Bhagawan Swaminarajan (gudżarati સ્વામિનારાયણ, dewanagari: स्वामीनारायण, trl. Svāmīnārāyaṇa, właściwie ang. Ghanashyam Pande; ur. 2 kwietnia 1781 – zm. 1 czerwca 1830) – hinduistyczny guru, twórca nurtu Swaminarayan zaliczanego do wisznuizmu.
Ghanashyam urodził się w miejscowości Chhapia położonej 14 kilometrów od Ajodhji w stanie Uttar Pradeś w Indiach. Dzień narodzin 2 kwietnia był w 1781 równocześnie dniem obchodów rocznicy narodzin księcia Ramy (Ramanawani). Jego rodzice Hariprasad Pande i matka Premawati pochodzili z warny braminów. Zmarli, gdy miał jedenaście lat. Wtedy rozpoczął siedmioletnią wędrówkę jako brahmaćari o imieniu Nilkanth (ang. Neelkanth). Wisznuicki Swami Ramananda (ur. 1739) udzielił mu około 1800 dikszy i nowego imienia Swami Sahadźanand. Mimo młodego wieku, mianował go w publicznej ceremonii w Jetpur (południowa Saurashtra) swoim sukcesorem i niedługo potem umarł. Prowadził działalność religijną w Gudżracie, Kathiawar, Kutch.
W roku 1814 poparł Brytyjczyków w pacyfikacji Saurasztry[1].
W ostatnich dziesięciu latach życia przyczynił się do powstania sześciu dużych mandirów (hinduistycznych świątyń) w stanie Gudżarat, są to miasta: Ahmedabad, Bhudź, Vadtal, Junagadh, Dholera, Gadhada.
Swaminarajan pozostawił po sobie w szczególności :
Teksty hinduistyczne polecane przez Swamiego Sahadżanandę swoim ówczesnym zwolennikom to[2]:
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.