| |
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
13 lutego 1871 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1892–1927 |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | |
| Stanowiska | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Maciej Puchalak (ur. 13 lutego 1871 w Mościskach, zm. 16 sierpnia 1929 w Poznaniu) – generał brygady Wojska Polskiego.
Urodził się 13 lutego 1871 roku w Mościskach, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Jana i Agnieszki z Marków. Ukończył osiem klas gimnazjum i cztery semestry studiów prawniczych[1].
25 stycznia 1892 rozpoczął służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii, w charakterze jednorocznego ochotnika. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1894 roku w korpusie oficerów rezerwy piechoty. Posiadał przydział w rezerwie do Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 77 w Przemyślu[2]. W tym samym roku został powołany do służby zawodowej w c. k. Obronie Krajowej i wcielony do Pułku Piechoty Obrony Krajowej Stanisławów Nr 20 w Stanisławowie[3]. Jako oficer zawodowy otrzymał starszeństwo w stopniu podporucznika z dniem 1 listopada 1895 roku[4]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1898 roku. W latach 1898–1905 był przydzielony do Komendy Okręgu Uzupełnień Obrony Krajowej Nr 20 w Stanisławowie, pozostając oficerem LIR 20[5][6]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 1 lutego 1918 roku,
W 1907 ukończył Szkołę Korpuśną. W 1909 kapitan. Do 1912 dowodził kompanią. Potem służył w komendzie uzupełnień w Wiedniu. Podczas I wojny światowej w 1915 dowódca batalionu na froncie rosyjskim, potem dowódca batalionu marszowego Landsturmu, batalionu polowego i zapasowego. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1915 roku. W latach 1916–1918 jego oddziałem macierzystym był 1 Pułk Piechoty Obrony Krajowej (w 1917 roku przemianowany na Pułk Strzelców Nr 1)[7][8].
W Wojsku Polskim od listopada 1918, komendant Stacji Zbornej Wolska Polskiego w Bohuminie. Od 30 grudnia 1918 do 17 września 1919 roku oraz od 15 maja do 7 lipca 1920 dowodził 17 pułkiem piechoty. 5 kwietnia 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lutego 1918 roku i mianowany dowódcą 17 pp z dniem 1 listopada 1918 roku[9]. 22 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia tego roku w stopniu pułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[10]. W międzyczasie (od września 1919 roku do maja 1920 roku) był członkiem Komisji Regulaminowej Centralnej Komisji Wyszkolenia w Ministerstwie Spraw Wojskowych. 24 listopada 1920 roku ponownie w składzie Komisji Regulaminów. 15 grudnia tego roku powierzono mu pełnienie obowiązków szefa Sekcji I Piechoty w Departamencie I Broni Głównych i Wojsk Taborowych MSWojsk.[11] W 1921 ukończył kurs dowódców.
1 września 1921 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 20 Dywizji Piechoty w Słonimie. Od 20 marca 1922 dowódca piechoty dywizyjnej 25 Dywizji Piechoty w Kaliszu[12][13]. 3 maja 1922 roku zweryfikowany został w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów piechoty. 1 grudnia 1924 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 16. lokatą w korpusie generałów[14]. Z dniem 1 marca 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 tego roku został przeniesiony w stan spoczynku[15]. Mieszkał w Poznaniu[16]. Tam zmarł 16 sierpnia 1929 roku[17][18].
Był żonaty z Pauliną z Mandlów[19].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
.png){kind=small}
