Longyearbyen
Ilustracja
Longyearbyen z lotu ptaka
Herb
Herb
Dewiza: „unikt, trygt og skapende”
(„wyjątkowe, bezpieczne i twórcze”)
Państwo

 Norwegia

Terytorium zależne

 Svalbard

Data założenia

1906

Prawa miejskie

1 stycznia 2002

Burmistrz

Christin Kristoffersen (Ap)

Powierzchnia

242,86 km²

Populacja (2007)
• liczba ludności
• gęstość


2075
8,5 os./km²

Kod pocztowy

9170
9171 (skrytki pocztowe)

Tablice rejestracyjne

ZN

Położenie na mapie Svalbardu
Mapa konturowa Svalbardu, po lewej znajduje się punkt z opisem „Longyearbyen”
Położenie na mapie Arktyki
Mapa konturowa Arktyki, na dole znajduje się punkt z opisem „Longyearbyen”
Ziemia78°13′N 15°33′E/78,216667 15,550000
Strona internetowa

Longyearbyenstolica Svalbardu, liczy ponad 1,8 tys. mieszkańców. Ośrodek wydobycia węgla kamiennego, port lotniczy, centrum turystyki.

Historia

Islandzkie kroniki podają informacje o odkryciu Svalbardu w 1194. Rosyjscy naukowcy utrzymują, że wyspa została zasiedlona przez rosyjskich osadników w XV wieku.

W 1596 do wyspy dotarł holenderski podróżnik Willem Barents. W miejscu obecnego osiedla w XVI-XVIII wieku istniała osada myśliwska, w której mieszkali łowcy przygód i myśliwi z całej Europy Północnej. Pod koniec XIX wieku odkryto tu bogate złoża surowców mineralnych, a w 1899 r. rozpoczęto wydobycie węgla kamiennego. W 1906 osadę Longyearbyen założył John Munroe Longyear, główny właściciel firmy Arctic Coal Company of Boston. Pierwszymi mieszkańcami osady było dwudziestu pięciu pracowników kopalni mieszkających w jednym baraku. Z czasem dołączyli do nich kobiety z dziećmi. W 1917 było już 141 mieszkańców. W 1916 r. norweska firma Store Norske Spitsbergen Kulkompani odkupiła kopalnię i osadę Longyeara. Norwegowie nazwali osadę Longyearbyen (miasto Longyeara). Osadnictwo ludzi niezwiązanych z wydobyciem węgla rozpoczęło się w ostatnim dwudziestoleciu XX wieku.

Na mocy podpisanego w 1920 roku Traktatu Spitsbergeńskiego cały archipelag oddano pod zarząd administracyjny Norwegii, która przejęła Svalbard w 1925 roku. Longyearbyen stało się nieformalną stolicą Svalbardu.

Znaczny rozwój osady nastąpił po II wojnie światowej, kiedy odbudowano ją po zniszczeniach wojennych. 19 lipca 1985 statek pasażerski "Maksim Gorki" zderzył się z górą lodową. Była to największa katastrofa morska w Arktyce[1]. W 2002 utworzono zarząd osady, która do tej pory była własnością najpierw Store Norske Spitsbergen Kulkompani, a od 1976 państwa norweskiego, podlegając jednocześnie tzw. sysselmesterowi, czyli gubernatorowi Svalbardu.

Niespotykane prawo

Ze względu na położenie miasta obowiązują w nim specyficzne prawa. Niektóre z nich to zakaz posiadania kotów i obowiązek noszenia ze sobą broni w celu ochrony przed niedźwiedziami polarnymi[2]. Oprócz tego w mieście obowiązuje zakaz pochówków zmarłych z powodu wiecznej zmarzliny znajdującej się na tamtym terenie, która uniemożliwia rozkładanie się zwłok. Decyzja o zakazie zapadła w 1950 r. kiedy odkryto, że ciała osób zmarłych z powodu epidemii grypy w 1918 r. nie zaczęły się rozkładać, stąd obawy, że dalej mogą zawierać żywy szczep wirusa[3].

Wyjątkowe pory roku

Longyearbyen charakteryzuje się dwiema wyjątkowymi porami roku. Podczas nocy polarnej (norw. polarnatt) zwana też polarną zimą (norw. polarvinter) nie wschodzi słońce. Przez dwa i pół miesiąca tej pory roku jest całkowicie ciemno i nie ma różnicy między dniem i nocą. Polarnatt zaczyna i kończy się spektakularnym zmierzchem. Słońce znajduje się wtedy poniżej horyzontu, ale na niebie widoczne są niebieskie i czerwone smugi światła.

Natomiast lato polarne (norw. polarsommer) charakteryzuje się tym, że słońce miesiącami nie zachodzi[4].

Wpływ zmian klimatycznych na Svalbard

Ze względu na liczne lawiny, które miały miejsce na tym terenie w ostatnich latach, osada przechodzi restrukturyzację. Przeprowadzane są tam prace mające na celu zabezpieczenie istniejących obszarów mieszkalnych i znalezienie bezpiecznych miejsc do budowy nowych. W roku 2019 zaczęto rozbiórkę ponad stu zagrożonych domów. Gdy pojawia się ryzyko lawiny, wielu ludzi musi się ewakuować[5].

Fotogaleria

Przypisy

  1. Ilona Wiśniewska, Białe. Zimna wyspa Spitsbergen, Wyd. 2, Wołowiec: wydawnictwo Czarne, 2017, s. 24-26, ISBN 978-83-8049-521-0, OCLC 993830657.
  2. 12 Facts You Never Knew About Longyearbyen: The World’s Northernmost City - [online], Johnny Jet, 5 kwietnia 2012 [dostęp 2022-06-17] (ang.).
  3. Lyndsey Matthews, There's a Remote Norwegian Town Where You're Not Allowed to Die [online], Men's Health, 14 marca 2018 [dostęp 2022-06-17] (ang.).
  4. Longyearbyen [online], Visit Svalbard [dostęp 2022-06-17] (norw. bokmål).
  5. Susan Barr, Longyearbyen [online], Store norske leksikon, 29 lipca 2020 [dostęp 2022-06-17] (norw. bokmål).

Bibliografia

Linki zewnętrzne

  • Longyearbyen i våre hjerter
  • Longyearbyen Fotografie. svalbard-images.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2004-11-13)]. (po ang.)

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się