Mario Molina
Mario José Molina Henríquez
Ilustracja
Imię i nazwisko urodzenia

Mario José Molina Henríquez

Data i miejsce urodzenia

19 marca 1943
Meksyk

Data i miejsce śmierci

7 października 2020
Meksyk

Przyczyna śmierci

zawał mięśnia sercowego

Zawód, zajęcie

chemik

Narodowość

meksykańska

Tytuł naukowy

profesor

Alma Mater

Narodowy Uniwersytet Autonomiczny Meksyku

Małżeństwo

1. Luisa Tan Molina
2. Guadalupe Álvarez

Odznaczenia
Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wielki Orderu Izabeli Katolickiej (Hiszpania) Oficer Orderu Oranje-Nassau (Holandia) NASA Exceptional Scientific Achievement Medal (Stany Zjednoczone)

Mario José Molina Henríquez (ur. 19 marca 1943 w Meksyku, zm. 7 października 2020 tamże[1]) – meksykański chemik atmosfery, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie chemii w 1995.

Życiorys

Ojcem Mario Moliny był Roberto Molina Pasquel, prawnik prowadzący własną kancelarię oraz dyplomata. W 1965 Mario Molina ukończył studia w zakresie inżynierii chemicznej na Universidad Nacional Autónoma de México, a następnie wyjechał do Niemiec, aby studiować chemię fizyczną na Albert-Ludwigs-Universität Freiburg. W tym czasie pracował głównie nad kinetyką reakcji polimeryzacji. Po ukończeniu studiów w 1967 powrócił do Meksyku, aby rok później wyjechać na Uniwersytet Kalifornijski w Berkeley, na którym w 1972 uzyskał stopień doktora. W Berkeley zajmował się dystrybucją energii wewnętrznej w produktach reakcji chemicznych i fotochemicznych.

Jesienią 1973 rozpoczął staż podoktorski na Uniwersytecie Kalifornijskim w Irvine, pod kierunkiem F. Sherwooda Rowlanda. Spośród kilku zaproponowanych przez Rowlanda tematów badawczych, Molina zdecydował się na dotyczący freonów, związków kumulujących się w atmosferze, a uważanych wówczas za niemające wpływu na środowisko. Rowland i Molina stwierdzili, że freony mogą ulegać destrukcji w atmosferze, a uwalniany z nich chlor katalizuje rozpad cząsteczki ozonu. Pierwsze wyniki badań opublikowali w „Nature” już w 1974[2].

W późniejszych latach pracował kolejno w Jet Propulsion Laboratory, California Institute of Technology, Massachusetts Institute of Technology, na Uniwersytecie Kalifornijskim w San Diego na wydziale chemii i w Instytucie Oceanografii im. Scrippsa.

W 1995 otrzymał, wraz z Paulem Crutzenem (który kilka lat wcześniej opisał wpływ tlenku azotu na warstwę ozonową) i Franklinem Sherwoodem Rowlandem, Nagrodę Nobla w dziedzinie chemii za wkład w badania chemii atmosfery, zwłaszcza procesów powstawania i destrukcji warstwy ozonowej (tj. występowania tzw. dziury ozonowej).

Przypisy

  1. Muere Mario Molina, ganador del Premio Nobel 1995 (hiszp.)
  2. Mario J. Molina, F.S. Rowland, Stratospheric sink for chlorofluoromethanes: chlorine atom-catalysed destruction of ozone, „Nature”, 249 (5460), 1974, s. 810–812, DOI: 10.1038/249810a0 (ang.).

Bibliografia

  • Mario J. Molina, Biographical [online], nobelprize.org, 2007 (ang.).

Linki zewnętrzne

  • Szymon Malinowski, Zmiany klimatu: Dowodów dostarczą naukowcy (wywiad z Mariem Moliną), „Academia”, wydanie specjalne 1/6/2019, naukaonline.pan.pl [dostęp 2019-08-04].

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się