Mecenas – we współczesnej polszczyźnie: zwyczajowy zwrot grzecznościowy wobec osoby wykonującej zawód prawniczy lub posiadającej umocowanie do występowania przed sądem w imieniu innej osoby.
Tytuł ten stosowany jest tylko w Polsce. W XVI stuleciu ówczesnych adwokatów nazywano procuratores mercenarii, czyli „płatni zastępcy procesowi” i w ten sposób odróżniano ich od „niezawodowych” zastępców procesowych określanych procuratores. Od zwrotu procuratores mercenarii miał powstać termin „mecenas”, poprzez stopniową eliminację pierwszego członu i głoski „r” w drugim wyrazie. Występował on już w XVIII stuleciu, a upowszechnił się w wieku XIX[1].
Tytuł mecenasa posiada charakter czysto grzecznościowy i nie jest chroniony prawnie[2]. Najczęściej stosowany jest w odniesieniu do najpopularniejszych zawodów prawniczych: adwokata, radcy prawnego, a także do aplikantów, odpowiednio: adwokackiego i radcowskiego[3]. Współcześnie używa się go także w odniesieniu do przedstawicieli nowszych zawodów prawniczych, w szczególności do: doradców podatkowych (zawód utworzony w 1996 roku[4]), rzeczników patentowych (zawód utworzony w 2001 roku[5]), doradców restrukturyzacyjnych (zawód utworzony w 2016 roku, nowelizacja KPC art. 87) oraz radców Prokuratorii Generalnej RP (zawód utworzony w 2005 roku[6]). Ponadto jest on stosowany w toku prac legislacyjnych w odniesieniu do legislatorów[7][8][9]. Tytułem tym można również określać absolwentów studiów prawniczych, nawet bez odbytej aplikacji, choć to praktykuje się rzadziej[10].
Jeszcze w 2014 roku Biuro Prasowe Naczelnej Rady Adwokackiej apelowało, by tytuł mecenasa zarezerwować jedynie dla adwokatów oraz radców prawnych[11], ale pozostało to bez wpływu na praktykę mediów i środowisk prawniczych[12][13][14].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.