| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: językoznawstwo polonistyczne | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1945 |
| Profesura |
1961 |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
Stanisław Skorupka (ur. 14 lutego 1906 w Warszawie, zm. 31 maja 1988 tamże) – polski językoznawca. Brat malarza Szczepana Skorupki.
Od 1929 studiował na Uniwersytecie Warszawskim, w 1936 obronił pracę magisterską pt. Upodobnienia międzywyrazowe w świetle fonetyki eksperymentalnej. Dzięki stypendium państwowemu w latach 1937–1938 kontynuował naukę na Friedrich-Wilhelms-Universität w Berlinie.
Podczas II wojny światowej pisał pracę doktorską pt. Budowa akustyczna samogłosek polskich, obronił ją po zakończeniu wojny w 1945. Przez całe życie zawodowe był związany z Uniwersytetem Warszawskim, od 1961 był profesorem nadzwyczajnym, od 1976 profesorem zwyczajnym. W uznaniu zasług Uniwersytet im. Humboldtów w Berlinie przyznał Stanisławowi Skorupce tytuł honoris causa. Należał do Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, ZAIKS i Towarzystwa Kultury Języka.
Był autorem wielu prac na temat współczesnej polszczyzny oraz słowników, z których najważniejsze to:
Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 209-4-6/7)[2].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.