Narodowo-Socjalistyczna Partia Robotnicza – polska partia narodowosocjalistyczna powstała w drugiej połowie 1933 roku[1]. Wodzem partii był Wacław Kozielski, były członek zarządu okręgowego Stronnictwa Narodowego w województwie kieleckim, wyrzucony zeń za radykalizm. Udało mu się zwerbować do NSPR kilku działaczy Obozu Wielkiej Polski[2]. Do NSPR przyłączyły się dwie partie o zbliżonym profilu ideologicznym, Niezależna Partia Narodowych Socjalistów i Stronnictwo Narodowo-Socjalistyczne.
We wrześniu 1933 r. w NSPR doszło do rozłamu na frakcje Kozielskiego (centrala w Sosnowcu, pismo „Jedna Karta”) i Józefa Grałły (centrala w Katowicach, pismo „Błyskawica”). Partię rozwiązano 13 czerwca 1934 roku. Początkowo ugrupowanie zgłosiło akces do Obozu Narodowo-Radykalnego[3]. W 1935 r. frakcja Kozielskiego założyła Narodowo-Socjalistyczną Partię Miast i Wsi, która przetrwała do 1939 r. Zwolennicy Grałły tworzyli Narodowo-Społeczną Partię Radykalną (1934-1935), Polską Partię Faszystowską (1935-1938) i Narodową Partię Społeczną (1937-1938)[4].
Pod względem ideologicznym program NSPR stanowił imitację (choć utrzymywał antyniemieckie stanowisko). Frakcja Kozielskiego stanowiła radykalne społecznie skrzydło ruchu.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.