Data i miejsce urodzenia |
20 lipca 1923 |
---|---|
Data śmierci |
25 stycznia 2005 |
Zawód, zajęcie |
ekonomista, publicysta, dziennikarz |
Odznaczenia | |
Stanisław Józef Albinowski (ur. 20 lipca 1923 we Lwowie, zm. 25 stycznia 2005) – polski ekonomista, publicysta i dziennikarz ekonomiczny. Przez wielu polskich dziennikarzy uważany za nestora polskiego dziennikarstwa ekonomicznego.
W czasie II wojny światowej pracował w niemieckich przedsiębiorstwach w okupowanej Polsce (1940–1944) i w obozie pracy przymusowej w Kłajpedzie na Litwie. Był także członkiem Armii Krajowej, gdzie służył w stopniu kaprala.
W 1960 ukończył studia na Wydziale Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1952–1980 pracował jako publicysta ekonomiczny w wielu polskich gazetach i czasopismach, a w latach 1968–1972 był korespondentem w Bonn, ówczesnej stolicy Niemiec (RFN). Od 1961 należał do PZPR[1].
W latach osiemdziesiątych członek Rządowej Komisji ds. reformy Gospodarczej (od 1980), oraz członek grupy ekspertów do prac nad rządowym Raportem o stanie gospodarki i Programem przezwyciężania kryzysu (1981).
W ostatnich latach współpracował m.in. z „Prawem i Gospodarką”, „Gazetą Wyborczą” i „Pulsem Biznesu” oraz opublikował książkę Bogactwo i nędza narodów (1996).
Według materiałów zgromadzonych w archiwum Instytutu Pamięci Narodowej był w latach 1968–1975 zarejestrowany jako tajny współpracownik Służby Bezpieczeństwa PRL o pseudonimie „Bogusławski”[2].
Przez kilkadziesiąt lat opublikował liczne artykuły w prasie i periodykach fachowych, takich jak:
Był także autorem kilkunastu książek:
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.