 listopada 2012 uczyniły władze Wielkiej Brytanii[25]. Ten sam krok uczyniła 29 listopada 2012 Hiszpania[26]. Narodową Koalicję Syrii za jedynego przedstawiciela narodu syryjskiego 12 grudnia 2012 uznała także grupa „Przyjaciół Syrii” w tym Stany Zjednoczone i Polska oraz prawie sto państw należących do grupy[27].

Liderzy organizacji

Lista przewodniczących SKNOiSR

Przewodniczący Okres sprawowania urzędu
Mu’az al-Chatib 11 listopada 2012 – 22 kwietnia 2013
Dżurdż Sabra (p.o.) 22 kwietnia 2013 – 6 lipca 2013
Ahmad al-Dżarba 6 lipca 2013 – 9 lipca 2014
Hadi al-Bahra 9 lipca 2014 – 4 stycznia 2015
Chalid Chudża 4 stycznia 2015 – 5 marca 2016
Anas al-Abda 5 marca 2016 – 6 maja 2017
Riad Seif 6 maja 2017 – 6 maja 2018
Abdurrahman Mustafa 6 maja 2018 – 29 czerwca 2019
Anas al-Abda od 29 czerwca 2019

Lista premierów SKNOiSR

Przewodniczący Okres sprawowania urzędu
Ghassan Hitu 18 marca 2013 – 14 września 2013
Ahmad Salih Tuma 14 września 2013 – 17 maja 2016
Dżawad Abu Hatab 17 maja 2016 – 10 marca 2019
wakat 10 marca – 30 czerwca 2019
Abd ar-Rahman Mustafa od 30 czerwca 2019

Przypisy

  1. Rosja: nowa koalicja opozycji w Syrii musi starać się o dialog. wp.pl, 2012-11-12. [dostęp 2012-11-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-12)]. (pol.).
  2. Media: siedziba nowej koalicji syryjskiej opozycji będzie w Egipcie. wp.pl, 2012-11-20. [dostęp 2012-11-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-21)]. (pol.).
  3. The Structure and Organization of the Syrian Opposition. American Progress, 2013-05-14. [dostęp 2013-10-21]. (ang.).
  4. Syrian opposition says they have agreed upon the parameters a transitional government. BBC News, 2012-12-01. [dostęp 2012-12-02]. (ang.).
  5. Aleppo Rebels Denounce Syrian Opposition National Coalition & Declar Islamic State. Reuters, 2012-11-18. [dostęp 2012-11-19]. (ang.).
  6. Syrian Weekly Brief: 10 - 16 December 2012. strescom.org, 2012-12-16. [dostęp 2012-12-24]. (ang.).
  7. Syryjska opozycja stworzyła instytucję koordynującą działania dezerterów. wp.pl, 2012-11-27. [dostęp 2012-11-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-15)]. (pol.).
  8. Syria opposition names Ghassan Hitu PM for rebel areas. BBC News, 2013-03-19. [dostęp 2013-03-19]. (ang.).
  9. Syrian opposition leader Ahmed Moaz al-Khatib resigns. BBC World. [dostęp 2013-03-24]. (ang.).
  10. Syryjska opozycja oficjalnie na szczycie Ligi Arabskiej. wp.pl. [dostęp 2013-03-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (31 marca 2013)]. (pol.).
  11. Chrześcijanin George Sabra nowym szefem Syryjskiej Koalicji Narodowej. wp.pl. [dostęp 2013-05-01]. (pol.).
  12. Spotkanie syryjskiej opozycji ws. udziału w rozmowach pokojowych. wp.pl. [dostęp 2013-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (7 lipca 2013)]. (pol.).
  13. Stambuł: pogłębienie podziałów zamiast zjednoczenia w syryjskiej opozycji. wp.pl. [dostęp 2013-05-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 października 2013)]. (pol.).
  14. Syryjska koalicja opozycyjna porozumiała się w kwestii rozszerzenia. wp.pl, 2013-05-31. [dostęp 2013-06-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-14)].
  15. Main Syrian opposition elects new president. Al Dżazira, 2013-07-06. [dostęp 2013-07-06].
  16. Syria: premier opozycyjnego rządu tymczasowego podał się do dymisji. wp.pl, 2013-07-06. [dostęp 2013-07-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-03)].
  17. Syrian opposition group elects an interim prime minister. wp.pl, 2013-09-14. [dostęp 2013-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-16)].
  18. GCC recognizes Syria’s new opposition bloc. Al Arabija, 2012-11-12. [dostęp 2012-11-12]. (ang.).
  19. Syria crisis: Gulf states recognise Syria opposition. BBC News, 2012-11-12. [dostęp 2012-11-12]. (ang.).
  20. President Obama won't recognize Syrian rebels. Los Angeles Times, 2012-11-14. [dostęp 2012-11-17]. (ang.).
  21. Arab League recognizes Syria’s new opposition bloc. Al Arabiya, 2012-11-12. [dostęp 2012-11-12]. (ang.).
  22. Syrian opposition names envoy to France. Al Dżazira, 2012-11-17. [dostęp 2012-11-18]. (ang.).
  23. France recognises new Syrian opposition coalition. Reuters, 2012-11-13. [dostęp 2012-11-13]. (ang.).
  24. Turcja uznała opozycyjną Syryjską Koalicję Narodową. Namawia innych do tego samego. Reuters, 2012-11-15. [dostęp 2012-11-15]. (ang.).
  25. Britain officially recognises Syrian rebels: William Hague faces fresh calls to arm opposition forces. dailymail.co.uk, 2012-11-20. [dostęp 2012-11-29]. (ang.).
  26. España reconoce como único representante legítimo del pueblo sirio a la nueva coalición opositora. europapress.es, 2012-11-29. [dostęp 2012-12-02]. (hiszp.).
  27. Maroko: Grupa Przyjaciół Syrii uznała syryjską opozycję. wp.pl, 2012-12-12. [dostęp 2012-12-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-17)]. (ang.).

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się