Prefektura Italii (łac.praefectura praetorio Italiae, Illyrici et Africae) – jedna z czterech wielkich jednostek podziału terytorialnego w późnym okresie istnienia cesarstwa rzymskiego.
Prefektura została ustanowiona w 337 roku, dzieliła się na diecezje. Obejmowała, oprócz Italii, także zachodnie Bałkany, dolinę Dunaju oraz część północnej Afryki. Stolicą był Rzym, następnie Mediolan, a wreszcie Rawenna. W 361 została zniesiona, a w 375 ponownie ustanowiona.
Pomimo upadku Imperium na zachodzie, prefektura istniała nadal, gdyż germańscy władcy Italii pozostawili ze względu na wygodę rzymską administrację. Po wojnach Justyniana powróciła pod władzę Rzymu, ale już w 568 wyłamała się spod władzy Konstantynopola. Na terenie Italii ustanowiono wówczas Egzarchat Rawenny, o ograniczonym zasięgu terytorialnym.
Lista znanych prefektów
Cesarstwo zachodniorzymskie
Antinius Marcellinus (29 kwietnia 340–wiosna 341)[1]
Flavius Taurus (6 kwietnia 355–29 sierpnia 361)[1]
Sextus Claudius Petronius Probus (22 marca 368–22 listopada 375)[2]
Flavius Afranius Syagrius (18 czerwca 382–wiosna 382)[3]
Sextus Claudius Petronius Probus (19 sierpnia 383–26 października 383)[3]
Virius Nicomachus Flavianus (18 sierpnia 390–8 kwietnia 392)[4]
Nummius Aemilianus Dexter (8 marca 395–1 listopada 395)[5]
Szymon Olszaniec: Pefektura praetorio Italii, Illyrikum i Afryki (312–425 n.e.). Toruń: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2014. ISBN 978-83-231-3250-9.