.jpg)
_-_Zijluiken_van_het_Drapeniersaltaar.jpg)
Malarstwo tablicowe – malarstwo, w którym w odróżnieniu od monumentalnego malarstwa ściennego lub witrażu, jako podobrazie wykorzystuje się drewnianą deskę albo płytę z innego materiału takiego jak ceramika, metal, kość słoniowa itp.
Wywodzi się ze sztuki greckiej, gdzie określane jako pinax (gr.; l.mn. pinakes) stanowiło malowidła na płytkach drewnianych, marmurowych, z wypalonej gliny bądź brązowych. Pinakes miały formę drewnianych, terakotowych lub kamiennych tabliczek z przedstawieniami malarskimi lub mieszanymi (rzeźbiarsko-malarskimi, z wkomponowanymi reliefami). Były one składane w świątyniach jako dary dla bogów. Z czasem stanowiły tam pewnego rodzaju zbiory. Stąd też zbiory malarstwa nazywane są często Pinakotekami. Termin malarstwo tablicowe najczęściej odnosimy do sakralnej sztuki średniowiecza, kiedy to (od około XII wieku) osiągnęło ono swoją doskonałość technologiczną. Widoczne jest to zwłaszcza w bizantyjskich, a później ruskich ikonach. Około XVI wieku zaczęto stosować napięte, usztywnione płótno jako podobrazie. Malarstwo na płótnie niektórzy historycy sztuki zaliczają także do malarstwa tablicowego.
Rozwojowi malarstwa tablicowego na zachodzie Europy sprzyjały głównie potrzeby religijne, a przede wszystkim rozwój architektury nastaw ołtarzowych, których zadaniem było przedstawianie motywów religijnych na ołtarzu. Podczas gdy na północ od Alp malarstwo tablicowe rozwijało się dalej, i zyskiwało na samodzielności, we Włoszech nadal najważniejszym pozostawało malarstwo ścienne.
Od czasów Renesansu malarstwo tablicowe stało się niezależne od przedstawień ołtarzowych i jest samodzielnym przedmiotem sztuki.
Płaszczyzna malarska w malarstwie tablicowym jest z reguły najpierw gruntowana, następnie podmalowywana i po realizacji malowidła zabezpieczana werniksem. Najczęstszymi technikami malarskimi są tempera i olej.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
