| |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data urodzenia | |
| profesor | |
| Uniwersytet | |
Paul Charles William Davies (ur. 22 kwietnia 1946) – brytyjski naukowiec: fizyk i astrobiolog, a także pisarz, publicysta i popularyzator nauki, profesor w Arizona State University w Tempe[1], dyrektor BEYOND: Centrum Fundamentalnych Idei w Nauce.
Wcześniej zatrudniony był na uniwersytetach University of Cambridge, University of London, Newcastle University, University of Adelaide i Macquarie University. Davies zajmuje się przede wszystkim kosmologią, kwantową teorią pola i astrobiologią. Jest zwolennikiem podróży w jedną stronę na Marsa. Od 2005 kieruje grupą w projekcie SETI: Post-Detection Science and Technology Międzynarodowej Akademii Astronautyki. Jest przekonany o istnieniu życia pozaziemskiego i możliwości jego dotarcia w przeszłości na Ziemię, zasugerował szukanie jego śladów w ekstremalnych środowiskach takich jak pustynie, słone jeziora czy wulkany[1][2], zaproponował także, że podróż na Marsa, w jedną stronę, może być możliwa do zrealizowania.
Davies wychowywał się w Finchley. Uczęszczał do Woodhouse Grammar School i studiował fizykę w University College London, gdzie otrzymał stopień naukowy b. a. w 1967 roku.
W 1970 roku w University College London obronił doktorat, promotorami jego pracy byli Michael J. Seaton i Sigurd Zienau. Później kontynuował pracę naukową w University of Cambridge pod okiem Freda Hoyle’a.
Zainteresowania Davisa obejmują fizykę teoretyczną, kosmologię i astrobiologię. Jego badania obejmowały głównie kwantową teorię pola w zakrzywionej czasoprzestrzeni. Jego wyróżniający się wkład obejmuje tak zwany efekt efekt Unruha, zgodnie z którym, obserwator przyspieszający w pustej przestrzeni jest zanurzony w promieniowaniu cieplnym, oraz tak zwany stan próżni Buncha–Daviesa, leżący u podstaw fluktuacji mikrofalowego promieniowania tła, pozostałości po Wielkim Wybuchu. Praca napisana wspólnie ze Stephenem Fullingiem i Williamem Unruhem była pierwszą pracą, w której zasugerowano, że czarne dziury parujące w wyniku efektu Hawkinga tracą masę w rezultacie strumienia ujemnej energii promieniującej do morza otaczającej przestrzeni. Davies zajmował się także problemem strzałki czasu. Był także jedną z pierwszych osób, które propagowały teorię, że życie na Ziemi może pochodzić ze skał Marsa wyrzuconych w wyniku zderzeń z asteroidami i kometami. Podczas swojego pobytu w Australii pomógł utworzyć Australijskie Centrum Astrobiologii.
Davies jest Głównym Badaczem (Principal Investigator) w Centrum Zbieżności Fizyki i Biologii Nowotworów (Center for Convergence of Physical Science and Cancer Biology) w Arizona State University. Jest to częścią programu ustanowionego przez National Institutes of Health's National Cancer Institute w celu zaangażowania fizyków do badań nad nowotworami, które ustanowiło sieć 12 Physical Sciences-Oncology Centers[3][4][5].
Książki
Davies jest autorem ponad dwudziestu książek, w tym:
Polskie wydania
W Polsce wydano co najmniej 10 książek Daviesa, z udziałem co najmniej siedmiu wydawnictw (stan na kwiecień 2023)[6]:
Davies był też jednym z redaktorów pracy zbiorowej Duch w atomie. Dyskusja o paradoksach teorii kwantowej; współredaktor: Julian Brown, tłum. Piotr Amsterdamski, CiS, 2006, ISBN 83-8545859-X.
John J. O'Connor; Edmund F. Robertson: Paul Davies (fizyk) w MacTutor History of Mathematics archive (ang.)Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
