1293–1527/1550 | |
Zasięg królestwa Majapahit ok. 1365 roku | |
Stolica | |
---|---|
Ustrój polityczny | |
Typ państwa | |
Pierwszy władca | |
Ostatni władca |
Girindrawardhana (ostatni znany, reszta nieznana) |
Założenie przez króla Radena Wijayę | |
Walki dynastyczne[a] Upadek |
|
Religia dominująca |
Majapahit (jaw. ꦤꦒꦫꦶꦏꦫꦗꦤ꧀ꦩꦗꦥꦲꦶꦠ꧀) – hindusko-buddyjskie królestwo na Jawie założone w 1293, rozpadło się w 1527 (w wyniku presji ze strony Sułtanatu Demak)[1] lub 1550 roku[2]. Państwo to obejmowało obszar dzisiejszej Indonezji, Malezji, Filipin, Timoru Wschodniego, Singapuru i Brunei, będąc największym państwem w historii Azji Południowo-Wschodniej[1].
Po obaleniu dynastii Singasari przez króla Dżajaktawanga z Kediru, Raden Wijaya jako lojalista Singhasari, został wygnany do lasu Tarik, gdzie założył państwo zwane Majapahit od słow Maja (Klejowiec jadalny, drzewo) i Pahit (Kwaśny). Założycielem państwa był król Raden Wijaya (1293–1309), który wykorzystał chaos w regionie wywołany inwazją Kubilaj-Chana na Jawę do utworzenia własnego państwa ze stolicą w Trowulanie[2]. Dla wzmocnienia swych praw do tronu poślubił on córkę króla Singasari Kertanagary – Gajatri Radżapatni. Po jego śmierci na tron wstąpił jego syn Dżajanegara (1309–1328), który podczas swojego panowania umocnił władzę i stłumił kilka buntów. Za jego panowania spore znaczenie uzyskał Gajah Mada, który być był zamieszany w zabójstwo monarchy.
Niemniej Gajah Mada pozyskał zaufanie nowej władczyni, Tribhuwany Widżajatunggadewi (1328–1350/1351). Za jej panowania Gajah Mada i inny wybitny dowódca – Aditjawarman, powiększyli imperium m.in. o wyspę Bali. Szczyt potęgi państwo osiągnęło za panowania Hajama Wuruka (1350/1351–1389), który władał całością współczesnego Singapuru, Brunei i Timoru Wschodniego, większością obszaru dzisiejszej Indonezji oraz częścią współczesnej Malezji i Filipin[2]. Hajam Wuruk zmarł w 1389 roku, po czym podzielone między krewnych zmarłego państwo zaczęło tracić na znaczeniu[2].
Władający częścią państwa z Trowulanem Wikramawardhana (1389–1429) zjednoczył jednak państwo. Nie odzyskał jednak ziem, które odłączyły się od państwa po śmierci swego poprzednika. Jeszcze mniejszym terytorium (wschodnia Jawa i południowa Sumatra) rządziła jego córka Suhita (1429–1447), która była regentką nad swym bratem Kertawidżają. Takim samym terytorium jak ona rządzili kolejni władcy państwa: Kertawidżaja (1447–1451), Rajasawardhana (1451–1453) i Girishawardhana (1456–1466), który prawdopodobnie objął rządy po trzyletnim okresie bezkrólewia[3]. Po jego śmierci wzmogły się wojny domowe, które doprowadziły do upadku państwa. Do tego przyczynił się napór ze strony państw muzułmańskich na półwyspie[2] oraz państw europejskich, takich jak Portugalia, która zdobyła Malakkę w 1511 roku.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.