Styl – relacja między znaczeniem tekstu a formą wyrażenia tego sensu za pomocą środków językowych, zmieniającą swoje ukształtowanie w zależności od kontekstu społecznego lub zamysłu ekspresywnego[1][2]. Ukształtowanie to wynika z celowego doboru jednostek językowych dostępnych w danej odmianie języka, ujawnia się przede wszystkim w warstwie leksykalnej i frazeologicznej, choć możliwe są również różnice w wymowie, fleksji, składni, a także w zewnętrznej szacie ortograficznej[3]. Funkcjonalne zróżnicowanie stylistyczne jest charakterystyczną cechą języków standardowych (ogólnonarodowych), obejmujących swoim zasięgiem wszelkie dziedziny życia[4].
Styl stanowi związek między formą oznaczającą a treścią oznaczaną wypowiedzenia, czyli według nazewnictwa Noama Chomsky’ego napięcie między strukturą głęboką a strukturą powierzchniową danego tekstu.
Dyscypliną zajmującą się stylami językowymi jest stylistyka[5].
Klasyfikacja stylów może opierać się na różnych kryteriach. Przedstawiciele praskiej szkoły strukturalistycznej wypracowali teorię stylów funkcjonalnych (języków funkcjonalnych), wyodrębnianych ze względu na funkcję wypowiedzi[1][6].
Do stylów funkcjonalnych (użytkowych) zalicza się:
W praktyce teksty mogą występować w formach mieszanych, a precyzyjne rozgraniczenie stylów funkcjonalnych nie zawsze jest możliwe[5]. Tworzą one kontinuum[7].
Istnieją także inne, nieterminologiczne lub doraźne sposoby wydzielania stylów językowych. W literaturze spotykane są również takie pojęcia, jak: styl prosty, styl neutralny, styl książkowy czy styl makaroniczny[6][1].
Według jednej z koncepcji styl można również podzielić na subiektywny i obiektywny. Styl obiektywny, oparty na pewnych normach stylistycznych, obejmuje zarówno środki wydzielone na podstawie adresata, sytuacji, kontaktu itp. (np. styl pisany/mówiony, oficjalny/nieoficjalny), jak i wzorce wydzielone pod względem funkcjonalnym. Styl subiektywny (autorski) ma natomiast charakter indywidualny i nienormowany; opiera się środkach wybieranych przez autora w sposób mniej lub bardziej konsekwentny[5].
Pokrewnym terminem socjolingwistycznym (właściwie odpowiadającym znaczeniowo stylowi funkcjonalnemu) jest rejestr, przy czym określenie to występuje przede wszystkim w tradycji anglosaskiej[8].
Styl właściwy dla pojedynczej osoby zwany jest idiolektem[3].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.