król Danii | |
Okres |
od 1047 |
---|---|
Dane biograficzne | |
Dynastia | |
Data urodzenia |
ok. 1020 |
Data śmierci |
między 1074 a 1076 |
Miejsce spoczynku | |
Ojciec | |
Matka | |
Żona |
Gunhilda, Gyda, Tore(?) |
Dzieci |
Magnus, Harald, Kanut, Olaf, Eryk, Benedykt, Swen, Ulf, Niels, córka?, Ingrid |
Swen II Estrydsen, Svein Estridsen (ur. ok. 1020, zm. między 1074 a 1076) – król Danii od 1047, założyciel dynastii Estrydsenidów.
4. Thorgils Sprakalegg | ||||||
2. Ulf Torgilsson | ||||||
5. NN | ||||||
1. Swen II Estrydsen | ||||||
6. Swen Widłobrody | ||||||
3. Estryda Małgorzata | ||||||
7. Świętosława(?) Sygryda | ||||||
Swen Estridsen urodził się jako najstarszy z trzech synów jarla Ulfa i Estrydy, siostry Knuta Wielkiego, króla Danii i Anglii. Imię otrzymał po swoim dziadku macierzystym, Swenie Widłobrodym. Cieniem na dzieciństwie Swena położyło się zamordowanie jego ojca przez Kanuta Wielkiego. Po dojściu do pełnoletniości Swen II stał wiernie przy swoim kuzynie Kanucie Srogim (Hardekanucie), synu i następcy Kanuta Wielkiego.
W 1042 lub, co mniej prawdopodobne, w 1040 Magnus Dobry najechał na Danię. Swen Estridsen został postawiony przez Hardekanuta na czele wyprawy ratunkowej. Pokonany przez Magnusa, powrócił do Anglii w czerwcu lub lipcu 1042 roku, gdzie w międzyczasie zmarł Hardekanut.
Po śmierci Hardekanuta jego cioteczny brat Swen Estrydsen jako wnuk Swena Widłobrodego i siostrzeniec Kanuta Wielkiego zgłosił pretensje do duńskiego tronu. Jesienią 1042 lub wiosną 1043 roku wyruszył, prawdopodobnie popierany przez Edwarda Wyznawcę, przeciwko Magnusowi Dobremu. W grudniu 1043 roku został pokonany pod Århus, a w 1044 roku poniósł klęskę w Skonii. Ostatecznie znalazł schronienie na dworze swojego krewnego – Anunda Jakuba, króla Szwecji. Nie mogąc odzyskać tronu siłą, złożył hołd lenny Magnusowi. Ten mianował Swena Estridsena swoim namiestnikiem, prawdopodobnie w Danii.
W 1046 Magnus Dobry planował wyprawę na Anglię. Swen Estridsen wykorzystał sytuację i wyzwolił Danię spod norweskiego panowania. Magnus szykował się do odwetu, ale zmarł na okręcie 25 października 1047.
Swen II Estridsen nawiązał przyjazne stosunki z Niemcami. W 1049 złożył hołd lenny cesarzowi Henrykowi III. Współpracował z arcybiskupem bremeńsko-hamburskim Adalbertem. W 1052 lub 1053 spotkał się z nim na zjeździe w Szlezwiku. Dzięki temu wznowiły działalność cztery duńskie biskupstwa w: Århus, Viborg, Vendsyssel i w Dalby. 11 kwietnia 1053 roku na zjeździe w Merseburgu Swen II odnowił przysięgę wierności wobec cesarstwa. Wtedy też ostatecznie zrezygnował z pomysłów usamodzielnienia duńskiego kościoła. Sojusznikiem Swena był popierany przez saskich dostojników książę obodrzycki Gotszalk. W 1059 roku Swen narzucił trybut słowiańskiemu plemieniu Czrezpienian.
Od 1048 Swen II prowadził walki o Danię. Mimo osobistej dzielności, nie zdołał sformować wiernej drużyny, również z tego powodu przez wiele lat nie mógł zapewnić sobie trwałych rządów.
W 1053 roku nastąpiło zawieszenie broni między Danią a Norwegią. W 1059 Harald III Surowy ponownie zaatakował Danię, a w 1062 pokonał Swena koło Nissaa (Halland). Wojna zakończyła się pokojem zawartym w Götaelf w 1064.
Od 1066, kiedy zmarł Edward Wyznawca, a w Anglii zginął Harald Hardrade, Swen zainteresował się poważnie Królestwem Anglii. Popierał Northumbrijczyków, zbuntowanych przeciwko Wilhelmowi Zdobywcy. W 1069 jego brat Asbjorn i synowie pojawili się u ujścia rzeki Humbry na czele floty liczącej 300 statków, jednak byli bezsilni. W 1070 ponownie napadł na Anglię, kiedy Northumbria została uspokojona. Duńczycy zostali ostatecznie pokonani przez Wilhelma Zdobywcę.
W 1071 nawiązał porozumienie z Henrykiem IV, królem Niemiec, przeciwko buntującym się przeciwko temu ostatniemu Sasom. Jesienią 1073 lub wiosną 1074 Swen wyprowadził poważne siły przeciw Sasom, ale rycerstwo duńskie odmówiło walki. Do stronnictwa antyniemieckiego próbował przeciągnąć Swena papież Grzegorz VII. Wysłał do Danii legatów, którzy mieli koronować Magnusa, syna Swena II. Królewicz wkrótce potem zmarł i plany koronacyjne spełzły na niczym.
W ostatnich latach życia Swen II kazał zamordować w kościele w Roskilde trzech drużynników, za co biskup Wilhelm obłożył go klątwą. Król odbył pokutę i klątwę zdjęto.
Data śmierci Swena II nie jest pewna. Proponuje się lata 1074, 1075 i 1076.
Genealogia Swena II wciąż nie została dokładnie opracowana i wzbudza kontrowersje.
Żony:
Dzieci:
Do potomstwa Swena II zalicza się także (choć sprawa wymaga dalszych badań): Thorgilsa, Sigurda, Eymunda, Ragnildę (żonę Swena Askelssona) i Helenę-Gunhildę.
Pojawiła się hipoteza, że synem Swena II był królewicz duński, który brał udział w pierwszej wyprawie krzyżowej.
Jest to utwór autorstwa Adama z Bremy, którego tytuł oznacza Czyny biskupów Kościoła hamburskiego i który stanowi podstawę dzisiejszej wiedzy o XI-wiecznej Skandynawii[1]. Według samego autora, znaczącym źródłem w czasie tworzenia pracy był król Swen II[2].
W serii gier wideo, Crusader Kings, jednym z grywalnych władców jest Svend II Ulfsen Estrid, przedstawiony jako król Danii[3].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.