Taniec sega na Mauritiusie

Segagatunek muzyczny i styl tańca, narodowy taniec Mauritiusa i Reunionu[1], istniejący także w nieco odmiennej formie na Seszelach, Komorach, Majotcie, w niektórych rejonach Madagaskaru i na wyspie Rodrigues na Oceanie Indyjskim.

Typowy dla segi jest zdecydowany rytm o proweniencji afrykańskiej, lecz jednocześnie łagodna linia melodyczna. Tańce oraz teksty śpiewane w języku kreolskim mają charakter erotycznego przekomarzania się[2].

W 2014 roku tradycyjna sega maurytyjska została wpisana na listę niematerialnego dziedzictwa UNESCO[3].

Historia

Sega wywodzi się z tańców afrykańskich niewolników, przywiezionych na Mauritius i Reunion w XVIII w., którzy od początku używali instrumentów nieznanych gdzie indziej, często improwizując przy pomocy przypadkowo znalezionych przedmiotów.

Etymologia słowa sega najprawdopodobniej z suahili zdaje się potwierdzać afrykańskie pochodzenie segi[4].

Sega rozpowszechniła się na Mauritiusie wraz z migracją uwolnionych niewolników po zniesieniu niewolnictwa w 1835 roku. Sega tańczona była w domach, spontanicznie podczas spotkań rodzinnych i imprez tanecznych organizowanych z okazji świąt Wielkanocy, Bożego Narodzenia, Wniebowzięcia czy Nowego Roku[5]. Została spopularyzowana w latach 60. XX wieku przez kreolskiego piosenkarza Alphonse'a Ravatona alias Ti Frére[5], a w latach 80. XX wieku rozpowszechniła się na innych wyspach Republiki Mauritiusu: Rodrigues, Wyspach Agalega[6]. Współcześnie sega wykonywana jest głównie dla turystów[4].

Opis

W obecnej formie podstawowe dla tradycyjnej segi są zasadniczo trzy instrumenty: ravan (odmiana tamburynu z koźlej skóry), maravan (kalebasa napełniona suszonymi nasionami lub koralikami) oraz triang (żelazny trójkąt)[6]. Sega przeszła wiele zmian – do akompaniamentu wykorzystywane były różne instrumenty: skrzypce, mandoliny i banjo, gitary, w końcu instrumenty dęte i perkusyjne[4].

Soliści improwizują pieśni segi w języku kreolskim, przy czym śpiewy z początku są wolne, a następnie tempo nadawane przez ravan przyspiesza. Pieśni traktują zwykle o miłości i wyzwaniach dnia codziennego[6]. Tancerze segi poruszają biodrami i rękoma w rytm melodii, odgrywając często historie opowiadane w pieśniach[6]. Tancerki noszą długie spódnice, a pod nimi halki; tancerze mają spodnie z podwiniętymi nogawkami, kolorowe koszule i słomiane kapelusze[6].

Przypisy

  1. Edward Alpers. Recollecting Africa: Diasporic Memory in the Indian Ocean World. „African Studies Review”. 43 (1), s. 83–99, April 2000. African Studies Association. [dostęp 2009-12-17]. 
  2. Rosabelle Boswell: Le Malaise Créole: Ethnic Identity in Mauritius. Berghahn Books, 2006, s. 64. ISBN 978-1-84545-075-5. [dostęp 2014-12-20].
  3. UNESCO ICH: Traditional Mauritian Sega. [dostęp 2013-11-18]. (ang.).
  4. a b c Bruno Nettl, Alison Arnold: The Garland Encyclopedia of World Music: South Asia : the Indian subcontinent. Taylor & Francis, 1999, s. 609. ISBN 978-0-8240-4946-1. [dostęp 2014-12-20].
  5. a b Rosabelle Boswell: Le Malaise Créole: Ethnic Identity in Mauritius. Berghahn Books, 2006, s. 62. ISBN 978-1-84545-075-5. [dostęp 2014-12-20].
  6. a b c d e UNESCO: NOMINATION FILE NO. 01003 FOR INSCRIPTION ON THE REPRESENTATIVE LIST OF THE INTANGIBLE CULTURAL HERITAGE OF HUMANITY IN 2014. [dostęp 2014-12-20]. (ang.).

Linki zewnętrzne

  • Clancy J. Philippe: Sega Dance – Mauritian Folklore. [dostęp 2014-12-20]. (ang.).

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się