major artylerii | |
Data i miejsce urodzenia |
10 marca 1895 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1914–1940 |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
1 Pułk Artylerii Polowej |
Stanowiska |
dowódca dywizjonu |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
Odznaczenia | |
|
Stefan Edward Kopecki (ur. 10 marca 1895 we Lwowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Syn Władysława (1860–1923) i Idy z domu Turnau (1875–1955). Miał brata Adama Edwarda (1898–1940), ppor. Wojska Polskiego, który został osadzony w Starobielsku i w 1940 zamordowany w Charkowie.
W 1913 ukończył Gimnazjum oo. Jezuitów w Chyrowie. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach pułku armat polowych nr 29.
W 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Został przydzielony do 1 pułku artylerii polowej, w którego szeregach uczestniczył w wojnie polsko-ukraińskiej (w tym w walkach w obronie miasta Lwowa) i wojnie polsko-bolszewickiej 1918–1920. Za bohaterstwo, w której został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku został zweryfikowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Od 1923 roku służył w 23 pułku artylerii polowej, pełniąc obowiązki dowódcy II dywizjonu. W sierpniu 1925 roku został przeniesiony do 24 pułku artylerii polowej w Jarosławiu na stanowisko pełniącego obowiązki kwatermistrza[1]. W 1927 został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku w korpusie oficerów artylerii. W 1928 roku był dowódcą II dywizjonu. W marcu 1932 roku został przesunięty na stanowisko kwatermistrza pułku[2]. W kwietniu 1935 roku został przesunięty na stanowisko dowódcy dywizjonu[3]. W 1938 roku został przeniesiony na stanowisko Rejonowego Inspektora Koni w Samborze. Zajmował się rejestracją koni, które w razie wybuchu wojny miały zostać skonfiskowane na potrzeby wojska.
8 września 1939, gdy Niemcy zaczęli bombardować Sambor, ewakuował się wraz z rodziną w kierunku wschodnim. Po agresji ZSRR na Polskę wzięty do niewoli sowieckiej w Stanisławowie. Był przetrzymywany w obozie w Starobielsku[4]. Stamtąd nadsyłał korespondencję do bliskich, w której poinformował m.in. że wraz z nim w obozie był przetrzymywany jego młodszy brat Adam (podporucznik). Według powojennej relacji jego kolegi, Kazimierza Plisowskiego, Stefan Kopecki został wywieziony z obozu po 13 kwietnia 1940. Wówczas wraz z innymi jeńcami został przewieziony do Charkowa i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Charkowie oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 (część zbrodni katyńskiej). Znajduje się w wykazie, poz. 1507. Zamordowani jeńcy są pochowani na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie w Piatichatkach.
Stefan Kopecki był żonaty z Marią (1898–1984), miał córkę Marię (po mężu Hernas).
Stefan Kopecki został symbolicznie upamiętniony na grobowcu swojej żony na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera LXVIII-7-9)[7].
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[8]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
W ramach akcji „Katyń... pamiętamy" / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” obaj bracia Adam i Stefan Kopeccy zostali uhonorowani poprzez zasadzenie Dębów Pamięci przy Szkole Podstawowej im. bł. ks. Jana Balickiego w Morawsku[9].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.