Pismo hieroglificzne
Ilustracja
Hieroglify z Wielkiej Sali Hypostylowej w Karnaku (Seti I, XIII w. p.n.e.)
Charakterystyka
Rodzaj

pismo hieroglificzne

Typ

mieszany, złożony – ideograficzne, determinatywne, fonetyczne (abdżad)

Kierunek pisma

od prawej do lewej, z góry na dół, sporadycznie – od lewej do prawej

Języki pisma

staroegipski

Historia
Systemy potomne

hieratyka, demotyka, koptyjski, meroicki, protosynajski

Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Pismo hieroglificzne – najstarsza i najdłużej funkcjonująca forma pisma egipskiego. Pierwotnie hieroglifów używano do zapisu wszelkich tekstów. Nośnikiem mogło być wszystko, na czym było możliwe utrwalenie pisma, m.in.: kamień, papirus, ostrakon (łupek skalny lub fragment potłuczonej skorupki z glinianego naczynia). Jednak wraz z rozwojem odmiany kursywy hieroglificznej – tzw. hieratyki – użycie pisma hieroglificznego ograniczyło się do zapisu tekstów religijnych i monumentalnych, które były utrwalane najczęściej w kamieniu. Znaki pisma hieroglificznego mają charakter „ikoniczny” (obrazkowy)[1].

Najwcześniejsze znane zapisy pisma hieroglificznego pochodzą (najprawdopodobniej) z późnego Okresu Predynastycznego, ok. 3100–3000 r. p.n.e. Były to lapidarne zapisy w formie etykiet na kamiennych i glinianych obiektach. Najpóźniejsze znane inskrypcje pochodzą z 394 r. n.e. i wykuto je na ścianach świątyni na wyspie File. Tak więc pismo hieroglificzne było w użyciu przez prawie 3,5 tysiąca lat.

Fragment formuły ofiarnej
swt
R4
diQ1D4A40nbR11R11wO49nbU23bN26
O49
D37
f
O3F1
H1
V6S27nD28nnb
t
pr
Z1
U7
D21
D21
X1
B1
tp di nswt Wsir nb Ddw nb 3bdw di.f prt hrw nkt k3w 3pdw šs mnt nk3 n nb.t pr Mrrt
Ofiara od króla dla Ozyrysa, pana Busiris i pana Abydos, obdarzono Go ofiarami z chleba i wina, rogacizny, drobiu, alabastru i tkanin, by ten [nakarmił] duszę Ka pani domu, Mereret.

Rodzaje hieroglifów i ich fonetyka

Zależnie od kontekstu, pismo opiera się na 3 rodzajach hieroglifów: znakach fonetycznych (fonogramy), ideograficznych oraz determinatywach (określniki). Fonogramy powstały dzięki procesowi zapożyczeń fonetycznych. W tym procesie hieroglify używane były do zapisywania takich słów lub ich części, z którymi wprawdzie nie były związane znaczeniowo, ale dzieliły z nimi tę samą strukturę spółgłoskową. Fonogramy te tworzą trzy naturalne kategorie:

  • jednoliterowe – zestaw 26 znaków, gdzie każdy znak oznacza tylko jedną spółgłoskę;
  • dwuliterowe – przestawiają pary spółgłosek, największa grupa fonemów;
  • trzyliterowe – służą do zapisu grup trzech następujących po sobie spółgłosek, jest ich ok. 50.

Odpowiedni układ hieroglifów pozwala tworzyć domyślny lub precyzyjny układ zdania mówionego. W razie potrzeby (zwłaszcza przy zapisywaniu nazw obcojęzycznych) starożytni Egipcjanie używali czegoś w rodzaju alfabetu[2] – grupy znaków jednospółgłoskowych, reprezentujących 26 dźwięków. Samogłoski nie były zapisywane, stąd właściwsza byłaby nazwa abdżad. Obecnie nie jest nam znany dokładny sposób wymowy hieroglifów, ponieważ jest to język wymarły. Jedynie przypuszczamy ich wartości fonetyczne, które ustalono w oparciu o język koptyjski, a także bazując na podaniach greckich i rzymskich.

Współczesny system zapisu fonetycznego dźwięków mowy staroegipskiej (transliteracja) oddaje jedynie szkielety staroegipskich słów. Trudno je przekazać werbalnie. Są w stanie „czystym”, praktycznie nie do wymówienia. Dlatego dla ułatwienia czytania tych dźwięków fonetycznych ustalono, że między spółgłoski wstawia się litery „e”, a spółgłoski 3 i c wymawia się jak polskie „a”. Inne spółgłoski, przypominające w wymowie nasze samogłoski z alfabetu łacińskiego: lub w czyta się odpowiednio – i oraz u.

Stąd zapis słowa dom:

  • w l. pojedynczej translit.: pr – można czytać jako per,
  • w l. podwójnej translit.: pr wy – można czytać jako peri lub perui,
  • w l. mnogiej translit.: pr w – można czytać jako peru,

a słowo wychodzić (np. z domu) w translit. pr i – można czytać podobnie jak dom w l.mn., czyli peri (zobacz: Przykłady).

Należy jednak pamiętać, że powstałe w ten sposób wokalizacje są tworami sztucznymi, służącymi tylko naszej wygodzie i najprawdopodobniej nie mają żadnego związku ze starożytną wymową tychże słów. Dlatego stosuje się – tylko i wyłącznie – zapis transliteracyjny hieroglifów. Umownie przyjęto, że po staroegipsku czyta się jedynie nazwy własne (rzeczowniki w l.p.): imiona bogów i faraonów, nazwy miejscowości oraz nazwy geograficzne.

Charakterystyka pisma

Charakter obrazkowy hieroglifów nie powinien prowadzić do błędnego wniosku, że jest to pismo prymitywne. Wręcz przeciwnie – jest to pismo bardzo złożone, kompletne i niezwykle rozbudowane. Pismo hieroglificzne jest w stanie przekazać nie tylko złożone treści, podobnie jak nasz alfabet, ale również dokładnie precyzować zdarzenia i opisywane czynności, chociaż w odmienny i właściwy sobie sposób. Pod względem struktury pismo hieroglificzne stanowi „mieszany” system zapisu. Jego części składowe pełnią rozmaite funkcje: jedne znaki komunikują o znaczeniu słów, inne zaś służą do wyrażania dźwięków mowy. System pisma nie był nigdy ograniczony liczbą znaków.

Pismo hieroglificzne jest rodzajem rebusu. Co innego widać na obrazkach, a co innego ma się na myśli. Na przykład słowo „kotara” można zapisać za pomocą dwóch hieroglifów: kot + ara. Dodatkowo na końcu wyrazu może znaleźć się tzw. określnik z uproszczonym wizerunkiem kotary – dokładnie informującym o znaczeniu pisanego słowa hieroglificznego.

Dokomponowanie nowych znaków często wiązało się z tym, że część znaków nie była w stanie oddać nowych określeń dotyczących np. uzbrojenia. Stąd w okresie Nowego Państwa pojawiły się nowe znaki, takie jak koń, rydwan czy nowy rodzaj miecza. Inne znaki, nieadekwatne, po prostu popadały w niepamięć. Wiele hieroglifów, nawet należących do kategorii podatnych na zmiany mody, zachowuje przez cały czas ich użytkowania mniej więcej jednolitą formę graficzną. Inne z kolei ulegały czasowo przeobrażeniom, by w końcu wrócić do pierwotnego kształtu. W okresie grecko-rzymskim nastąpiła istna „eksplozja twórcza” i liczba znaków urosła do ok. 3000. Świadomie mnożono ich liczbę z powodów religijnych i by stworzyć wrażenie tajemniczości. Łączna liczba wszystkich udokumentowanych znaków wynosi ok. 6000. Liczba ta jednak daje błędne wyobrażenie o rzeczywistym stanie rzeczy. Ogromna większość znaków była wykorzystywana jednorazowo bądź sporadycznie i tylko w specyficznych kontekstach. Zestaw standardowych symboli opierał się na ok. 700 znakach[1].

Kaligrafia i transpozycja

Inskrypcja hieroglificzna może być komponowana w różnych układach i kierunkach. Może to być kompozycja w układzie pionowym – w kolumnach, albo poziomym – liniowo. Jednak zapis kolumnowy jest najstarszy. Znaki zapisywane były w ciągłych i nieprzerywanych sekwencjach. Brak jest specjalnych znaków przestankowych. Nie stosowano też żadnych odstępów w celu oddzielenia poszczególnych słów czy zdań. Standardowy pisano i czytano hieroglify od strony prawej do lewej oraz z góry na dół. Zapisywano także znaki z lewej do prawej. Kluczem do odczytywania właściwego kierunku czytania pisma są istoty ożywione (wizerunki bóstw, ludzie, zwierzęta, owady), a więc posiadające wyraźny przód i tył. Znaki te zwrócone są zawsze „frontem do” i „patrzą ku” początkowi napisu.

translit.: ḏd ˁnḫ ḫpr Rˁ, mry Imn Rˁ
tłum.: Zaprzysiężony i samoistnie zrodzony Re, Umiłowany Amon-Re.

Ze względów kaligraficznych znaki grupowano w kwadraty lub prostokąty. Taki ich układ ma stwarzać zrównoważoną kompozycję i minimalizować możliwość pojawienia się w tekście niepotrzebnych pustych przestrzeni szpecących harmonię. To znacząco wpłynęło także na wzajemne wymiary i proporcje poszczególnych znaków. Determinowało sam zapis słowa, tzn. decydowało, czy dane słowo ma być przedstawione w danym miejscu w formie w pełnej czy skrótowej. Często spotyka się przestawienia kolejności znaków składających się na dane słowo, by uzyskać lepszy, bardziej równomierny ich rozkład wewnątrz inskrypcji. Ten proceder, zwany „transpozycją graficzną”, urósł niemal do rangi zasady kompozycyjnej pewnych grup znaków, zwłaszcza tam, gdzie tuż obok niedużego i krępego lub wąskiego i wysokiego znaku pojawia się hieroglif w kształcie ptaka[1].

Przykładowe formy skrótowe hieroglifów
Zapis skrótowy Zapis pełny Transliteracja Fonetyka polska Znaczenie zapisu Uwagi
rm rmcz człowiek
ˁnḫ wḏ3 snb ench udże snb Niech żyje! W dostatku i w zdrowiu! dosł.: życie, dostatniość, zdrowie – formuła grzecznościowa wypisywana – w formie skrótowej – po każdorazowym wywołaniu imienia faraona (mogła być powtórzona w tekście nawet kilka razy);
formuła pełniła funkcję, jak współczesny zwrot „Bądź pochwalony”.
Przykłady kaligrafii hieroglificznej
ZAWSZE TAK NIGDY NIE Transliteracja Fonetyka polska Znaczenie zapisu Uwagi
rpˁ.ty smr wˁ.ty hs rpe.tj smr ue.tj hs Książę dziedziczny. Najlepszy przyjacielu. Bądź pochwalony! Hieroglify zawsze grupowano w kwadraty lub prostokąty.
stn stn król Bywa, że różne słowa mają tę samą transliterację lub fonetykę, a tym samym mają bardzo podobny zapis hieroglificzny. O znaczeniu słowa decyduje wtedy determinatyw (określający jego dokładne znacznie) lub wnioskuje się na podstawie kontekstu zdania.
władca Górnego Egiptu
s3.t se.t córka

Przykładowe znaki hieroglificzne

Hieroglify jednoliterowe

Hieroglify dwuliterowe

Hieroglify trzyliterowe

Hieroglify – określniki i ideogramy

Lista wszystkich hieroglifów

 Osobny artykuł: Lista egipskich hieroglifów.

Przykłady

<
p
t
wAl
M
iis
>

Logogramy w tym kartuszu transliteruje się jako:

    p
    t  
   o      l
    m 
 y (ii)  s  

przyjmując, że ii jest rozpatrywana jako pojedyncza litera i transliterowana jako i lub j.


Inny sposób działania hieroglifów – fonetyczny, ilustrują dwa egipskie słowa transliterowane jako pr. Pierwsze znaczy dom i jego wartość hieroglificzną bezpośrednio reprezentuje:

pr
Z1
 . 

Hieroglif domu występuje tutaj jako logogram: przedstawia on słowo z pojedynczym znakiem. Wskazuje to wyraźnie pionowa linia poniżej hieroglifu, która odkładnie określa, że chodzi o dom jako taki.

Słowo pr oznacza także czasownik wychodzić, opuszczać – w tym słowie hieroglif przedstawiający dom używany jest jako symbol fonetyczny:

pr
r
D54
 . 

Hieroglif domu oznacza spółgłoskę pr, a rysunek ust powyżej jest fonogramem czytanym jako r, wzmacniając fonetycznie końcówkę pr. Trzeci hieroglif jest determinatywem (ideogramem) dla czasowników czynnych dających czytającemu pogląd na znaczenie słowa. Transliteracja tego słowa – wychodzić – pr i.
Rzeczowniki w staroegipskim zapisywano zawsze wraz z ich rodzajem gramatycznym oraz liczbą.
Rodzaj gramatyczny – podobnie jak w j. polskim – może być żeński albo męski. Rodzaj męski nie wyróżnia się niczym szczególnym. Rodzaj żeński ma końcówkę:

t
t.
Znaczenie Hieroglif Transliteracja Rodzaj

gramatyczny

Rdzeń słowa Końcówka rodzaju gram. Określnik
brat
snn&A1
sn męski
sn
n
brak
A1
siostra
snn
t
B1
sn.t żeński
sn
n
t
B1
mężczyzna
z&A1
s męski
z
brak
A1
kobieta
z
t
B1
s.t żeński
z
t
B1
bóg
nTr
ntr męski
nTr
brak brak
bogini ntr.t żeński
nTr
t
brak

Liczby są trzy: pojedyncza, podwójna i mnoga. Liczba pojedyncza nie wyróżnia się niczym szczególnym. W liczbie podwójnej opisywano rzeczy występujące tylko parami. Dla rodzaju męskiego słowo ma końcówkę:

wy
 lub 
wii
 - wy,

a dla rodzaju żeńskiego:

ty
 - ty.

Dodatkowo, w liczbie podwójnej na końcu słowa umieszczany jest podwójny determinatyw (określnik), np. dwie nogi, dwie kobiety itd.

Końcówką liczby mnogiej dla rodzaju męskiego jest:

w
 - w

a dla rodzaju żeńskiego:

wt
 - wt
Samo: - 
w
 - w

bywa w zapisach często pomijane. Dodatkowo liczba mnoga posiada określnik umieszczany na końcu słowa:

Z2
 lub 
Z3
 . 
Liczby dla słowa dom
Liczba Znaczenie Hieroglif Transliteracja Inne formy dopuszczalne Błędne formy hieroglificzne
pojedyncza dom
dosł.: jeden dom, bliżej nieokreślony, jako taki
pr
Z1
pr
p
r
pr
Z1

zapis fonetyczny zgłosek p + r wzmocniony dodatkowym określnikiem dom (pr) w formie bezokolicznika, który jednocześnie jest ideogramem – jest kardynalnym błędem gramatycznym i kaligraficznym
pr

to jest zaimek wskazujący – to, ten (pr)
podwójna domy
dosł.: dwa domy
pr
pr
pr wy


pr
Z4

to jest przymiotnik odrzeczownikowy – domowy (pr y)
pr
Z1
pr
pr

nie łączy się tego samego ideogramu dom (pr) z tym samym determinatywem dom – w tym przypadku, w liczbie podwójnej – dwa domy (pr wy)
mnoga domy
dosł.: wiele domów
pr
Z1
pr
Z1
pr
Z1
pr w


pr
Z2s

to jest określnik liczby mnogiej – umieszczany na końcu innych słów i nie funkcjonuje samodzielnie
Inne przykładowe słowa zawierające przedrostek pr:
1.
pr
aA
  pr ˁ3   faraon, dosł. Wielki Dom jako instytucja – nasz współczesny odpowiednik to Belweder lub Biały Dom
2.
pr
r
t
ra
  pr.t   pora wzrostu (odpowiednik naszej pory roku - zimy)
3.
pr
r
iiD54A1
  pr y   bohater
4.
pr
r
D54
  pr y   wchodzić (do domu)
5.
pr
r
D55
  pr y   wychodzić (z domu)
6.   pr sn   wypiek/pieczywo
7.
F20pr
pr
S12

lub

lub
O2
  pr d   skarbiec (dosł. Dom Srebra)
8.   pr nbw skarbiec (dosł. Dom Złota)
9.   pr-rw   ofiara inwokacyjna
10.
Q3
D21
M17D40
Z2
  pr i   pole bitwy
11.   pr s   czerwony tlenek ołowiu
12.
pr
Z1
swt
n
  pr nsw   świątynia

Zobacz też

Przypisy

  1. a b c Davies W. V., Witkowski Maciej G. (tłum.), Egipskie hieroglify, Warszawa: RTW, [cop. 1998], ISBN 83-86822-89-9, OCLC 749730090.
  2. Bridget McDermont, Odczytywanie hieroglifów egipskich, s. 22.

Bibliografia

  • James P. Allen, Middle Egyptian: an Introduction to the Language and Culture of Hieroglyphs, New York: Cambridge University Press, 2000, ISBN 0-521-77483-7, OCLC 41137544.
  • Collier, Mark & Bill Manley (1998). How to read Egyptian hieroglyphs: a step-by-step guide to teach yourself, British Museum Press. ISBN 0-7141-1910-5.
  • Faulkner, Raymond O. (1962). Concise Dictionary of Middle Egyptian, The Griffith Institute. ISBN 0-900416-32-7.
  • Gardiner, Sir Alan H. (1973). Egyptian Grammar, The Griffith Institute. ISBN 0-900416-35-1.
  • Kamrin, Janice (2004). Ancient Egyptian Hieroglyphs; A Practical Guide, Harry N. Abrams, Inc.. ISBN 0-8109-4961-X.
  • Poprawność tłumaczenia w oparciu o:
    • Praca zbiorowa pod red. Jadwigi Lipińskiej, Tajemnice Papirusów: Monika Dolińska – Trzcinką i Rylcem. Ossolineum, ISBN 83-04-04648-2.
  • Transkrypcja i transliteracja (niektóre) w oparciu o:
    • Ancient Egypt Magazine nr. 38 (2006), Pam Scott, The Ancient Stones Speak cz. I, s. 36–44, ISSN 1470-9990.
    • Ancient Egypt Magazine nr. 40 (2007), Pam Scott, The Ancient Stones Speak cz. II, s. 32–39, ISSN 1470-9990.
  • W.V. Davies w tłumaczeniu Macieja G. Witkowskiego (1998), Egipskie hieroglify, Wydawnictwo RTW, ISBN 83-86822-89-9.
  • McDermott, Bridget Odczytywanie hieroglifów egipskich, Muza, Warszawa 2002 r., ISBN 83-7319-206-9.

Linki zewnętrzne

  • opis pisma hieroglificznego wraz z listą znaków (Ancient Egyptian scripts) [online], omniglot.com [dostęp 2018-02-27] (ang.).
  • kurs online dla początkujących z lekcjami czytania i pisania w piśmie hieroglificznym średnioegipskim [online], www.egyptianhieroglyphs.net [dostęp 2021-03-17] (ang.).

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się