Steven Runciman
Sir James Cochran Stevenson Runciman
Data i miejsce urodzenia

7 lipca 1903
Northumberland

Data i miejsce śmierci

1 listopada 2000
Radway

Zawód, zajęcie

historyk, dyplomata

Cytaty w Wikicytatach

Steven Runciman, właściwie Sir James Cochran Stevenson Runciman (ur. 7 lipca 1903 w Northumberland, zm. 1 listopada 2000 w Radway, Warwickshire) – brytyjski historyk i dyplomata.

Życiorys

Syn Waltera Runcimana, brytyjskiego polityka. Steven Runciman był uczniem Johna Bury’ego. W latach 1940–1947 pracował w brytyjskiej służbie dyplomatycznej m.in. w Grecji, Turcji i Bułgarii. Steven Runciman jest autorem wielu prac poświęconych głównie dziejom średniowiecza. Szczególnie cenne[potrzebny przypis] jest jego trzytomowe, przekrojowe dzieło Dzieje wypraw krzyżowych, opublikowane w latach 1951–1954. Wiele uwagi w swych pracach Runciman poświęcał historii Cesarstwa Bizantyjskiego oraz sąsiednich państw, od Sycylii po Syrię.

Jego stryjecznym wnukiem jest David Runciman(inne języki), brytyjski politolog i historyk z Uniwersytetu Cambridge[1].

Wybrane publikacje

  • The Emperor Romanus Lecapenus and His Reign, London 1929.
  • The First Bulgarian Empire, London 1930.
  • Byzantine Civilization, London 1933.
  • The Medieval Manichee: A Study of the Christian Dualist Heresy, 1947
  • A History of the Crusades: Volume 1, The First Crusade and the Foundation of the Kingdom of Jerusalem, Cambridge University Press 1951.
  • A History of the Crusades: Volume 2, The Kingdom of Jerusalem and the Frankish East, Cambridge University Press 1952.
  • A History of the Crusades: Volume 3, The Kingdom of Acre and the Later Crusades, Cambridge University Press 1954
  • The Eastern Schism: A Study of the Papacy and the Eastern Churches during the XIth and XIIth Centuries, 1955.
  • The Sicilian Vespers: A History of the Mediterranean World in the Later Thirteenth Century, 1958.
  • The White Rajahs, London 1960.
  • The Fall of Constantinople 1453, 1965.
  • Wielki Kościół w niewoli (ang. The Great Church in Captivity), 1968.
  • The Last Byzantine Renaissance, 1970.
  • The Orthodox Churches and the Secular State, 1972.
  • Byzantine Style and Civilization, London 1975.
  • The Byzantine Theocracy, 1977.
  • Mistra: Byzantine Capital of the Peloponnese, London 1980 (2009 reprint: The Lost Capital of Byzantium: The History of Mistra and the Peloponnese, przedmowa: John Freely.)
  • A Traveller’s Alphabet.Partial Memoirs, London 1991.

Publikacje w języku polskim

  • Geneza wschodniej schizmy, przeł. Jan Gawroński, „Życie i Myśl” 12 (1962), z. 9-10, s. 47–53.
  • „Historia Krucjat”: Obrzydliwość spustoszenia. święty pokój, święta wojna, przeł. Jerzy Z. Kędzierski, [w:] Współcześni historycy brytyjscy. Wybór z pism, oprac. i przedmową zaopatrzył Jerzy Z. Kędzierski, słowo wstępne G. P. Gooch, Londyn: B. Świderski 1963, s. 411–432.
  • Schizma wschodnia, przeł. Jan Gawroński; przekład przejrzał i poprawił Edward Zwolski, Warszawa: Pax 1963[2].
  • Bizancjum i Słowianie, [w:] Bizancjum. Wstęp do cywilizacji wschodniorzymskiej, red. Norman Baynes i S.L.B. Moss, przeł. Edward Zwolski, Warszawa 1964.
  • Wielki Kościół w niewoli. Studium historyczne patriarchatu konstantynopolitańskiego od czasów bezpośrednio poprzedzających jego podbój przez Turków aż do wybuchu greckiej wojny o niepodległość, przeł. Jan Stanisław Łoś, Warszawa: Pax 1973[3].
  • Ostatni renesans bizantyjski, przeł. Józef Marzęcki, Warszawa: Pax 1973[4].
  • Upadek Konstantynopola 1453, przeł. Antoni Dębicki, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1968 (wyd. 2 1994)[5].
  • Teokracja bizantyjska, przeł. Maria Radożycka, Warszawa: Instytut Wydawniczy Pax 1982 (wyd. 2 – 2008)[6].
  • Manicheizm średniowieczny (fragmenty), „Literatura na Świecie” (1987), z. 12(197), s. 100–126.
  • Gnostyckie tło, przeł. Alicja Domańska, „Literatura na Świecie” (1989), z. 4(213), s. 14–45.
  • Manicheizm średniowieczny przeł. Jerzy Prokopiuk, Bartłomiej Zborski, Gdańsk: „Marabut” 1996 (wyd. 2 2007).
  • Dzieje wypraw krzyżowych, t. 1-3, przeł. Jerzy Schwakopf, posłowiem opatrzył Benedykt Zientara, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1987 (wyd. 2 – 1997, wyd. 3 – 2009); t. 1: Pierwsza krucjata i założenie Królestwa Jerozolimskiego; t. 2: Królestwo Jerozolimskie i frankijski Wschód 1100-1187; t. 3: Królestwo Akki i późniejsze krucjaty.
  • Nieszpory sycylijskie. Dzieje świata śródziemnomorskiego w drugiej połowie XIII wieku, przeł. Łukasz Modelski, Oskar Tyciński, Katowice: Książnica 1997 (wyd. 2 – 2007).
  • Pierwsza krucjata, przeł. Wojciech Kozak, Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej 1998.
  • Zapomniana stolica Bizancjum. Historia Mistry i Peloponezu, przeł. Norbert Radomski, Poznań: Rebis 2013.

Przypisy

  1. ↑ David Runciman [online], Lubimyczytać.pl [dostęp 2019-07-14] (pol.).
  2. ↑ Recenzje: Andrzej Kreutz, „Życie i Myśl” 14 (1964), nr 3-4, s. 211–213; Marian Michalski, „Studia Theologica Varsaviensia” 2 (1964), nr 1-2, s. 629–632; Władysław Zaremba, „Kierunki” 1963, nr 41, s. 8.
  3. ↑ Recenzje: Oktawiusz Jurewicz, „Argumenty” 17 (1973), nr 33; Wacław Hryniewicz, „Nowe Książki”, 1973, nr 12, s. 56–57; Marceli Kosman, „Odrodzenie i Reformacja w Polsce” 19 (1974), s. 220–222.
  4. ↑ Recenzja: Oktawiusz Jurewicz, „Nowe Książki” 1973, nr 16, s. 47.
  5. ↑ Recenzje: Gerard Labuda, „Roczniki Historyczne” 25 (1969), s. 171–172; Jan Reychman, „Przegląd Orientalistyczny” 1969, nr 4, s. 402–404; Zdzisław Spieralski, „Nowe Książki” 1969, nr 5, s. 329–331; Dorota Wysocka, „Przegląd Prawosławny” 12 (1996), nr 12, s. 13–15.
  6. ↑ Recenzja: Tadeusz Wyszomirski, „Studia i Dokumenty Ekumeniczne” 1 (1983), s. 89–91.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

  • Steven Runciman opowiada o swoim dzieciństwie [1]
  • Sir Steven Runciman: Bridge to the East (TV 1987) Film w bazie IMDb (ang.)
  • http://www.lrb.co.uk/v38/n20/rosemary-hill/herberts-and-herbertinas

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się