| ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia |
10 grudnia 1574 | |
|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | ||
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Inkardynacja | ||
| Prezbiterat |
1601 | |
Mikołaj Łęczycki herbu Niesobia, łac. Nicolaus Lancicius (ur. 10 grudnia 1574 koło Nieświeża, zm. 30 marca 1653 w Kownie) – polski teolog katolicki, mistyk, jezuita.
Był synem znanego drukarza Daniela z Łęczycy oraz Katarzyny z Gotartów. W wieku osiemnastu lat przeszedł z kalwinizmu na katolicyzm, przekonując do tego kroku również ojca. Jednocześnie wstąpił do zakonu jezuitów. Święcenia przyjął 14 czerwca 1601 w czasie kilkunastoletniego pobytu w Rzymie (odbył tam studia oraz współpracował z Niccolò Orlandinim w opracowywaniu dziejów jezuitów w centralnym archiwum zakonnym). Powrócił do Polski w 1607, przywożąc szereg relikwii, którymi obdarowywał potem kościoły jezuickie. Był profesorem na Akademii Wileńskiej. Wykładał w kolegiach na terenie całej Rzeczypospolitej, kilka razy przebywał w Rzymie. Zabiegał o porozumienie protestantów z katolikami, prawosławnych z unitami, swoich współbraci z Akademią Krakowską.
Już za życia był uważany za mistrza życia duchowego i cudotwórcę (przypisywano mu objawienia, dar proroczy, uzdrawianie, rzekomą lewitację, telekinezę i bilokację).
Autor wielu dzieł filozoficznych, między innymi:
Większość z nich opublikował Jean Bolland w dwutomowym zbiorze Opuscula spiritualia (Antwerpia, 1650).
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
