SignWriting – metoda zapisu znaków w języku migowym, który stworzyła Valerie Sutton w 1974 roku na prośbę badaczy języka migowego z kopenhaskiego uniwersytetu.
Valerie Sutton była tancerką baletową, pierwotnie opracowała system zapisu kroków i ruchów tanecznych (DanceWriting), jego kolejne modyfikacje zrobiła na użytek notacji właśnie języka migowego, ale również zapisu m.in. pantomimy, ćwiczeń gimnastycznych, łyżwiarskich, karate, języka ciała zwierząt (notacje te noszą wspólną nazwę - Sutton Movement Writing). SignWriting na początku wykorzystywali tylko duńscy badacze, ale w kolejnych dekadach zainteresowano się nim szerzej głównie w Stanach Zjednoczonych. Już w latach 80. wydano dwujęzyczny (w angielskim i SignWritingu) periodyk "The SignWriter Newspaper".
W 1986 roku opracowano program komputerowy pozwalający na pisanie w SignWritingu za pomocą klawiatury komputerowej. Ułatwiło to znacznie posługiwanie się tym pismem. Trwa popularyzowanie się SignWritingu, ale nie jest on powszechnie używany w środowiskach głuchych. Wielu głuchych nie wie, że istnieje coś takiego.
W 2010 roku dzięki środkom pochodzącym z funduszy europejskich rozpoczęto w Polsce program "Innowacyjne programy nauczania szansą na awans edukacyjny". W ramach tego projektu Signwriting jest popularyzowany w ośrodkach szkolno-wychowawczych dla osób niesłyszących, opracowano program nauczania tego pisma oraz wydano podręcznik i zeszyt ćwiczeń do nauki[1][2],.
Kiedy Sutton nauczała systemu DanceWriting w Duńskim Balecie Królewskim, Lars von der Lieth, który zajmował się językiem migowym na Uniwersytecie Kopenhaskim, pomyślał, że można by zastosować podobną notację do zapisu języka migowego. Sutton stworzyła SignWriting na bazie DanceWriting, a w końcu rozszerzyła system do pełnego repertuaru ruchów (MovementWriting), jednakże tylko SignWriting i DanceWriting zdobyły popularność.
Jakkolwiek nie był to pierwszy system zapisu języków migowych (istnieje np. zapis Stokoe, na którym oparte są gestogramy używane do zapisu polskiego systemu językowo-migowego), SignWriting jest pierwszym adekwatnie oddającym mimikę twarzy i zmiany postawy. Jest to też jedyny system tego rodzaju, w którym wychodzą czasopisma, czy powstają podpisy w filmach na YouTube. Sutton podaje, iż SignWriting jest już stosowany w ponad 40 krajach na każdym zamieszkanym kontynencie[3]. Można wszakże mieć wątpliwości, w jak wielu z tych krajów rzeczywiście został przyjęty przez społeczność głuchych.
W Brazylii podczas dorocznego spotkania FENEIS (Narodowe Stowarzyszenie Głuchych) w 2001, członkowie stowarzyszenia głosowali za uznaniem SignWriting za preferowaną metodę zapisu brazylijskiego języka migowego. Rekomendacja dla brazylijskiego rządu sprawiła, iż SignWriting zaczął być nauczany we wszystkich brazylijskich szkołach dla głuchych.
Mimo zalety SignWriting, za którą uważana jest jego ikoniczność, ma on także kilka ograniczeń:
W SignWriting znaki języka migowego są zapisywane jako kombinacja ikonicznych symboli dla układu rąk, położenia ciała, wyrazu twarzy, kontaktu między dłońmi i innymi częściami ciała oraz ruchów. SignWriting jest piktograficzny, w nietypowym sensie bycia jednocześnie symbolem i przybliżonym obrazem symbolizowanego pojęcia.
Znaki mogą być zapisywane z punktu widzenia osoby migającej, lub odbiorcy, jednakże obecnie ustalił się standard w którym praktycznie wszystkie znaki są zapisywane z punktu widzenia osoby migającej i uznaje się przy zapisie, że jest ona praworęczna.
Sutton początkowo zapisywała znaki w rzędach poziomych, jak w angielskim czy polskim, i z punktu widzenia obserwatora, jednak zmieniła to na rzędy pionowe i punkt widzenia nadawcy na prośbę głuchych użytkowników systemu.
Orientacja dłoni jest zapisywana przez wypełnienie symbolu dłoni. Pusty obrys (biała dłoń) oznacza że widzimy wnętrze dłoni, natomiast wypełniony symbol (czarny, niebieski) oznacza że widzimy zewnętrzną część dłoni. Symbol wypełniony w połowie oznacza dłoń widoczną z boku.
Jeśli użyty jest symbol bez przerwy, ręka jest umieszczona na pionowej płaszczyźnie na wprost nadawcy, tak jak w alfabecie palcowym. Biały pasek przez symbol dłoni oznacza, że ręka leży w płaszczyźnie poziomej (Jeśli użyty jest jeden z podstawowych symboli dłoni, takich jak prosty kwadrat lub koło, pasek dzieli go na dwie części; jeśli natomiast od tego symbolu odchodzą kreski oznaczające pozycję palców, pasek oddziela je od głównej części).
Ilustracja z lewej strony pokazuje dłoń w pozycji jak z litery B, w sześciu położeniach. W trzech pionowych położeniach po lewej stronie dłoń jest trzymana przed nadawcą, z palcami wskazującymi w górę. Wszystkie trzy symbole mogą być obrócone, aby pokazać palce wskazujące kierunek w dół, w bok, lub pod kątem. Dla trzech poziomych położeń z prawej strony dłoń jest zwrócona do przodu z palcami wskazującymi od nadawcy i domyślnie w kierunku odbiorcy. Te symbole także mogą być obracane w celu zobrazowania palców wskazujących np. w bok lub do nadawcy. W praktyce stosuje się osiem podstawowych kątów co 45°.
Istnieje ponad sto symboli dla oddania możliwych układów dłoni, ale większość bazuje na pięciu podstawowych elementach:
Linia w połowie w poprzek kwadratu lub pięciokąta oznacza kciuk zagięty pod dłonią.
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
poor credit cash advance rozporządzenie o ochronie danych osobowych nowa ustawa o ochronie danych osobowych opakowania ekologiczne ortodoncja katowice
