Polonik (z łac. polonicum, polonica) – dokument piśmienniczy (druk, rękopis), przedmiot (dzieło sztuki, pamiątka narodowa lub historyczna) lub miejsce (cmentarz)[1] pochodzenia polskiego, bądź tematycznie związane z Polską, które znajduje się w kraju lub za granicą.
Termin stosuje się najczęściej w zawężonym znaczeniu w praktyce bibliotecznej. Polska Bibliografia Narodowa mianem polonicum zagraniczne określa publikacje spełniające przynajmniej jedno z trzech kryteriów: językiem publikacji jest język polski, treść powiązana jest z Polską lub autor jest z pochodzenia Polakiem[2]. Rejestrowane są one w osobnej części Bibliografii Narodowej[3].
W szerszym znaczeniu polonikami określa się całość przedmiotów mających związek z szeroko pojętą kulturą materialną bądź duchową narodu polskiego. Termin używany jest także w muzeach na określenie zabytkowych artefaktów związanych z polską kulturą.
Analogiczne określenia stosuje się dla określenia spuścizny kulturowej innych narodów: judaika[4], bohemica, hispanica, rossica, itp.
Ta sekcja od 2014-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
W wyniku wojen jakie odbywały się na terenie Polski, poza jej granicami znalazło się wiele poloników zrabowanych przez najeźdźców bądź stworzonych przez polskich uchodźców politycznych i emigrantów. Chociaż wiele ze skarbów polskiej kultury uległo bezpowrotnemu zniszczeniu, to w zagranicznych archiwach i bibliotekach zachowały się cenne świadectwa kultury polskiej. Za prace nad ich zebraniem odpowiedzialne jest Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego[5]. Efektem działalności ministerstwa jest uruchomiony w 2017 roku portal Polonika[6], który rejestruje obiekty polskiego dziedzictwa narodowego za granicą[7].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.