 |
Ten artykuł od 2021-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Synod w Seceminie – synod kalwinistów 22 stycznia 1556 r., który zapoczątkował wyodrębnienie niezależnego unitariańskiego ruchu braci polskich.
Za czasów właściciela Secemina – Stanisława Szafrańca – miasto to stało się jednym z najważniejszych ośrodków kalwinizmu w Małopolsce i miejscem wielu ważnych synodów tego wyznania.
Szlachta małopolska podczas synodu planowała zwołanie ogólnonarodowego soboru, który miał stać się rodzajem sądu nad Kościołami pod przewodnictwem króla. Sędziami mieli być książęta i magnaci, a teolodzy protestanccy (wśród nich zaproszeni: Jan Kalwin, Filip Melanchton i Jan Łaski) oraz katoliccy mieli przedstawiać swoje poglądy. Projektodawcy soboru byli przekonani, że katolicy przegrają w obliczu przewagi ideowej protestantów, a król powoła polski protestancki Kościół państwowy.
Największym wydarzeniem synodu było wystąpienie Piotra z Goniądza (reprezentanta księcia Mikołaja Radziwiłła Czarnego), który po raz pierwszy w Polsce publicznie zakwestionował istnienie Trójcy Świętej, twierdząc, że Bogiem Najwyższym jest tylko Bóg Ojciec, a Jezus Chrystus otrzymał boskość od Ojca i dlatego nie jest jemu równy. Piotr głosił także pacyfizm chrześcijański (na znak swoich przekonań u boku miał drewniany miecz) oraz negował znaczenie chrztu nieświadomych dzieci. To nowatorskie wystąpienie spotkało się z potępieniem ze strony większości uczestników synodu. W następstwie tego spowodowano wygnanie Piotra z Małopolski oraz jego ekskomunikę podczas synodu w Pińczowie 1 maja 1556 r. Jednak te działania nie zahamowały działalności Piotra, który na Podlasiu utworzył pierwsze zbory braci polskich.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.