 nr rej. 617 z 1 lipca 1965[1]
| |
 Pałac Sapiehów, centralna część elewacji frontowej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres | |
| Architekt | |
| Rozpoczęcie budowy |
1731 |
| Ukończenie budowy |
1746 |
| Zniszczono |
1944 |
| Odbudowano |
1950–1955 |
| Pierwszy właściciel | |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
 52°15′15″N 21°00′24″E/52,254167 21,006667
| |
Pałac Sapiehów, także Koszary Sapieżyńskie[2] – pałac znajdujący się przy ul. Zakroczymskiej 6 w Warszawie.
Pałac został zbudowany w latach 1731–1746 w stylu barokowym według projektu Jana Zygmunta Deybla dla kasztelana trockiego, późniejszego kanclerza wielkiego litewskiego, Jana Fryderyka Sapiehy[3].
W 1817 roku będący w złym stanie budynek kupiła od Sapiehów Komisja Rządowa Wojny Królestwa Polskiego. W latach 1818–1820 został przebudowany w stylu klasycystycznym na koszary według projektu Wilhelma Henryka Mintera[2]. Przebudowa ta w dużym stopniu spowodowała zniszczenie bogatej szaty rokokowej na elewacjach. Od 1820 roku do powstania listopadowego pełnił funkcje koszar 4 Pułku Piechoty Liniowej – Czwartaków. Po powstaniu listopadowym, aż do ucieczki Rosjan z Warszawy w 1915 roku, pałac pełnił rolę koszar wojsk rosyjskich. W tym czasie jego elewacja uległa dalszej dewastacji, poprzez skucie boniowania i ryzalitu wejściowego.
W dwudziestoleciu międzywojennym w pałacu mieściła się filia Głównego Wojskowego Szpitala Ujazdowskiego.
Pałac został zbombardowany i spalony przez Niemców w 1944[3].
W latach 1950–1955 pałac został zrekonstruowany przez Marię Zachwatowicz, według oryginalnych planów Jana Fryderyka Deybla[2].
W 1965 pałac został wpisany do rejestru zabytków[1].
Od roku 1972 w pałacu Sapiehów znajdowała się Specjalna Szkoła Podstawowa nr 196, później (w 1999 roku) Przedszkole Specjalne nr 343 i Specjalne Gimnazjum nr 153. Od 2005 roku zaczęto stosować nazwę „Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy nr. 15 dla Dzieci Słabosłyszących im. Ottona Lipkowskiego”.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
