Robert Mitchum (1955) | |
Imię i nazwisko |
Robert Charles Durman Mitchum |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
6 sierpnia 1917 |
Data i miejsce śmierci |
1 lipca 1997 |
Zawód |
aktor, producent filmowy, autor, poeta, kompozytor, piosenkarz |
Współmałżonek |
Dorothy Spence |
Lata aktywności |
1942–1995 |
Robert Charles Durman Mitchum (ur. 6 sierpnia 1917 w Bridgeport, zm. 1 lipca 1997 w Santa Barbara) − amerykański aktor, producent filmowy, autor, poeta, kompozytor i piosenkarz.
Mitchum znalazł się na 23. pozycji na liście American Film Institute wśród 50 największych legend filmowych (50 Greatest Film Star Legends)[1]. W 1946 został nominowany do Oscara dla najlepszego aktora drugoplanowego za występ w filmie Żołnierze (Story of G.I. Joe, 1945)[2].
25 stycznia 1984 otrzymał własną gwiazdę w Alei Gwiazd w Los Angeles znajdującą się przy 6240 Hollywood Boulevard[3][4].
Urodził się w Bridgeport[5] w stanie Connecticut w rodzinie metodystów[6]. Jego ojciec, pracownik kolei James Thomas Mitchum, miał pochodzenie angielskie i walijskie[7], a matka, Ann „Harry” Henrietta (z domu Gunderson), była norweską emigrantką, urodzoną w Christianie[7]. Wychowywał się ze starszą siostrą Annette Marie „Julie” (ur. 1914, zm. 2003)[6]. W 1919, gdy Mitchum miał niespełna dwa lata, jego ojciec zginął w wypadku kolejowym w Charleston w Karolinie Południowej[8]. Jego matka otrzymała rządową emeryturę i musiała sama utrzymywać rodzinę, a wkrótce urodziła syna, Johna Newmana (ur. 1919, zm. 2001)[6]; wyszła ponownie za mąż za porucznika Hugh „Majora” Cunninghama Morrisa, byłego oficera Royal Naval Reserve, z którym miała córkę Carol Morris (ur. 1927)[6]. Rodzina zamieszkała na rodzinnej farmie w Delaware. Mitchum jako dziecko był znany jako dowcipniś, często zaangażowany w bójki na pięści i psoty. W 1929 matka wysłała go do jego dziadków w Felton; chłopiec został natychmiast wyrzucony z gimnazjum za bójkę z dyrektorem. Jako nastolatek spędzał czasu włócząc się po okolicy, a w 1930 w wieku 13 lat przeprowadził się do Nowego Jorku i zamieszkał ze swoją starszą siostrą w dzielnicy Hell’s Kitchen na Manhattanie. Kiedy znowu wyrzucono go z liceum Haaren High School, zrezygnował z edukacji. Podróżował po kraju wagonami towarowymi, palił marihuanę i imał się różnych prac, był zarówno kopaczem rowów pod Civilian Conservation Corps, jak i tragarzem, pomywaczem, bramkarzem w nocnym lokalu i bokserem. W 1933 w Savannah w stanie Georgia został aresztowany za włóczęgostwo[9].
W 1936 przeniósł się do Long Beach w Kalifornii, gdzie podjął prację jako ghostwriter. Wkrótce jego starsza siostra przekonała go, by wstąpił z nią do miejscowego teatru amatorskiego The Players Guild of Long Beach, gdzie Mitchum pracował jako pomocnik sceniczny i okazjonalnie był statystą w przedstawieniach. Pisał też teksty piosenek i monologów do występów siostry w klubach nocnych. Po raz pierwszy trafił przed kamery jako model w filmie krótkometrażowym The Magic of Make-up (1942)[10]. Na kinowym ekranie debiutował w roli Quentina „Konia” Gilforda w komediodramacie familijnym Clarence'a Browna Komedia ludzka (The Human Comedy, 1943)[11][12]. Następnie został obsadzany zazwyczaj w rolach złych charakterów w niskobudżetowych westernach. Po zagraniu roli Boba Graya w historycznym dramacie wojennym Mervyna LeRoya 30 sekund nad Tokio (1944), podpisał siedmioletni kontrakt z RKO Pictures[8]. Wielkim sukcesem okazała się kreacja porucznika Billa Walkera w biograficznym dramacie wojennym Williama A. Wellmana Żołnierze (Story of G.I. Joe, 1945), która przyniosła mu (jedyną w karierze) nominację do Oscara za rolę drugoplanową i był nominowany do Nagrody Stowarzyszenia Nowojorskich Krytyków Filmowych. Za rolę kaprala Allisona w przygodowym dramacie wojennym Johna Hustona Bóg jeden wie, panie Allison (1957) zdobył nominację do nagrody BAFTA dla najlepszego aktora zagranicznego.
Zagrał w ponad 130 produkcjach kinowych i telewizyjnych, w tym przygodowych, westernach, dramatach i melodramatach[13]. Zyskał rozgłos, grając role w kilku klasycznych filmach noir, a jego gra aktorska jest powszechnie uważana za prekursora antybohaterów rozpowszechnionych w filmie w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych.
Jego najbardziej znane filmy to Człowiek z przeszłością (1947), Rzeka bez powrotu (1954), Noc myśliwego (1955), El Dorado (1966) i Córka Ryana (1970). W epickim dwuczęściowym miniserialu ABC Wichry wojny (1983) i sequelu Wojna i pamięć (1988) zagrał postać kapitana marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych Victora „Mopsa” Henry’ego[14].
15 marca 1940 zawarł związek małżeński z Dorothy Clements Spence[15], z którą miał dwóch synów − Jamesa Robina (ur. 8 maja 1941)[16] i Christophera „Chrisa” (ur. 16 października 1943)[17] oraz córkę Petrine „Trinę” Day (ur. 3 marca 1954)[18].
We wrześniu 1948 został zatrzymany za posiadanie marihuany; trafił na tydzień do więzienia stanowego, a później odbył karę 43 dni w obozie pracy w Kalifornii[8]. W 1983 naraził się serią rasistowskich i seksistowskich wypowiedzi; miesiąc później, w obawie przed nagonką, złożył oficjalne wyjaśnienie i przeprosił wszystkich urażonych[8].
Mitchum był nałogowym palaczem tytoniu, chorował na nowotwór płuc i rozedmę. Zmarł 1 lipca 1997[19].
Rok | Nagroda | Kategoria | Film |
---|---|---|---|
1960 | National Board of Review | Najlepszy aktor[21] | Dom od wzgórza (1960) Przybysze o zmierzchu (1960) |
1991 | National Board of Review | Nagroda za całokształt pracy artystycznej | – |
1992 | Złoty Glob | Nagroda im. Cecila B. DeMille’a[22] | – |
1993 | Międzynarodowy Festiwal Filmowy w San Sebastián | Nagroda za całokształt pracy artystycznej | – |
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.