Komisarz Rzeszy do spraw Umacniania Niemczyzny
Reichskommissar für die Festigung deutschen Volkstums
Ilustracja
Siedziba Centrali „Północ-Wschód” Komisariatu Rzeszy do spraw Umacniania Niemczyzny, Litzmannstadt, Adolf-Hitler Straße 133 (obecnie Łódź, ul. Piotrkowska 133)
Państwo

 III Rzesza

Data utworzenia

7 października 1939

Siedziba

Berlin,
ul. Kurfürstendamm 140

brak współrzędnych

Reichkomissar für die Festigung deutschen Volkstums (w skrócie RKFDV, pol. Komisarz Rzeszy do spraw Umacniania Niemczyzny) – urząd III Rzeszy zajmujący się planowaniem polityki germanizacyjnej oraz kierowaniem przesiedleniami ludności cywilnej na terenach okupowanych.

Historia

Dekretem z 7 października 1939 powołane zostało stanowisko Komisarza Rzeszy do spraw Umacniania Niemczyzny, które objął Heinrich Himmler[1]. W 1940 roku przy funkcji tej rozwinął się urząd III Rzeszy, tzw. Komisariat Rzeszy do spraw Umacniania Niemczyzny – RKFDV, który koordynował działalność dwóch niemieckich organizacji: VoMI (Głównego Urzędu Kolonizacyjnego dla Niemców Etnicznych) oraz RuSHA (niem. SS-Rasse-und-Siedlungshauptamt, czyli Głównego Urzędu do spraw Rasowych i Osiedleńczych SS), których celem była germanizacja terenów podbitych. Na czele urzędu od początku jego utworzenia do końca wojny stał Ulrich Greifelt, podlegający bezpośrednio Heinrichowi Himmlerowi. Siedziba Urzędu mieściła się w Berlinie-Halensee, przy ulicy Kurfürstendamm 140[2].

Zadania urzędu

Do zadań urzędu należały planowanie, organizacja, nadzór, koordynacja oraz kierownictwo nad polityką przymusowej germanizacji, grabieżą i konfiskatą mienia oraz wysiedleniami i deportacją ludności krajów okupowanych na roboty przymusowe w III Rzeszy.

Działalność

 Osobny artykuł: Heim ins Reich.
Siedziba RKFDV w okupowanej Łodzi

Urząd zajmował się całościowo logistyką działań mających na celu wysiedlenie względnie germanizację etnicznej ludności z terenów okupowanych i osiedlenie tam osadników niemieckich, przesiedlanych z Niemiec oraz krajów wschodniej Europy. Opracowywał w tym celu plany strategiczne oraz ustanawiał prawne dokumenty regulujące te kwestie.

 Osobny artykuł: Rabunek polskich dzieci.

W 1942 roku Główny Urząd Rzeszy dla spraw Umocnienia Niemczyzny wydał tzw. rozporządzenie nr 67/I, które stanowiło podstawę dla działalności germanizacyjnej szeregu niemieckich instytucji działających w okupowanej Polsce, jak sieć ośrodków Lebensborn, Niemieckich Szkół Ojczyźnianych, Urzędów Rasy i Osadnictwa oraz szeregu władz administracyjnych i wojskowych. Dokument ten, dotyczący „zniemczania dzieci z rodzin polskich i byłych polskich sierocińców”, zalecał weryfikację dzieci „nadających się do zniemczenia” poprzez ich selekcję na podstawie badań rasowych i psychologicznych oraz umieszczanie:

...dzieci w wieku od 6 do 12 lat w Niemieckich Szkołach Ojczyźnianych, a w wieku od 2 do 6 lat u rodzin, które wskaże Lebensborn[2].

Konrad Meyer prezentuje wystawę „Planung und Aufbau im Osten” 1941. Od lewej stoją Rudolf Hess, Heinrich Himmler, Philipp Bouhler, Dr. Fritz Todt, Reinhard Heydrich, Erich Ehrlinger

Organizacja

  • Chef der Stabshauptamtes Persönlicher Referent – szef komisariatu, dział personalny
  • Amtsgruppe A – pion A
    • Amt Z – Zentralamt – urząd centralny
    • Amt I – Umsiedlung und Volkstum – dział przesiedleńczy (SS-Obergruppenführer Werner Lorenz)
    • Amt II – Arbeitseinsatz – akcje zatrudnieniowe
  • Amtsgruppe B – pion B
    • Amt III – Wirtschaft – gospodarka
    • Amt IV – Landwirtschaft – rolnictwo
    • Amt V – Finanzverwaltung – dział finansowy (Otto Schwarzenberger)
  • Amtsgruppe C – pion C
    • Amt VI – Planung – planowanie SS-Oberführer Konrad Meyer
    • Amt VII – Bauten – budowle
    • Amt VIII – Zentralbodenamt – centralny urząd ziemski

Pełnomocnikiem Heinricha Himmlera do spraw umocnienia niemieckości w Generalnym Gubernatorstwie był SS-Obergruppenführer Friedrich Wilhelm Krüger.

Przypisy

  1. Erlaß des Führers und Reichkanzlers zur Festigung deutschen Volkstums, 7. Oktober 1939
  2. a b Rozporządzenie nr 67/I za Józef Wnuk, Helena Radomska-Strzemecka: Dzieci polskie oskarżają. Warszawa: PAX, 1961.

Bibliografia

  • Bruno Wasser: Himmlers Raumplanung im Osten. Der Generalplan Ost in Polen 1940 – 1944. Basel, Berlin, Boston: 1993. (niem.).
  • Peter Widmann: Reichskommissar für die Festigung deutschen Volkstums. W: Wolfgang Benz (wyd.): Enzyklopädie des Nationalsozialismus. München: 1998, s. 677. (niem.).
  • Piotr Setkiewicz: The expulsion of Polish civilians from the area around the Auschwitz camp, 1940-1941. (ang.).
  • Józef Wnuk, Helena Radomska-Strzemecka: Dzieci polskie oskarżają. Warszawa: PAX, 1961.
  • Roman Z. Hrabar: Hitlerowski rabunek dzieci polskich. Uprowadzanie i germanizowanie dzieci polskich w latach 1939-1945. Katowice: Śląski Instytut Naukowy w Katowicach, Wydawnictwo Śląsk, 1960.
  • Roman Z. Hrabar: Na rozkaz i bez rozkazu. Sto i jeden wybranych dowodów hitlerowskiego ludobójstwa na dzieciach. Katowice: Wydawnictwo Śląsk, 1968.

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się