Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | |
Państwo | |
---|---|
Typ |
kulturowy |
Spełniane kryterium |
II, IV |
Numer ref. |
1483 |
Region[b] |
Azja i Pacyfik |
Historia wpisania na listę | |
Wpisanie na listę |
2015 |
Położenie na mapie Singapuru | |
1°18′54,4″N 103°48′58,3″E/1,315100 103,816200 | |
Ogrody botaniczne w Singapurze (ang. Singapore Botanic Gardens) – tropikalne ogrody założone w 1859 roku niedaleko Orchard Road w centrum Singapuru; jeden z najznakomitszych przykładów brytyjskich tropikalnych ogrodów kolonialnych w południowo-wschodniej Azji.
W 2012–2013 roku był najczęściej odwiedzanym ogrodem botanicznym na świecie – odwiedziło go 4,4 miliona zwiedzających. Na terenie ogrodu znajduje się szereg różnych kolekcji i obiektów, m.in. Narodowy Ogród Orchidei z ponad tysiącem różnych gatunków i dwoma tysiącami hybryd storczykowatych.
W 2015 roku ogrody botaniczne w Singapurze zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Jest to pierwszy obiekt na terenie Singapuru wpisany na listę i jedyny tropikalny ogród botaniczny na liście.
Singapurskie ogrody botaniczne położone są w Tanglinie w Regionie Centralnym Singapuru, pomiędzy Holland Road na południu, Tyersall Avenue i Cluny Park Road na zachodzie a terenem fakultetu prawa Narodowego Uniwersytetu Singapuru od wschodu[1]. Ogrody znajdują się ok. 1,5 km od Orchard Road i 4,4 km od Central Business District[1].
Ogrody rozciągają się na obszarze 74 ha[2], na terenie pagórkowatym na rzędnych od 2,2 do 33,6 metrów n.p.m.[1]. Dominują gleby gliniaste[1]. Klimat tropikalny sprawia, że minimalna temperatura dzienna to 23,8 °C a maksymalna to 30,7 °C. Średnia roczna wilgotność powietrza wynosi 84%, przy średnich rocznych opadach 2367 mm[1].
Pierwszy ogród botaniczny w Singapurze powstał w 1822 roku, kiedy sir Thomas Stamford Raffles – założyciel miasta Singapur, założył „Botanical and Experimental Garden” na stokach Fort Canning[2].
Obecne ogrody powstały jako inicjatywa Towarzystwa Rolniczo-Ogrodowego („Agri-Horticultural Society”) w 1859 roku na terenie 22 ha[1]. Pierwsze założenie ogrodowe w stylu angielskim zaprojektował i zrealizował Lawrence Niven – szkocki ogrodnik pracujący w Singapurze jako zarządca plantacji muszkatołowca korzennego[1]. Niven zaprojektował staw, sieć krętych ścieżek, rabaty kwiatowe, zostawiając pas 6 ha dziewiczego lasu równikowego[1]. W 1866 roku ogród został poszerzony o 12 ha, gdzie wybudowano bungalow (Burkill Hall) i kolejny staw (Swan Lake)[1]. Założenie Nivena przetrwało do dnia dzisiejszego w niewiele zmienionej formie[1].
Ogrody w 1874 roku, z uwagi na trudności finansowe towarzystwa[1], zostały przekazane brytyjskim władzom kolonialnym i od 1875 roku były rozwijane przez botaników wykształconych w Kew Gardens[2]. Pierwszym zarządcą był botanik-ogrodnik James Murton rekomendowany przez Królewski Ogród Botaniczny w Kew[1]. Murton założył w ogrodach herbarium, wybudował bibliotekę i rozpoczął prace badawcze[1]. W 1879 roku ogród poszerzono o kolejne 41 ha, gdzie założono eksperymentalny ogród uprawny „Economic garden” rozwijany przez kolejnego zarządcę Nathaniela Cantleya[1]. W latach 20. XX wieku większy obszar eksperymentalnego ogrodu uprawnego został zajęty pod budowę pierwszego college'u w Singapurze[1]. Cantley założył również szkółkę drzew, by zaopatrywać tworzone wówczas parki i obszary leśne[1].
W pierwszych latach działalności ogrody spełniały ważną funkcję dla promocji rozwoju rolnictwa w Singapurze[2]. Największym sukcesem ogrodu było wyhodowanie i wdrożenie do uprawy w lokalnych warunkach kauczukowca brazylijskiego Hevea brasiliensis, który stał się główną rośliną uprawną w regionie południowo-wschodniej Azji na początku XX wieku[2]. W 1928 roku, z inicjatywy Erica Holttuma[3], ogród rozpoczął program hodowli i krzyżowania storczykowatych[2]. Współcześnie ogród jest filarem projektu Singapore’s Garden City (Singapur – miasto ogród)[2].
W latach 2012–2013 obiekt był najczęściej odwiedzanym ogrodem botanicznym na świecie – odwiedziło go 4,4 miliona zwiedzających[1].
W 2015 roku ogrody botaniczne w Singapurze zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO[4] jako pierwszy obiekt na terenie Singapuru wypisany na listę i jedyny tropikalny ogród botaniczny na liście[2].
Zlokalizowany w środkowo-zachodniej części ogrodów Narodowy Ogród Orchidei rozciąga się na obszarze 3 ha, gdzie zgromadzono ponad tysiąc gatunków i dwa tysiące hybryd storczykowatych[5]. Jest to jedyna część ogrodów, do której wstęp jest płatny[5].
Na terenie ogrodu orchidei znajdują się, m.in.:
Dziewiczy las równikowy obejmuje teren 6 ha. Znajduje się w nim ponad 300 gatunków drzew i innych roślin, m.in. Dyera costulata, a niektóre drzewa mierzą 50 m wysokości[10].
„Palm Valley” to część ogrodów z ponad 220 gatunkami arekowców reprezentującymi wszystkie sześć podrodzin: Arecoideae, Coryphoideae, Calamoideae, Ceroxyloideae, Phytelephantoideae i Nypoideae[11].
W dolinie „Palm Valley” nieopodal stawu „Symphony Lake” znajduje się muszla koncertowa, gdzie organizowane są koncerty muzyki klasycznej, m.in. szopenowskiej. W 2008 roku nad „Symphony Lake” stanął pomnik Fryderyka Chopina autorstwa Karola Badyny[12][13].
W ogrodzie „imbirowym” na powierzchni jednego hektara znajduje się ponad 250 gatunków roślin z rodziny imbirowatych[14]. Rośliny te prezentowane są w układzie obszarów, z których pochodzą[14].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.