nr rej. PA00101054 | |
Państwo | |
---|---|
Miejscowość | |
Kościół | |
Rodzaj klasztoru | |
Właściciel | |
Prowincja | |
Założyciel klasztoru |
św. Wandrille (649 r.) |
Położenie na mapie Francji | |
49°31′46″N 0°46′00″E/49,529444 0,766667 | |
Strona internetowa |
Opactwo św. Wandrille’a z Fontenelle (fr. Abbaye de Saint-Wandrille de Fontenelle) - zabytkowy męski klasztor benedyktyński w Saint-Wandrille-Rançon, we Francji. Słynie przede wszystkim ze śpiewu chorału gregoriańskiego. Należy do Kongregacji Solesmeńskiej.
Opactwo zostało ufundowane na gruntach podarowanych przez Erchinoalda, pana na Neustrii. W latach 650-668 mnisi sami budowali budynki klasztorne, kaplice modlitewne oraz bibliotekę. W latach 678-690, kiedy opatem został św. Ansbert, wykonano także szpital i przytułek dla ubogich, gdzie otoczono opieką ok. 30 osób. W 787 Karol Wielki osobiście ufundował poliptyk dla klasztoru, który jednak nie zachował się do naszych czasów. W 854 mnisi byli właścicielami majątków ziemskich Marcoussis, Chaussy-en-Vexin, Grancourt oraz Pierrepont.
Czasy względnej stabilności ekonomicznej obiektu przerwał najazdy normańskie. W 852, w czasie pierwszego ich napadu, mnisi nie uniknęli spalenia swoich ziemskich włości, ale uratowali sam klasztor, płacąc okup. Nie uniknęli takiego losu sześć lat później. Opactwo zostało wówczas spalone, a część ocalałych mnichów uciekła do Chartres, a następnie do Boulogne, zabierając ze sobą relikwie św. Wandrille’a oraz św. Ansberta.
Około 960 Ryszard I książę Normandii opłacił odbudowę opactwa i na nowo sprowadził mnichów pod kierownictwem Gérarda de Brogne. Hrabiowie Normandii pozostawali dobroczyńcami opactwa do czasów budowy o wiele okazalszego opactwa św. Michała Archanioła na Mont-Saint-Michel. Na początku XI wieku kościół klasztorny został zniszczony przez uderzenie pioruna, następnie odbudowany w jeszcze okazalszej formie. W roku 1040 część dawnych mieszkańców Fontenelle przeniosła się do nowo utworzonego klasztoru w Préaux. Bulle papieskie z XII i XIII wieku potwierdzają imponujący majątek opactwa, które zostało jeszcze rozbudowane po kolejnym pożarze w 1244.
Zabudowania zostały na nowo porzucone w czasie wojny stuletniej; zakonnicy wrócili do zdewastowanych obiektów dopiero w 1483. Od 1523 opaci klasztoru byli wyznaczani przez króla, a nie - jak do tej pory - przez zgromadzenie. Wojny religijne również nie oszczędziły opactwa, które zostało w 1562 spalone przez protestantów, tracąc wówczas relikwie św. Wandrille’a. Dalsze napaści oraz pożary w wiekach XVI i XVII położyła na trwałe kres świetności Fontenelle, mimo odbudowy zniszczonych elementów kompleksu w XVIII stuleciu.
W czasie wielkiej rewolucji francuskiej zgromadzenia zakonne w kraju zostały oficjalnie zamknięte, a mnisi zostali zmuszeni do opuszczenia klasztoru. Jeden z nich, Louis-François Lebrun, został zabity za odmowę opuszczenia kościoła klasztornego. 1 października 1995 został beatyfikowany przez Jana Pawła II. W 1792 dobra klasztorne wystawiono na licytację i sprzedano za 100 tys. franków w asygnatach Cyprienowi Lenoirowi, który przejął całość zabudowań poza kościołem klasztornym, rozebranym na cegły.
W wieku XIX, w okresie zwiększonego zainteresowania zabytkami i gotykiem, Victor Hugo apelował, z niewielkim powodzeniem, o restaurację opactwa. Pierwsza próba jego uporządkowania miała jednak miejsce dopiero w latach 60. XIX wieku, zaś w 34 lata później powrócili doń benedyktyni, sprowadzeni z opactwa św. Piotra w Solesmes. Przebywają oni w klasztorze po dziś dzień, wyłączając okres 1901-1931.
17 lipca 1940 klasztor został spalony przez Niemców, którzy nie zniszczyli jedynie biblioteki i niektórych kaplic. Cztery lata później wojska koalicji antyhitlerowskiej zniszczyły siedemnastowieczne skrzydło zachodnie oraz wywołały pożar dachu w całym kompleksie. Kolejny fatalny w skutkach pożar wybuchł na terenie klasztoru w roku 1951. II połowa XX wieku upłynęła pod znakiem długotrwałej odbudowy obiektu, który po dziś dzień jest czynnym klasztorem.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.