Państwo | |
---|---|
Skrót |
N-VA |
Lider | |
Data założenia |
2001 |
Adres siedziby | |
Ideologia polityczna | |
Grupa w Parlamencie Europejskim |
|
Barwy | |
Strona internetowa |
Nowy Sojusz Flamandzki (niderl. Nieuw-Vlaamse Alliantie, N-VA) – belgijska partia polityczna o profilu konserwatywnym[1] z Regionu Flamandzkiego.
Ugrupowanie opowiada się za secesją Flandrii, przeprowadzoną na drodze pokojowej. Głosi także postulaty wprowadzenia regulacji wymuszających używanie wyłącznie języka niderlandzkiego jako języka urzędowego w tym regionie[2].
Partia powstała w 2001 w wyniku rozłamu w Unii Ludowej, która podzieliła się na socjalliberalny Spirit i zrzeszający działaczy prawicowego skrzydła N-VA. W 2003 sojusz wprowadził jednego posła w wyborach krajowych. Cztery lata później wystartował w kartelu wyborczym z flamandzkimi chadekami, co przyniosło mu początkowo 5 miejsc w parlamencie[3]. Współpraca wyborcza tych formacji trwała od eurowyborów z 2004, została oficjalnie zakończona w 2008.
W 2009 Nowy Sojusz Flamandzki (podobnie jak pięć lat wcześniej) wprowadził jednego swojego przedstawiciela do Parlamentu Europejskiego, Friedę Brepoels. W tym samym roku N-VA podjął w Europarlamencie współpracę z Wolnym Sojuszem Europejskim. W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2010 partia pod hasłami stopniowej autonomizacji i rozdziału państwa zwyciężyła w Regionie Flamandzkim, uzyskując (w skali kraju) około 17,5% głosów, co przełożyło się na 27 mandatów w Izbie Reprezentantów i 9 w Senacie[4][5]. Partia nie weszła jednak do koalicji rządowej.
W 2014 sojusz wygrał w Belgii wybory europejskie, wybory do Parlamentu Flamandzkiego, a także ponownie do Izby Reprezentantów, gdzie z wynikiem 20,3% głosów wprowadził 33 posłów[3]. Po kilkumiesięcznych negocjacjach sojusz dołączył do koalicji tworzącej nowy gabinet, na czele którego stanął Charles Michel[6]. W 2018 N-VA, sprzeciwiając się przyjęciu Światowego Paktu w sprawie Migracji, opuścił koalicję rządową[7]. W 2019 partia ponownie zajęła pierwsze miejsce we Flandrii w wyborach europejskich, a także w krajowych (16,0% głosów i 25 miejsc w niższej izbie federalnego parlamentu[3]).
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.