 marsz. Matwiej Zacharow | |
 marszałek Związku Radzieckiego
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
szef Głównego Zarządu Wywiadowczego, d-ca Leningradzkiego Okręgu Wojskowego, d-ca grupy wojsk radzieckich w NRD, szef Sztabu Generalnego Armii Radzieckiej |
| Główne wojny i bitwy | |
| |
| Odznaczenia | |
            
| |
Matwiej Wasiljewicz Zacharow (ros. Матвей Васильевич Захаров, ur. 5 sierpnia?/17 sierpnia 1898 w Twerze, zm. 31 stycznia 1972 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, marszałek Związku Radzieckiego (1959), dowódca grupy wojsk radzieckich w NRD, szef Głównego Zarządu Wywiadowczego (1949–1952), szef Sztabu Generalnego Armii Radzieckiej (1960–1963 i 1964–1971), deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 4., 5., 6., 7. i 8. kadencji, dwukrotny Bohater Związku Radzieckiego (1945, 1971) i Bohater Czechosłowackiej Republiki Socjalistycznej (1970).
W czasie I wojny światowej uniknął poboru do wojska i działał w ruchu antywojennym. W kwietniu 1917 wstąpił do bolszewickiej Czerwonej Gwardii. W tym samym roku w październiku brał udział w szturmie na Pałac Zimowy.
Brał udział w wojnie domowej awansując w Armii Czerwonej. Studiował w Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego. We wrześniu 1935, w wieku 35 lat, objął dowództwo pułku, a w 1936 został wysłany do nowo utworzonej Akademii Sztabu Generalnego. Przeżył stalinowskie czystki i w lipcu 1937 został mianowany szefem sztabu Leningradzkiego Okręgu Wojskowego, a w maju 1938 pomocnikiem szefa Sztabu Generalnego Armii Czerwonej.
W 1940 po zmianach personalnych w kierownictwie sił zbrojnych (powodem zmian była wojna zimowa z Finlandią), został przeniesiony na szefa sztabu do nowo utworzonego Odeskiego Okręgu Wojskowego.
Po ataku Niemiec na Związek Radziecki w czerwcu 1941, w stopniu generała majora objął funkcję szefa sztabu nowo sformowanej 9 Armii, utworzonej z wojsk Odeskiego Okręgu Wojskowego. Następnie był szefem sztabu 2 Frontu Ukraińskiego, a następnie Frontu Zabajkalskiego.
Po zakończeniu II wojny światowej kierował Akademią Sztabu Generalnego. Od stycznia 1949 był szefem Głównego Zarządu Wywiadowczego i zarazem zastępcą szefa Sztabu Generalnego Armii Radzieckiej. Z obydwu stanowisk został zwolniony w 1952, jego miejsce na stanowisku szefa wywiadu wojskowego zajął Michaił Szalin.
Po śmierci Józefa Stalina w marcu 1953, spychany był na coraz niższe stanowiska w hierarchii wojskowej. W maju 1954 został mianowany dowódcą Leningradzkiego Okręgu Wojskowego, a następnie w 1957 dowódcą grupy wojsk stacjonujących w Niemieckiej Republice Demokratycznej. W 1959 awansowany na marszałka Związku Radzieckiego i w 1960 mianowany szefem Sztabu Generalnego Armii Radzieckiej. Stracił to stanowisko w 1963, w ramach zmiany w radzieckim kierownictwie polityczno-wojskowym po kubańskim kryzysie rakietowym.
W marcu 1963 powierzono mu ponownie komendę Akademii Sztabu Generalnego. Później brał udział w spisku przeciwko Nikicie Chruszczowowi i po jego obaleniu w październiku 1964, przywrócono mu stanowisko szefa Sztabu Generalnego Armii Radzieckiej, które zajmował do września 1971 roku.
Od 1961 członek Komitetu Centralnego KPZR, w latach 1947–1952 deputowany do Rady Najwyższej RFSRR, a w latach 1954–1972 do Rady Najwyższej ZSRR od 4. do 8. kadencji.
Zmarł 31 stycznia 1972 i został pochowany pod murem kremlowskim na Placu Czerwonym w Moskwie.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
