Starszy sierżant
Wojska Lądowe
Stopień wyższy

młodszy chorąży

Stopień niższy

sierżant

Aktualne oznaczenie stopnia
naramiennik
naramiennik
kurtka nieprzemakalna
kurtka nieprzemakalna
Oznaczenie stopnia 1939
naramiennik
naramiennik
Oznaczenie stopnia 1920–1938
naramiennik
naramiennik

Starszy sierżant – jeden z dziewięciu stopni podoficerskich w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (wyższy od sierżanta, niższy od młodszego chorążego)[1].

Historia

W Wojsku Polskim stopień starszego sierżanta został wprowadzony w 1919 roku[2]. Pochodzenie grafiki stopnia starszego sierżanta nie jest udokumentowane. Od 1 lutego 1939 roku obowiązywały zmienione oznaki stopnia starszego sierżanta (równorzędnych)[3]. Stopniami równorzędnymi były stopnie: starszego wachmistrza w kawalerii, żandarmerii i w taborach, starszego ogniomistrza w artylerii, starszego majstra wojskowego[4]. W Marynarce Wojennej stopniowi starszego sierżanta odpowiadał stopień starszego bosmana[5].

W Siłach Zbrojnych PRL żołnierz posiadający stopień starszego sierżanta należał do grupy podoficerów starszych[6].

Oznaczenia stopnia

  • Naramiennik obszyty wokół taśmą szerokości 8 mm z wyjątkiem wszycia przy rękawie; na naramiennikach wewnątrz obszycia – znak w kształcie litery „V”. Rozwarcie ramion krokiewki w kierunku guzika naramiennika – pod kątem 60 st; odległość od wszycia rękawa do wierzchołka krokiewki 2 cm, oraz drugi znak w kształcie litery „V”, umieszczony wewnątrz w odstępie 4 mm[7].
  • Otok. Zgodnie z przepisami ubiorczymi żołnierzy Wojska Polskiego z 1972 roku starszy sierżant nosił na przodzie otoku czapki garnizonowej haftowaną bajorkiem oznakę w kształcie cyfry rzymskiej lub litery „V” („krokiewka”) skierowaną kątem w dół, o ramionach długości 3,3 cm i szerokości 5 mm, oraz drugi znak w kształcie litery „V”, umieszczony wewnątrz w odstępie 2 mm.

W innych służbach mundurowych

Występuje również w Policji, Służbie Więziennej, Straży Granicznej, Agencji Wywiadu, ABW i BOR. W Państwowej Straży Pożarnej odpowiada mu stopień Starszy ogniomistrz[8].

Zobacz też

Przypisy

  1. Dz.U. z 2021 r. poz. 372.
  2. Laprus 1971 ↓, s. 411.
  3. Dz. Rozk. MSWojsk. nr 15 z 31 grudnia 1938 roku, poz. 175.
  4. Dz.U. z 1933 r. nr 20, poz. 132.
  5. Dz.U. z 1933 r. nr 12, poz. 85.
  6. Podręcznik dowódcy drużyny. s. 66.
  7. Przepisy ubiorcze WP 1972 ↓, s. 49-55.
  8. Dz.U. z 2010 r. nr 27, poz. 135

Bibliografia

  • Marian Laprus [red.]: Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.
  • Podręcznik dowódcy drużyny; Szkol. 378/69. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971.
  • Przepis Ubioru Polowego Wojsk Polskich. Warszawa: Zakłady Graficzno-Wydawnicze "Książka", 1919.
  • Przepisy ubiorcze żołnierzy Sił Zbrojnych w czasie pokoju; sygn. Mund.–Tab. 3/52. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1952.
  • Przepisy ubiorcze żołnierzy Wojska Polskiego; sygn. Mund. 45/71/III. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1972.

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się