Michelangelo Antonioni | |
Data i miejsce urodzenia |
29 września 1912 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
30 lipca 2007 |
Zawód | |
Współmałżonek |
Letizia Balboni (1942–1954; rozwód) |
Lata aktywności |
1942–2004 |
Odznaczenia | |
Strona internetowa |
Michelangelo Antonioni, OMRI (ur. 29 września 1912 w Ferrarze, zm. 30 lipca 2007 w Rzymie)[1] – włoski reżyser filmowy, scenarzysta, montażysta i autor. Początkowo niedoceniany, głównie za sprawą niewielkiego zainteresowania ze strony publiczności oraz nieprzychylnej krytyki, która zarzucała Antonioniemu odejście od zasad neorealizmu, z czasem zyskał rangę mistrza filmu psychologicznego[2]. Dziś uznawany jest za jednego z najwybitniejszych twórców kina autorskiego w historii[3].
Jego dzieła uchodzą za rewolucyjne w kwestii filmowej narracji oraz podejścia do realizmu w kinie[3]. Cechują je powolne ruchy kamery utrzymane w poetyce „slow cinema”, oszczędna gra aktorów i nieraz brak klasycznej linii fabularnej. Do jego najważniejszych filmów zalicza się Przygodę (1960), Noc (1961), Zaćmienie (1962)—nazwane „trylogią alienacji”, Czerwoną pustynię (1964), Powiększenie (1966) oraz Zawód: Reporter (1975).
Największe sukcesy artystyczne święcił w latach 60. XX wieku, niejednokrotnie wzbudzając kontrowersje śmiałością obyczajową swoich dzieł[4]. Antonioni (obok Henriego-Georgesa Clouzot oraz Roberta Altmana) jest jednym z trzech reżyserów w historii kina, którzy otrzymali główne nagrody na trzech najważniejszych festiwalach filmowych w Berlinie, Cannes i Wenecji – zdobył Złotego Niedźwiedzia za Noc (1961), Złotego Lwa za Czerwoną pustynię (1964) i Złotą Palmę za Powiększenie (1967). Co więcej, za Krzyk (1957) otrzymał także główną nagrodę Złotego Lamparta na MFF w Locarno. W 1995 roku podczas 67. ceremonii wręczenia Oscarów otrzymał nagrodę za całokształt twórczości.
Początkowo zajmował się filmem dokumentalnym, by od początku lat 50. konsekwentnie tworzyć własny styl ekspresji filmowej w kinie fabularnym. W 1950 nakręcił swój debiutancki film Kronika pewnej miłości. Jednak prawdziwie wielkie sukcesy nadeszły w latach 60. Wtedy to powstała słynna trylogia o samotności, na którą złożyły się filmy: Przygoda (1960), Noc (1961) i Zaćmienie (1962). We wszystkich tych obrazach wystąpiła Monica Vitti, ulubiona aktorka i muza reżysera.
O sukcesie i renomie Antonioniego najlepiej świadczy nagrodzenie jego filmów głównymi nagrodami na wszystkich trzech wiodących światowych festiwalach filmowych. Zdobył Złotego Niedźwiedzia na 11. MFF w Berlinie za Noc, Złotego Lwa na 25. MFF w Wenecji za Czerwoną pustynię[5] oraz Złotą Palmę na 20. MFF w Cannes za swoje najsłynniejsze dzieło – Powiększenie (1966).
W latach 70. reżyser nakręcił głośny film Zawód: reporter (1975), w którym główną rolę zagrał Jack Nicholson. Później Antonioni tworzył jedynie sporadycznie, a jego filmy nie zyskiwały już takiego jak dawniej uznania. W 1995 otrzymał Oscara za całokształt twórczości.
|
|
|
Nagroda | Rok | Kategoria | Nominowana praca | Wynik |
---|---|---|---|---|
16. MFF w Wenecji | 1955 | Srebrny Lew | Przyjaciółki | Wygrana |
MFF w Locarno | 1957 | Złoty Lampart | Krzyk | Wygrana |
13. MFF w Cannes | 1960 | Nagroda Jury | Przygoda | Wygrana |
11. MFF w Berlinie | 1961 | Złoty Niedźwiedź | Noc | Wygrana |
Nagroda FIPRESCI | Wygrana | |||
15. MFF w Cannes | 1962 | Nagroda Specjalna Jury | Zaćmienie | Wygrana |
25. MFF w Wenecji | 1964 | Złoty Lew | Czerwona pustynia | Wygrana |
20. MFF w Cannes | 1967 | Złota Palma | Powiększenie | Wygrana |
35. MFF w Cannes | 1982 | Nagroda z okazji 35-lecia festiwalu | Identyfikacja kobiety | Wygrana |
40. MFF w Wenecji | 1983 | Honorowy Złoty Lew | — | Wygrana |
Nagroda Akademii Filmowej | 1995 | Oscar za całokształt twórczości | — | Wygrana |
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.