Widok na wzgórze Petřín ze Staromiejskiej wieży Mostu Karola. Po lewej jest widoczny Mur Głodowy, po prawej na wzgórzu wieża widokowa. | |
Państwo | |
---|---|
Położenie | |
Pasmo |
Pražská plošina↗ |
Wysokość |
130 m n.p.m. |
Położenie na mapie Pragi | |
Położenie na mapie Czech | |
50°05′01″N 14°23′43″E/50,083611 14,395278 |
Petřín (niem. Laurenziberg, pol. Petrzyn[1]) – pełne ogrodów i parków wzgórze na lewym brzegu Wełtawy w Pradze, w sąsiedztwie Hradczan. Jego obecna infrastruktura to głównie wynik praskiej jubileuszowej wystawy krajowej z roku 1891. Na tę okazję wybudowano tu m.in. kolej linowo-terenową, wieżę widokową na wzór wieży Eiffla (Petřínská rozhledna) oraz Labirynt Luster (cz. Zrcadlové bludiště).
Na wzgórzu stał też pierwszy nadajnik radiowy i od lat 50. do 1989 r. stacje zagłuszające.
Kolejną atrakcją turystyczną jest Mur Głodowy wybudowany na zlecenie Karola IV w XIV wieku; legenda głosi, że wybudowany po to, by dać pracę i zarobek bezrobotnym, ale tak naprawdę Karol IV zamierzał rozbudować dzielnicę Malá Strana. Poza tym na Petřínie znajduje się obserwatorium astronomiczne (otwarte w 1928 r.), jedną z jego ścian stanowi Mur Głodowy, jedna baszta zaś – została kopułą główną obserwatorium z funkcjonującym zabytkowym teleskopem z początku XX w.
Na terenie wzniesienia znajduje się kilka rzeźb, wśród nich wymienić należy przede wszystkim posąg Karela Hynka Máchy, romantycznego poety, swego rodzaju patrona zakochanych, którzy często mijają ów pomnik podczas spacerów parkami i sadami Petřína. Przyjął się zwłaszcza zwyczaj odwiedzać to miejsce 1 maja, ponieważ najsłynniejszy utwór Máchy Máj zaczyna się słowami Byl pozdní večer – první máj // Večerní máj – byl lásky čas.
Kolejna rzeźba przedstawia słowackiego astronoma, polityka i generała Milana Rastislava Štefánika, jednego ze współzałożycieli Czechosłowacji w 1918 r. Pomnik ten znajduje się przed obserwatorium.
Pomnik ofiarom komunizmu znajduje się u podnóża góry niedaleko Muru Głodowego. Pomnik składa się ze schodów, na których jest kilka brązowych męskich postaci, przy czym postacie te stopniowo zanikają, co symbolizuje stopniowe wycieńczanie fizyczne i psychiczne więźniów politycznych. Na brązowym pasku przebiegającym kilkadziesiąt metrów widnieje napis Ofiary komunizmu 1948-1989: 205 486 skazano – 248 stracono – 4 500 zginęło w więzieniach – 327 zginęło na granicach – 170 938 obywateli emigrowało.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.