Luftwaffe (Bundeswehra)
Godło
Logotyp Luftwaffe
Państwo

 Niemcy

Siły zbrojne

Bundeswehra

Data utworzenia

1935

Znak rozpoznawczy

Luftwaffe – oficjalna nazwa sił powietrznych III Rzeszy i Republiki Federalnej Niemiec.

Jej zadaniem jest prowadzenie walki powietrznej, bombardowanie sił nieprzyjaciela oraz prowadzenie desantu powietrznego i rozpoznania lotniczego.

W czasie II wojny światowej w skład Luftwaffe wchodziły także: lądowa obrona przeciwlotnicza, tzw. dywizje polowe (Luftfelddivisionen), czyli oddziały lądowe, jak również naziemne służby wsparcia (łączność, obsługa techniczna, służba zdrowia, kwatermistrzostwo).

Historia

I wojna światowa

 Osobny artykuł: Luftstreitkräfte.

Poprzedniczką Luftwaffe były Fliegertruppen (Fliegertruppen des deutschen Kaiserreiches) utworzone 1 października 1913 roku, później Luftstreitkräfte. Po zakończeniu I wojny światowej zostały rozwiązane na mocy postanowień punktów 198-202 traktatu wersalskiego. Zabroniono Niemcom posiadania lotnictwa wojskowego, a cały posiadany sprzęt miał zostać przekazany aliantom. Punkt 202 traktatu wersalskiego wymienia następujące rodzaje sprzętu:

  • kompletne samoloty i wodnosamoloty, jak również pozostające w produkcji, naprawach czy montażu;
  • sterowce zdolne do lotu, jak również pozostające w produkcji, naprawach czy montażu;
  • zakłady produkujące wodór;
  • schrony sterowców oraz hangary i schrony pozostałych samolotów;
  • silniki lotnicze;
  • kadłuby samolotów i łodzi latających;
  • uzbrojenie (działka, karabiny maszynowe, lekkie karabiny maszynowe, aparaturę do zrzutu bomb, aparaturę do zrzutu torped, wyposażenie synchronizujące karabiny maszynowe z obrotami śmigła, celowniki);
  • amunicję (magazynki, pociski, bomby załadowane lub składowane osobno, składy materiałów wybuchowych oraz materiał do ich produkcji);
  • wyposażenie stosowane na samolotach;
  • radiostacje oraz aparaty fotograficzne i kamery stosowane na samolotach;
  • podzespoły elementów wymienionych w powyższych punktach.

Na mocy punktu 201 traktatu wersalskiego w okresie 6 miesięcy po jego podpisaniu zakazano na terenie całych Niemiec produkcji lub importu samolotów, elementów samolotów, silników lotniczych oraz ich podzespołów. Ten punkt spowodował praktycznie kompletną likwidację lotnictwa niemieckiego, tak cywilnego, jak wojskowego.

Republika Weimarska

Choć postanowienia traktatu wersalskiego zabraniały posiadania lotnictwa wojskowego, Reichswehra nie miała zamiaru ich przestrzegać. Władze wojskowe postanowiły zachować doświadczonych pilotów i wykorzystywać ich wiedzę do szkolenia kolejnych grup pilotów. Wykorzystywano do tego cywilne szkoły latania, jednak ta metoda miała podstawową wadę – pozwalała tylko na szkolenie na lekkich samolotach.

W styczniu 1923 oddziały belgijskie i francuskie zajęły resztę Nadrenii jako formę represji za niewypełnianie zobowiązań wynikających z traktatu wersalskiego. Akcja ta stanowiła dla Reichswehry impuls do rozwoju lotnictwa wojskowego oraz przemysłu lotniczego. Niemieckie zakłady lotnicze otrzymały polecenie rozwijania konstrukcji wojskowych w zagranicznych filiach swoich zakładów. W holenderskich zakładach Fokkera zamówiono 100 samolotów, w tym 50 nowych Fokkerów D.XIII. W tym samym czasie postanowiono rozwinąć szkolenie pilotów w bazach zagranicznych.

Ponieważ Republika Weimarska była izolowana na arenie międzynarodowej, nawiązała kontakt z innym izolowanym państwem – Rosją Radziecką. Po podpisaniu układu w Rapallo w 1922 uzyskano możliwość szkolenia lotników w bazach radzieckich oraz produkcji i testowania nowych typów samolotów. Od stycznia 1923 w Fili pod Moskwą działała filia zakładów Junkersa, w której budowano i doskonalono samoloty wojskowe.

Współpraca między oboma krajami układała się dobrze i wiosną 1924 rozpoczęto rozmowy na temat stworzenia niemieckiej szkoły lotniczej i centrum badawczego na terenie ZSRR. W czerwcu 1924 pułkownik w stanie spoczynku Hermann von der Lieth-Thomsen otworzył w Moskwie stałe przedstawicielstwo Reichswehry, zwane Zentral Moskau (Z.Mo.). W tym samym czasie do sił powietrznych ZSRR przybyła również „Grupa Fiebig”, składająca się z siedmiu instruktorów i doradców wojskowych.

Na potrzeby centrum badawczo-szkoleniowego wybrano nowe lotnisko w Lipecku i 15 kwietnia 1925 podpisano porozumienie między naczelnikiem sił powietrznych ZSRR P.I. Baranowem, a przedstawicielem Sondergruppe R (komórki w Ministerstwie Reichswehry zajmującej się ZSRR), Hermannem von der Lieth-Thomsenem. Funkcjonowanie szkoły rozpoczęło się od jej rozbudowania. W ciągu trzech miesięcy zbudowano pomieszczenia szkoleniowe oraz warsztaty remontowe, a także postawiono dwa nieduże hangary. Szkoła została otwarta 15 lipca 1925.

Podstawowym typem samolotu szkoleniowego było 50 egzemplarzy myśliwców Fokker D.XIII, zakupionych w związku z zajęciem Zagłębia Ruhry przez Francuzów i Belgów. Maszyny te dostarczono ze Szczecina do Leningradu już 28 lipca 1925 drogą morską, na pokładzie parowca Edmund Hugo Stinnes 4. Oprócz tego na wyposażenie trafiło kilka samolotów rozpoznawczych Junkers Ju 21 (znanych również pod oznaczeniami T 21 oraz H 21), produkowanych od sierpnia 1923 w zakładach Junkersa w Fili pod Moskwą. Od 1926 roku zostały one zastąpione siedmioma samolotami Heinkel HD 17, mającymi lepsze osiągi. Heinkle z kolei zastąpiono kolejnymi wersjami samolotów Albatros: L 76 Aeolus (od 1927 roku), L.77v (4 egzemplarze używane od 1928 do grudnia 1929) i L.78 (13 maszyn używanych od 1929).

Instruktorzy byli obecni w Lipiecku w turach trwających 5-6 miesięcy. W okresie letnim personel szkoły liczył ponad 200 osób, z czego około 140 stanowili Niemcy. Zimą liczba ta zmniejszała się, Niemców było około 40 osób.

Początkowy budżet centrum wynosił 2 miliony reichsmarek, w 1929 osiągnął najwyższy poziom blisko 4 milionów RM. W 1932 centrum osiągnęło największe rozmiary, jego personel liczył 303 osoby. Niemieccy i radzieccy uczniowie to odpowiednio 43 i 26 osób, kolejne 234 to technicy i robotnicy. Podczas całego okresu istnienia w Lipiecku wyszkolono około 120 niemieckich pilotów myśliwskich i 100 obserwatorów plus sporą liczbę członków personelu technicznego. Oprócz tego wyszkolono liczną grupę radzieckich pilotów i mechaników lotniczych.

Oprócz działalności szkoleniowej centrum prowadziło również działalność badawczo-rozwojową. Analizowano tam sprzęt i urządzenia potajemnie zakupione za granicą i w tajemnicy przetransportowane do Lipiecka. Piloci testowali karabiny maszynowe i działka, celowniki bombowe czy lusterka wsteczne dla myśliwców. Opracowywano także rozwiązania taktyczne, mające pomóc w prowadzeniu działań powietrznych.

Na początku lat trzydziestych rola centrum zaczęła maleć. Zmieniająca się sytuacja geopolityczna zmniejszyła izolację międzynarodową Republiki Weimarskiej, a coraz mniejszy nadzór państw zachodnich pozwalał na zwiększenie działalności lotniczej na terenie Niemiec. Z kolei strona radziecka nie była zadowolona z faktu, że w centrum używane są konstrukcje z końca lat dwudziestych, co ograniczało ZSRR dostęp do najnowszych technologii lotniczych. Dojście do władzy Hitlera w styczniu 1933 oznaczało odrzucenie jakiejkolwiek współpracy z ideologicznym wrogiem. Było to jednoznaczne z koniecznością zamknięcia wszystkich niemieckich centrów badawczo-szkoleniowych w ZSRR.

Działalność centrum zakończono 15 września 1933, przekazując budynki i większość sprzętu stronie radzieckiej. Personel z Lipiecka kontynuował szkolenie lotnicze w Reichswehrze, a po 1935 stał się podstawą kadry instruktorskiej Luftwaffe.

Powstanie Luftwaffe

Luftwaffe (Wehrmacht)
Państwo

 III Rzesza

Siły zbrojne

Wehrmacht

Data utworzenia

26 lutego 1935

Data likwidacji

1945

Znak rozpoznawczy

Centrum Wielunia zniszczone przez Luftwaffe w pierwszych godzinach wojny – 1 września 1939
Ofiary ostrzału ludności cywilnej przez Luftwaffe

Kiedy w roku 1933 władzę w Niemczech przejął Hitler, zaczął łamać postanowienia traktatu pokojowego. 26 lutego 1935 kanclerz Rzeszy wydał rozkaz powołujący Luftwaffe do życia, a jej dowódcą został nazistowski działacz oraz były pilot Hermann Göring.

Dzięki zaangażowaniu dużych zasobów niemieckiej gospodarki, siły powietrzne zostały bardzo szybko odbudowane. Taktycy wojskowości opracowali nowe strategie walki powietrznej. Luftwaffe stało się pierwszą armią powietrzną zdolną do wspierania w walce oddziałów lądowych. Było to możliwe dzięki wykorzystaniu lotnictwa szturmowego. Dodatkowo generałowie niemieccy uznali, że siły powietrzne doskonale nadają się do zastraszania wroga poprzez przenoszenie ciężaru walk na dalekie zaplecze przemysłowe wroga (poprzez bombardowanie jego fabryk, węzłów komunikacyjnych, a także zastraszanie ludności cywilnej poprzez możliwość wykonywania nalotów na miasta).

Legion Kondor

Podczas wojny domowej w Hiszpanii nacjonalista gen. Franco uzyskał poparcie Hitlera. Niemcy wysłali sojusznikom do pomocy Legion Kondor. Od sierpnia 1936 roku rozpoczęto przerzucanie wojsk. W Hiszpanii służyło ponad 100 samolotów oraz 5000 żołnierzy, pod dowództwem Hugo Sperrle. Pierwszy raz wykorzystano Messerschmitta Bf 109 oraz Heinkel He 111. Niemcy doskonalili techniki wojny powietrznej.

26 kwietnia 1937 niemieckie bombowce dokonały zmasowanego nalotu na baskijskie miasto Guernica. Ogłoszono, że zginęło ponad 1000 osób, a 60% miasta legło w gruzach. Bombardowanie to wywołało oburzenie na świecie. Hiszpański malarz Pablo Picasso uwiecznił cierpienia ludności Guerniki w znanym obrazie o tym samym tytule.

Walki w Polsce i Francji

Jednak na wielką skalę Luftwaffe zaangażowana została dopiero podczas kampanii wrześniowej 1939. Piloci niemieccy niszczyli zgrupowania wojsk. Do tego ataki lotnicze na węzły komunikacyjne utrudniały przerzucanie żołnierzy oraz pełną mobilizację. Ważnym elementem techniki wojennej Luftwaffe, jako części tzw. „wojny totalnej”, było atakowanie ludności cywilnej oraz niszczenie miast. Operacją zapowiadającą późniejsze bombardowania było zbombardowanie Wielunia[1][2].

Mimo dużej przewagi ilościowej i technologicznej podczas kampanii wrześniowej Luftwaffe poniosło ciężkie straty sięgające blisko jednej czwartej swoich sił zaangażowanych w operację przeciwko Polsce. Wbrew obiegowym, opartym o propagandę III Rzeszy opiniom, sprzętowe straty Luftwaffe były wyższe niż straty polskiego lotnictwa w okresie operacji wrześniowej[3][4][5].

Swoją prawdziwą siłę Luftwaffe wykazała jednak dopiero podczas inwazji na Francję w roku 1940. Samoloty szturmowe stanowiły znaczne wsparcie dla oddziałów pancernych. Koordynacja pomiędzy różnymi rodzajami wojsk była bezprecedensowa w historii sztuki wojennej, dzięki czemu możliwe stało się pokonanie Francji w krótkim czasie.

Bitwa o Anglię

Jednak bitwa o Anglię zakończyła pasmo sukcesów Luftwaffe. Niemieckie siły lotnicze nie posiadały ciężkich bombowców dalekiego zasięgu, aby wygrać z Brytyjczykami. W Luftwaffe służyły głównie bombowce taktyczne – Junkers Ju 88, Heinkel He 111 oraz Dornier Do 17, które nie nadawały się do strategicznych bombardowań. Dodatkowo czynniki polityczne doprowadziły do niewłaściwego określenia celów. Przypadek sprawił, że niemieckie samoloty zbombardowały Londyn. Odwet brytyjski nad Berlinem sprawił, że Luftwaffe, zamiast niszczyć brytyjskie lotniska i fabryki samolotów, zaczęła mordować ludność cywilną podczas ogromnych nalotów dywanowych. Szacuje się, że na skutek nalotów Luftwaffe tylko na Londyn zginęło 35 tys. osób (50 tys. było rannych). W czasie tych nalotów, fabryki oraz lotniska brytyjskie dostały cenny czas na odbudowę. Siły RAF uzupełniły swój stan liczbowy i odparły ataki niemieckie. Mimo iż piloci Luftwaffe, tacy jak Werner Mölders osiągali bardzo wysokie liczby potwierdzonych zwycięstw, nie byli w stanie zwalczyć RAF-u, który mając przewagę nad własnym terytorium przy użyciu naziemnych stacji radarowych koordynował swoje działania. Poza tym myśliwce Luftwaffe miały ograniczony zasięg i nad terenem Wielkiej Brytanii mogły przebywać jedynie około 30 minut. We wrześniu 1940 Niemcy stopniowo wycofali się z przestrzeni powietrznej Wielkiej Brytanii i dalsze zmagania kontynuowali w formie sporadycznych nalotów oraz tzw. „wolnych polowań”.

Walki nad kanałem La Manche

W okresie od końca bitwy o Anglię do rozpoczęcia działań nad Europą zachodnią przez USAAF mówimy o tzw. walce o kanał, czyli o Kanalkampf. W okresie tym Niemcy odnosili duże sukcesy z racji wprowadzenia nowego typu myśliwca – Focke-Wulf Fw 190, który przewyższał myśliwce RAF pod względem prędkości poziomej, prędkości wznoszenia oraz siły uzbrojenia. Innym samolotem wprowadzonym do akcji przez Luftwaffe w tym okresie był Messerschmitt Bf 109 w nowej wersji F. W porównaniu z samolotami wersji E, była ona bardziej dopracowana aerodynamicznie, miała lepiej rozmieszczone uzbrojenie oraz była szybsza i zwrotniejsza.

Ostatnie lata wojny

Przewaga aliantów w produkcji lotniczej doprowadziła w kolejnych latach do poważnego uszczuplenia sił Luftwaffe. W 1944 roku niemieckie siły lotnicze utraciły panowanie w powietrzu. Mimo iż USAF tracił każdego miesiąca od 100 do 200 samolotów nad terenami III Rzeszy, alianci byli w stanie odrobić straty. Piloci niemieccy latający nawet kilka razy dziennie byli skrajnie wycieńczeni. Pomimo stale rosnącej produkcji (w samym 1944 roku wyprodukowano około 12.000 samych Messerschmittów Bf 109, oraz kilka tysięcy samolotów innych typów), Niemcy mieli coraz większe problemy z zaopatrzeniem w paliwo oraz nowych pilotów. Doprowadziło to pod koniec wojny do sytuacji, w której doświadczeni piloci wykonywali kilka lub kilkanaście lotów dziennie, a młodzi piloci ginęli w przeciągu kilku pierwszych misji.

Na froncie wschodnim lotnictwo niemieckie było znacznie mniej aktywne, niż w początkowym okresie wojny. Przewagę w powietrzu udawało się utrzymać lokalnie, jak np. nad powstańczą Warszawą. Samoloty radzieckie rozpoczęły patrole powietrzne dopiero w połowie września, więc przez większość powstania warszawskiego Luftwaffe mogła bezkarnie wspierać działania oddziałów walczących z oddziałami polskimi.

1 stycznia 1945 roku dowództwo Luftwaffe zdecydowało się na ostatnią, zmasowaną ofensywę lotniczą, operację „Bodenplatte”. Polegała ona na zmasowanym ataku samolotów myśliwskich i szturmowych na alianckie lotniska w Belgii i Holandii. Mimo zniszczenia kilkuset samolotów alianckich, Niemcy poniosły klęskę, tracąc wielu doświadczonych pilotów – na ironię – w dużej mierze poprzez ostrzał własnych jednostek obrony przeciwlotniczej.

Pod koniec wojny Luftwaffe wprowadziła do uzbrojenia wiele nowatorskich typów samolotów. Najbardziej znany jest pierwszy wprowadzony do służby odrzutowiec, Messerschmitt Me 262. Innymi były Arado Ar 234, Messerschmitt Me 163 czy Heinkel He 162. Nie były one jednak w stanie odwrócić sytuacji strategicznej Niemiec.

Obszary działania Luftwaffe
Luftflotte 1 Luftflotte 2 Luftflotte 3 Luftflotte 4 Luftflotte 5 Luftflotte 6 Luftflotte Reich
1939 Niemcy Niemcy Niemcy Niemcy
1942 centralna Rosja Północna Afryka, Włoch, Grecja Francja, Holandia, Belgia południowa Rosja Norwegia, Finlandia Niemcy
1944 Bałtyk Północne Włochy Francja, Holandia, Belgia Węgry, Jugosławia, Rumunia, Bułgaria, Norwegia, Finlandia Środkowa Rosja Niemcy
1945 (styczeń) Litwa Północne Włochy Zachodnie Niemcy, Holandia, Węgry, Jugosławia, Norwegia, Prusy Wschodnie Niemcy

Luftwaffe-Experten

Inaczej niż w większości państw biorących udział w wojnie, Niemcy nie stosowali tytułu asa lotniczego (u aliantów miano asa otrzymywał pilot, który zestrzelił ponad 5 samolotów wroga) używali tytułu „Expert” przysługiwał on każdemu niemieckiemu pilotowi, który zestrzelił 10 samolotów wroga. Najbardziej znani to Erich Hartmann – 352 zestrzelenia (najwyższy wynik wszech czasów), Walter Nowotny – 258 zwycięstw (jako pierwszy w historii przekroczył liczbę zestrzeleń 250 samolotów nieprzyjaciela), Hans-Joachim Marseille – 158 zestrzeleń, gen. Adolf Galland – 104 zestrzelenia, Josef Priller – 101 zestrzeleń.

Struktura organizacyjna – II wojna światowa

Dowództwo – poziom strategiczny

  • Oberkommando der Luftwaffe;
  • Reichsluftfahrtministerium
  • Oberbefehlshaber der Luftwaffe (ObdL):
  • Chef der Generalstabes der Luftwaffe:
  • Chef der Luftwaffenführungsstabes:
    • Gen Bernhard Kühl, 1934 – wiosna 1936
    • Gen Wilhelm Mayer, wiosna 1936 – IV 1937
    • Gen Paul Deichmann (tymczasowo), IV 1937 – IX 1937
    • Gen Bernhard Kühl, IX 1937 – 28 II 1939
    • Gen Otto Hoffmann von Waldau, 1 III 1939 – 10 IV 1942
    • GenOb Hans Jeschonnek, 10 IV 1942 – połowa III 1943
    • Gen Rudolf Meister, połowa III 1943 – połowa X 1943
    • Gen Karl Koller, połowa X 1943 – połowa VIII 1944
    • Gen Eckhardt Christian, połowa VIII 1944 – 12 IV 1945
    • Gen Karl Heinz Schulz, 12 IV 1945 – 8 V 1945
  • Reichsminister der Luftfahrt:
    • Reichsm Hermann Göring, 30 I 1933 – IV 1945
  • Der Staatssekretär der Luftfahrt (rozwiązany VI 1944):
    • GenFeldm Erhard Milch, 22 II 1933 – 20 VI 1944
  • Der Generalinspekteur der Luftwaffe (rozwiązany I 1945):
  • Der Generalluftzeugmeister (rozwiązany VI 1944):
    • GenOb Ernst Udet, 4 II 1938 – 17 XI 1941
    • GenFeldm Erhard Milch, 19 XI 1941 – 20 VI 1944
  • Der Chef der Luftwehr (w Reichsluftfahrtministerium):
    • GenOb Günther Rüdel, 1 I 1940 – XI 1942

Jednostki lotnicze

Poziom operacyjny:

  • Luftflotte – związek operacyjny o różnej strukturze organizacyjnej, złożony z kilku dywizji lub korpusów, operujący na określonym terenie w celu wykonania; podlegają jej jednostki lotnicze wyposażone we wszystkie rodzaje samolotów, baterie przeciwlotnicze, służby zaopatrzeniowe, sztab, administracja:
    • 1 Flota Powietrzna Luftwaffe
    • 2 Flota Powietrzna Luftwaffe
    • 3 Flota Powietrzna Luftwaffe
    • 4 Flota Powietrzna Luftwaffe
    • 5 Flota Powietrzna Luftwaffe
    • 6 Flota Powietrzna Luftwaffe
    • 10 Flota Powietrzna Luftwaffe
    • Flota Powietrzna Rzeszy
  • Fliegerkorps – związek operacyjny wykonujący specjalne zadania; składa się zwykle z kilku Geschwader, a także niezależnych Staffel oraz Kampfgruppen:
  • Fliegerführer – dowódca lotniczy, dowodzący jednostkami lotniczymi w miarę potrzeb taktycznych, np. Fliegerführer Atlantik, Fliegerführer Afrika itd.; podporządkowany Fliegerkorps albo Fliegerdivision; w jednostkach myśliwskich – Jagdfliegerführer (Jafü).

Poziom taktyczny:

  • Geschwader – samodzielny oddział taktyczny, składający się ze sztabu oraz 3 Gruppe (w czasie wojny niekiedy dodawano 4); dowódca posiadał tytuł Kommodore; jego sztab zwykle obejmował adiutanta, oficera operacyjnego, technicznego, medycznego, wywiadu, nawigacyjnego oraz odpowiedzialnego za łączność.
  • Gruppe – podstawowa jednostka taktyczna z punktu widzenia operacyjnego i administracyjnego, składająca się ze sztabu oraz 3 Staffel; dowódca posiadał tytuł Kommandeur; jego sztab zwykle obejmował adiutanta, oficera technicznego i medycznego; były oznaczane przy pomocy liczb rzymskich, np. 1 Gruppe 300 Jagdgeschwader – I./Jg 300.
  • Staffel – pododdział taktyczny, składający się z 12 samolotów; dowódca posiadał tytuł Staffelkapitän.
  • Schwarm – pododdział taktyczny w jednostkach myśliwskich, złożony z 4 samolotów, podzielonych na 2 Rotte (Formacja czterech palców).
  • Kette – pododdział taktyczny w jednostkach bombowców, złożony z 3 samolotów.

Jednostki naziemne

Administracja i zaopatrzenie

Podstawową jednostką były okręgi lotnicze Luftgau, obejmujące początkowo terytorium Rzeszy, a potem również krajów okupowanych. Odpowiedzialne były za kwestie administracyjne, szkolenie, zaopatrzenie i obronę naziemną.

Wyposażenie (do 1945)

Myśliwce

Lekkie myśliwce

Ciężkie myśliwce

Bombowce

Bombowce nurkujące i samoloty szturmowe

Średnie bombowce

Ciężkie bombowce

Samoloty rozpoznawcze

Transportowce

Samoloty transportowe

Szybowce

Samoloty specjalne

Samoloty szkolne i łącznikowe

Samoloty Kriegsmarine

Wodnosamoloty

Łodzie latające

Samoloty bojowe

Śmigłowce

Wiatrakowce

Czasy powojenne

Początkowo okupowane Niemcy używały samolotów do transportu rannych. Oficjalnie Luftwaffe rozwiązano ze względu na demilitaryzację. Przed odtworzeniem Luftwaffe funkcję niemieckich sił powietrznych pełniły dywizjony lotnictwa państw okupujących. Po wojnie w NRD i RFN utworzono nowe siły powietrzne. Ich rozwój był głównie podporządkowany zimnej wojnie. Zachodnie siły powietrzne zostały powołane do życia w roku 1955. Niemcy z obu stron Muru Berlińskiego wykorzystywali samoloty zaprojektowane przez obie strony zimnej wojny. W 1989 roku Luftwaffe składało się z 12 skrzydeł myśliwsko-bombowych (JBG) z 9 eskadrami Tornado, 4 eskadrami F-4F i 6 eskadrami Alpha Jetów, dwóch skrzydeł myśliwskich (JG) z 4 eskadrami F-4F oraz dwóch skrzydeł rozpoznawczych (AG) z 4 eskadrami RF-4E. Oprócz nich w barwach dwóch skrzydeł Bundesmarine latały cztery eskadry Tornado. Chociaż F-104 Starfighters przestały pełnić służbę w 1987, ostatnie egzemplarze latały w celu uzyskania nalotów w okresie przejściowym. Do 1989 roku zdemobilizowano dwie jednostki uzbrojone uprzednio w pociski balistyczne MGM-31A Pershing I[6]. W latach 1991–1996 110 ze 175 samolotów F-4F Phantom II przeszło modernizację Improved Combat Efficency (ICE), skupiającą się na wymianie awioniki, montażu radaru Hughes AN/APG-65 i integracji z pociskami AIM-120 AMRAAM, ostatnie Phantomy pożegnano 29 czerwca 2013[7]. W 2011 Luftwaffe posiadały około 24 baterii przeciwlotniczych systemu MIM-104 Patriot. W 2012 i 2013 wycofano dwa z trzech batalionów, które eksploatowały ten system, pozostawiając 14 baterii.

W 2004 Luftwaffe odstąpiła Polsce 23 samoloty MiG-29 za symboliczne 1 € (za sztukę). Fizycznie przekazano tylko 22 sztuki, jedną pozostawiono w RFN jako pomnik. Były to ostatnie z samolotów tego typu, które zachowały się do tego czasu po armii byłej NRD.

W 2004 roku wprowadzony do służby został samolot Eurofighter Typhoon. Zamówiono ogółem 180 sztuk z czego pierwsze 44 otrzymano do 2006 roku, a kolejne 65 do 2010 i 2015. Ich zadaniem było zastąpienie samolotów F-4 Phantom II[8].

Organizacja

div Baza
(Fliegerhorst)
Jednostka Sprzęt Kod ICAO Rok Miasto Land
1 Berlin-Tegel Flugbereitschaft BMVg A340, A319CJ, Global 5000, AS-532 EDDT 1948 Berlin  Berlin
1 Kolonia/Bonn Flugbereitschaft BMVg A310 MRTT EDDK 1938 Kolonia  Nadrenia Północna-Westfalia
2 Büchel Jagdbombergeschwader 33
(JaboG 33)
Tornado IDS ETSB 1955 Büchel  Nadrenia-Palatynat
Erding Waffensystemunterstützungszentrum 1 ETSE 1935 Erding  Bawaria
4 Hohn* Lufttransportgeschwader 63 (LTG 63) C-160 ETNH Hohn  Szlezwik-Holsztyn
2 Holzdorf Hubschraubergeschwader 64 (HSG 64) CH-53 ETSH 1974 Jessen  Saksonia-Anhalt
Jever* Objektschutz ETNJ 1936 Schortens  Dolna Saksonia
1 Penzing Lufttransportgeschwader 61 (LTG 61) C-160 ETSA 1935 Landsberg  Bawaria
1 Lechfeld Jagdbombergeschwader 32
(JaboG 32)
Tornado IDS/ECR ETSL 1912 Klosterlechfeld  Bawaria
1 Neuburg Jagdgeschwader 74 (JG 74) Eurofighter ETSN 1960 Neuburg an der Donau  Bawaria
2 Nörvenich Jagdbombergeschwader 31
(JaboG 31)
Eurofighter ETNN 1954 Nörvenich  Nadrenia Północna-Westfalia
2 Rostock-Laage Jagdgeschwader 73 (JG 73) Eurofighter ETNL 1984 Laage  Meklemburgia-Pomorze Przednie
4 Schleswig Aufklärungsgeschwader 51 (AG 51) Tornado RECCE, Heron ETNS 1958 Szlezwik  Szlezwik-Holsztyn
4 Wittmundhafen Jagdgeschwader 71 (JG 71) Eurofighter ETNT 1951 Wittmund  Dolna Saksonia
1 Wunstorf Lufttransportgeschwader 62 (LTG 62) C-160,
A400M
ETNW 1936 Wunstorf  Dolna Saksonia
4 Leck
Husum
Flugabwehrraketengeschwader 1 (FlaRakG 1) MIM-104 1959 Leck
Husum
 Szlezwik-Holsztyn

* – Bazy przeznaczone do likwidacji.

Wyposażenie

Obecne

Zdjęcie Samolot Producent Typ Wersja Liczba sztuk[9] Uwagi
Samoloty myśliwskie
Eurofighter Typhoon  Wielka Brytania
 Niemcy
 Włochy
 Hiszpania
Myśliwiec wielozadaniowy EF-2000
EF-2000T
101
24
Zamówiono 143 (pierwotnie 180).
Panavia Tornado  Wielka Brytania
 Niemcy
 Włochy
Myśliwiec szturmowy
Walka elektroniczna/SEAD
Treningowy
IDS
ECR
IDS
57
29
7
Planowana redukcja do 85 sztuk, połączona z modernizacją do wersji ASSTA 3.1.
218
Samoloty transportowe i Powietrzne tankowce
Bombardier Global Express  Kanada Transport VIP Global Express 5000 4
Airbus A319  Niemcy Transport VIP Airbus A319-115CJ 2
Airbus A321  Niemcy Transport VIP 0 Zamówiono jeden.
Airbus A340  Francja Transport VIP A340-313X VIP 2 Odkupione od Lufthansy, 16+01 „Konrad Adenauer”, 16+02 „Theodor Heuss”, zastąpiły Airbusy A310 VIP.
Airbus A310 MRTT  Francja Transportowy/MEDEVAC
Transportowy/Tankowiec
A310-304 PAX
A310-304 MRTT
1
4
4 odkupione od Lufthansy, 1 po Interflug. 10+24 „Otto Lilienthal”, 10+25 „Hermann Köhl”, 10+26 „Hans Grade”, 10+27 „August Euler” i 10+23 „Kurt Schumacher”.
Airbus A400M  Hiszpania Transportowy A400M 14 Zamówiono 40[10].
Transall C-160  Niemcy Transportowy C-160D 34 Zostaną zastąpione przez A400M.
58
Samoloty szkolno-treningowe
Beechcraft T-6 Texan II  Stany Zjednoczone szkolenie podstawowe T-6A 69 W Sheppard Air Force Base, w malowaniu USAF.
Northrop T-38 Talon  Stany Zjednoczone szkolenie zaawansowane T-38A 35 W Sheppard Air Force Base, w malowaniu USAF.
Grob G-120A  Niemcy szkolenie wstępne G-120A 6
110
Śmigłowce
Sikorsky CH-53 Sea Stallion  Stany Zjednoczone
 Niemcy
Ciężki śmigłowiec transportowy/CSAR CH-53G
CH-53GS/GE
CH-53GA
38
25
1
Armia otrzyma 82 sztuki NHI NH90, Luftwaffe przejęła CH-53.
Eurocopter Cougar  Francja Śmigłowiec VIP AS532U2 3
67
Inne
RQ-4 Global Hawk  Stany Zjednoczone
 Niemcy
Strategiczny BSL RQ-4B Block 20 EuroHawk 1 Zamówienie na 5 sztuk anulowano.
IAI Heron  Izrael Taktyczny BSL 3 Wypożyczone do wsparcia sił ISAF.
4
Suma
447

Historyczne (po 1956)

Lockheedy F-104G Starfightery w 1965
McDonnell Douglas F-4F ICE w 1997
Nord Noratlas i Dornier Do 27 w 1960
Airbus A310 VIP
Fouga CM.170R Magister
Dornier Alpha Jet A
Jeden z samolotów MiG-29 w barwach Bundeswehry przed przekazaniem Polsce
Tu-154M Luftwaffe w 1993
Mil Mi-8

Myśliwce/Myśliwsko-bombowe

Myśliwce rozpoznawcze

Myśliwce treningowe

Transportowe/użytkowe

  • Francja Niemcy Nord Aviation N.2501/2501D Noratlas – 186 w latach 1956–1971
  • Stany Zjednoczone Douglas C-47D Skytrain – 20 w latach 1957–1976
  • Wielka Brytania Hunting Percival P-66 Pembroke C Mk.54 – 33 w latach 1957–1975
  • Niemcy Dornier Do 27A – 322 w latach 1957–1980 (także w Heer i Marine)
  • Wielka Brytania De Havilland DH.114 Heron 2D – 2 w latach 1957–1963 (VIP)
  • Stany Zjednoczone Convair CV 340/CV 440 Metropolitan – 6(1/5) w latach 1959–1974
  • Niemcy Dornier Do 28A/B – 121 w latach 1961–1976 (także w Marine)
  • Stany Zjednoczone Douglas DC-6B Liftmaster – 4 w latach 1962–1969
  • Stany Zjednoczone Lockheed C-140 Jetstar – 4 w latach 1962–1986 (VIP)
  • Francja Niemcy Transall C-160D – 110 od 1968
  • Stany Zjednoczone Boeing 707-307C – 4 w latach 1968–1999 (VIP)
  • Niemcy HFB 320 Hansa – 8 w latach 1976–1988 (VIP)
  • Niemcy Fokker VFW 614 – 3 w latach 1977–1998 (VIP)
  • Kanada Canadair CL-601 Challenger – 7 w latach 1986–2011 (VIP)
  • Francja Airbus A310-304 VIP/PAX – 2 w latach 1991–2011 (VIP)

Szkolne

Śmigłowce

Luftstreitkräfte (Siły Powietrzne NRD) w 1989

Myśliwce/Myśliwsko-bombowe

Treningowe

Transportowe/użytkowe

Śmigłowce

  • Polska Mi-2 – 25
  • Mi-8 – 98 (w Luftwaffe, Heer i Marine do 1997)
  • Mi-24 – 51 (w Heer do 1993)
  • Mi-14 – 14

Przypisy

  1. Sylwia Słomińska: Wieluń, 1 września 1939 roku. [dostęp 2008-09-06]. (pol.).
  2. Joachim Trenkner: Wieluń, czwarta czterdzieści. [w:] Tygodnik Powszechny [on-line]. 2008-08-29. [dostęp 2008-09-06]. (pol.).
  3. Krzysztof Kopeć: Kampania wrześniowa, straty niemieckie. [dostęp 2013-09-19]. (pol.).
  4. Władysław Pobóg-Malinowski: Najnowsza historia polityczna Polski. t. 3. Londyn: 1960. (pol.).
  5. Encyklopedia II wojny światowej. dz. cyt., s. 670. (pol.).
  6. NATO Order of Battle 1989 V8.6.
  7. Pożegnanie niemieckich Phantomów. Altair, 10 lipca 2013.
  8. Marek Łaz, Dziesięciolecie służby samolotu Eurofighter w Luffwaffe, "Lotnictwo", nr 10 (2014), s. 70, ISSN 1732-5323. pokaż
  9. World Air Forces 2015 – Flightglobal.. globalaviationaerospace.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-05)]. globalaviationaerospace.com, 2014-12-11.
  10. PIERWSZY OPERACYJNY A400M.
  11. First NH-90 Luftwaffe unit forms. key.aero. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-12-16)]..

Linki zewnętrzne

  • Strona Luftwaffe (niem.)
  • Strona z biogramami najbardziej znanych pilotów Luftwaffe (ang.)

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się