| |
 generał armii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
2 listopada 1902 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1920–1969 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
d-ca: Frontu Północnego, Frontu Leningradzkiego, |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
                 
| |
Markian Michaiłowicz Popow, ros. Маркиан Михайлович Попов (ur. 20 października?/2 listopada 1902 we wsi Ust-Miedwiedickaja, zm. 22 kwietnia 1969 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, generał armii, szef sztabu Wojsk Lądowych RKKA, Bohater Związku Radzieckiego (1965), deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 2., 3., 4., 5. i 6. kadencji.
Urodził się 2 listopada 1902 we wsi Ust-Miedwiedickaja (ob. Sierafimowicz w obwodzie wołgogradzkim), w rodzinie urzędnika carskiego.
Od 1920 w Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej. Uczestnik wojny domowej 1918–1920 na Froncie Zachodnim. W 1922 ukończył kurs oficerów piechoty, w 1925 kursy doskonalące oficerów RKKA im. marsz. Borisa Szaposznikowa (KUKS "Wystrzał"), a w 1936 Akademię Wojskową im. Michaiła Frunzego.
Był szefem sztabu brygady zmechanizowanej i korpusu, zastępcą dowódcy – szefem sztabu i od 1939 dowódcą 1 Samodzielnej Armii. Od stycznia 1941 dowódca Leningradzkiego Okręgu Wojskowego.
W czasie II wojny światowej, po ataku Niemiec na ZSRR, od czerwca 1941 dowodził Frontem Północnym, a następnie Frontem Leningradzkim. Od listopada 1941 dowódca 61. Armii, od lipca 1942 – 40 Armii, a od października 1942 zastępca dowódcy Frontu Stalingradzkiego, później Frontu Południowo-Zachodniego, od listopada dowódca 5 Armii Uderzeniowej, a od grudnia – 5 Armii Pancernej.
Następnie od kwietnia 1943 dowodził Frontem Rezerwowym Dowódcy, od czerwca do października 1943 Frontem Briańskim, a od października 1943 do kwietnia 1944 Frontem Nadbałtyckim i 2 Frontem Nadbałtyckim.
W kwietniu 1944 – po nieudanej próbie przełamania obrony nieprzyjaciela na Bałtyku – zwolniony z funkcji dowódcy 2 Frontu Nadbałtyckiego. 20 kwietnia 1944 obniżono mu stopień do generała-pułkownika. Od kwietnia 1944 szef sztabu Frontu Leningradzkiego, 2 Frontu Nadbałtyckiego i ponownie Frontu Leningradzkiego.
Uczestnik bitew: moskiewskiej, stalingradzkiej, kurskiej, leningradzkiej. Walczył pod Nowogrodem, uczestniczył w zajęciu Karelii i wybrzeża Bałtyku.
Po wojnie dowódca Lwowskiego Okręgu Wojskowego (1945–1946) i Taurydzkiego Okręgu Wojskowego (1946 – 1954). 3 sierpnia 1953 ponownie awansowany na stopień generała armii. Od stycznia 1955 zastępca szefa, a następnie szef Zarządu Gotowości Bojowej Wojsk Lądowych, od sierpnia 1956 szef sztabu Wojsk Lądowych. Od lipca 1962 inspektor wojskowy – doradca w Grupie Inspektorów Wojskowych Ministerstwa Obrony ZSRR. Deputowany do Rady Najwyższej ZSRR od 2. do 6. kadencji.
Zmarł 22 kwietnia 1969 w Moskwie i został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
