| Populacja |
około 6,5 miliona |
|---|---|
| Miejsce zamieszkania |
Słowacja: 4 614 854 |
| Język | |
| Religia |
katolicyzm <60% (w tym grekokatolicyzm 4%), protestantyzm <7%, rodzima wiara <0,1%, bezwyznaniowość <24%[3] |
| Grupa | |
| Pokrewne |
Słowacy (słow. Slováci) – naród słowiański, zamieszkujący głównie Słowację – stanowią 86% jej mieszkańców (4,5 mln); mniejszości słowackie zamieszkują także Czechy, Węgry, Serbię i Polskę (Orawa i Spisz – około 1700 osób). Mówią językiem słowackim. Większość Słowaków jest rzymskimi katolikami, mniejszość stanowią protestanci i grekokatolicy czy wyznawcy rodzimej wiary; niemal 1/4 osób deklaruje brak przynależności do jakiegokolwiek wyznania[3].
Nitrzanie, plemię słowiańskie zamieszkujące nad rzeką Nitrą (okolice miasta Nitry w dzisiejszej Słowacji), byli głównym plemieniem inicjującym powstanie narodu słowackiego.
Nazwa pochodzi od nazwy ogólnej Słowian (podobnie jak i: Słoweńcy, Słowińcy, Słowienie) ← według Jana Otrębskiego od pierwotnego *Slověne z Ѣ, zachowana też w formach słowackich, gdzie obok Slovák - Słowak, występuje forma żeńska Slovenka, a przymiotnik „słowacki” brzmi slovenský. Forma Słowacy znana jest od co najmniej XV wieku. W XVI wieku i następnych nazwa Słowak używana była w szerokim znaczeniu: Słowianin, np. u Hieronima Spiczyńskiego w O ziołach tutejszych i zamorskich i mocy ich z 1556 r.: ... bowiem byś też wszystek świat chciał skrzyżować, wszędzie najdziesz temu językowi [tj. polskiemu] Słowaka - towarzysza. Jeszcze w słowniku Lindego z 1812 r. Słowak było formą oboczną do Słowianin, zaś w języku czeskim nazwa Słowacy w znaczeniu Słowianie występuje w Biblii kralickiej z 1579 r. Nazwa Słowak bywała w języku polskim i czeskim stosowana również w odniesieniu do Słoweńców i Chorwatów. Określenie Słowak w tym znaczeniu stosował prymas Stanisław Karnkowski (1593 r.) i ks. Stanisław Dominik Kleczewski (1763 r.) oraz Václav Hájek w swej kronice z 1541 roku. Maciej Stryjkowski pisał w swej Kronice polskiej, litewskiej, żmudzkiej i wszystkiej Rusi z 1582 r.: Słowaków tam naszych przodków wszędzie pełno w Tracyjskich i Bułgarskich ziemiach szeroko między Bałchanami górami mieszkających. Istniała też forma oboczna Sławak (prawdopodobnie przez skojarzenie z wyrazem sława), w dziele Zrdcadlo slawného margkrabstij Morawského (1593 r.) Bartosz Paprocki pisał: Slavácy to jest národ sláwy weliký. Wyraz Słowak ma zdaniem Otrębskiego tę samą budowę co staropolski wyraz swak (obecnie szwagier), pochodzący od prasłowiańskiego źródłosłowu *svěn. Słowacy mówiący narzeczem wschodniosłowackim (zbliżonym do języka polskiego) używają też formy Słowiak, na polskim obszarze językowym ta forma używana jest m.in. na Spiszu, Orawie, Podhalu i Żywiecczyźnie. Postać Słowiak jest jednak używana także w stosunku do Rusnaków, tj. węgierskich Rusinów[4].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
