Data urodzenia | |
---|---|
profesor nauk humanistycznych | |
Specjalność: teorie polityczne, współczesne systemy polityczne | |
Alma Mater | |
Doktorat |
1971 |
Habilitacja |
1977 |
Profesura |
1981 |
Nauczyciel akademicki | |
Uczelnia |
Wyższa Szkoła Nauk Społecznych przy KC PZPR |
Odznaczenia | |
Mariusz Józef Gulczyński[1] (ur. 18 października 1928) – nauczyciel akademicki, działacz społeczno-polityczny, politolog. Specjalizuje się w teorii polityki i współczesnych systemach politycznych[1].
W 1965 ukończył studia historyczne w Wyższej Szkole Nauk Społecznych przy KC PZPR[2]. Od października 1967 był zatrudniony w Instytucie Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie w 1971 uzyskał stopień doktora nauk politycznych[2]. Od października 1971 wykładał również w WSNS przy KC PZPR[2]. Od 1973 do 1982 pełnił na tej uczelni funkcję kierownika Zakładu Politycznych Systemów i Doktryn Współczesnego Kapitalizmu[2]. W 1977 habilitował się, w 1981 został profesorem nauk społecznych[1]. Od 1983 do 1989 pracował jako kierownik Warsztatu Opinioznawczego CBOS. W latach 1985–1990 był pierwszym zastępcą dyrektora Instytutu Państwa i Prawa Polskiej Akademii Nauk. Od 1991 do 1995 wchodził w skład Komitetu Nauk Politycznych Polskiej Akademii Nauk. W okresie 1997–2002 pełnił funkcję kierownika Zakładu Systemów Politycznych w Instytucie Politologii Uniwersytetu Zielonogórskiego. Od 2004 do 2009 był profesorem zwyczajnym w Katedrze Teorii i Praktyki Sprawowania Władzy Wydziału Politologii AlmaMer Szkoły Wyższej w Warszawie[1].
W październiku 1946 został zatrudniony w aparacie młodzieżowym Związku Walki Młodych, w którym był m.in. przewodniczącym zarządu powiatowego w Sierpcu[2]. Następnie działał w Związku Młodzieży Polskiej[2]. W kwietniu 1948 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej i został członkiem Komitetu Powiatowego tej partii w Sierpcu, a następnie należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[2]. Był sekretarzem POP oraz członkiem egzekutywy OOP PZPR[2]. W 1956 był współinicjatorem odrodzenia Związku Harcerstwa Polskiego, następnie był członkiem Głównej Kwatery ZHP w latach 1957–1964[2]. Od kwietnia 1964 do września 1967 był zatrudniony w Sekretariacie Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu[2]. W latach 1986–1989 zasiadał w Prezydium Rady Krajowej PRON. Był m.in. członkiem Rady Redakcyjnej organu teoretycznego i politycznego KC PZPR Nowe Drogi[3]. W 1989 był uczestnikiem obrad Okrągłego Stołu po stronie rządowej. Zasiadał wówczas w Zespole Reform Politycznych.
314 publikacji naukowych, w tym 27 monografii i podręczników; 15 ekspertyz; 5 wypromowanych doktorów, około 100 magistrów.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.