Urodził się w Warszawie jako Szmuel Gelbfisz w rodzinie polskich żydowskichchasydów. Był najstarszym z szóstki dzieci Aarona Dawida Gelbfisza[2] i Hanny Gelbfisz (z domu Jarecka)[3]. W domu panowała bieda. Ojciec zajmował się handlem meblami, ale głównie interesowało go zgłębianie Talmudu. W 1895, po śmierci ojca, postanowił opuścić Polskę.
Pieszo dotarł do Niemiec, aby następnie trafić statkiem do Birmingham w Anglii (przyjął tu nazwisko: Samuel Goldfish[4]). Pracował w sklepie z artykułami kowalskimi, żebrał, prawdopodobnie również kradł[5]. W 1896[6] przez Kanadę wyemigrował do USA. W 1902 uzyskał amerykańskie obywatelstwo. Początkowo zajmował się sprzedażą rękawiczek, wkrótce stał się jednym z najbardziej znanych handlarzy w tej branży. Handlował również tanią biżuterią. Wieczorami wytrwale uczył się angielskiego, choć nigdy nie nauczył się mówić w tym języku płynnie.
W 1913 nakłonił swojego szwagra, Jesse Lasky’ego, do zajęcia się produkcją filmową. Założyli firmę Jesse L. Lasky Feature Play Company, podjęli współpracę ze scenarzystą Cecilem B. DeMille’em, któremu zlecono wyreżyserowanie pierwszego filmu – The Squaw Man[7], który dał początek westernom. Goldfish zajął się w firmie poszukiwaniem kupców dla realizowanych filmów. W 1916 Jesse L. Lasky Feature Play Company połączyło się z inną firmą producencką, Adolph Zukor’s Famous Players.
W 1916 Goldfish odszedł ze spółki (prawdopodobnie z powodu konfliktów ze wspólnikami), która później przekształciła się w Paramount Pictures. W tym samym roku rozpoczął współpracę z Edgarem i Archibaldem Selwyn[8], z którymi założył firmę Goldwyn Pictures Corporation. Nazwa firmy była połączeniem pierwszej sylaby nazwiska Goldfisha i drugiej sylaby nazwiska jego partnerów. W grudniu 1918 oficjalnie zmienił nazwisko z Goldfish na Goldwyn. W 1923 opuścił firmę (prawdopodobnie został do tego zmuszony przez wspólników)[5] i sprzedał swoje udziały. W 1924 firma została przejęta przez Marcusa Loewa i jego Metro Pictures Corporation. Wkrótce, po kolejnej fuzji, przekształciła się w Metro-Goldwyn-Mayer[9][10].
Goldwyn na nowo zajął się produkcją niezależną w ramach firmy Samuel Goldwyn Studio. Był bardzo cenionym producentem, znanym przede wszystkim z wysokiej jakości swoich filmów (nigdy nie wyprodukował filmu klasy B). Współpracował z najbardziej znanymi scenarzystami, reżyserami i aktorami.
Nigdy nie nauczył się dobrze mówić po angielsku, często przekręcał słowa. Słynął z błyskotliwych i dowcipnych powiedzonek, które często były po prostu skutkiem nieznajomości angielskiego. Powiedzonka te zyskały miano „goldwynizmów” (np. „Umowa ustna nie jest warta papieru, na którym została spisana”, „Kobiety będą chodzić do kina, by, po pierwsze, zobaczyć film i gwiazdy, a po drugie, by zobaczyć najnowszą modę”[11]). Znany był również ze złośliwości, oszczędności i niestandardowych zachowań. Zwykł chodzić na długie spacery. Tuż za nim jechała zawsze limuzyna z kierowcą. Namiętnie grywał w pokera.
W latach 1910–1915 jego żoną była Blanche Lasky, z którą miał córkę Ruth Capps. W 1925 poślubił aktorkę Frances Howard, z którą miał syna, Samuela Goldwyna Jr., który po śmierci ojca przejął jego firmę[12].
↑WillW.RogersWillW., Steven K.S.K.GragertSteven K.S.K., M. JaneM.J.JohanssonM. JaneM.J., The Papers of Will Rogers: From vaudeville to Broadway : September 1908-August 1915, University of Oklahoma Press, 1 maja 2001, ISBN 978-0-8061-3315-7 [dostęp 2021-04-04](ang.).brak strony (książka)
↑History of Metro-Goldwyn-Mayer Inc. [online], FundingUniverse [dostęp 2021-04-04].
↑Film History Before 1920 [online], filmsite.org [dostęp 2021-04-04].
↑Pola Raksa: Romans mody z filmem. Rzeczpospolita, 30.04.1998.
↑ abCarmelC.DaganCarmelC., Samuel Goldwyn Jr. Dies at 88 [online], Variety, 10 stycznia 2015 [dostęp 2021-04-04](ang.).
Bibliografia
Konrad J. Zarębski: Początki Hollywood: marzenie o raju.. midrasz.home.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-12-30)].
Jacek Szczerba: Po Oscara szedł tańcząc. „Gazeta Wyborcza” (Gazeta Telewizyjna) 12.03.2004
.jpg)
.jpg)
