Kudala Sangama – jedna z głównych świątyń lingajatów
Lingajaci – jedna z sześciu głównych szkół śiwaizmu (trzech istniejących do dziś). Lingajaci przywiązują bardzo dużo wagi do postaci Boga (nazywanego przez nich Śiwą) jako lingam. Jest to system dualistyczny.
Przedstawiciele
Ruch lingajatów założony został w XII wieku przez Basawę. Znaczącą rolę w historii odegrała nago wędrująca ascetka lingajatów – poetka Mahadewjakka[1].
Doktryna
Lingajaci odrzucają różnorodne powszechne hinduistyczne praktyki kultowe (np. chodzenie do mandirów, pielgrzymki) oraz społeczne np. system kastowy, zawieranie małżeństw przez dzieci.
Za świętą czynność uważają noszenie lingamu na szyi.
Symbolem lingajatów jest biała kropka na czole.
Stratyfikacja społeczna
Społeczność lingajatów dzieli się zasadniczo na trzy poziomy:
poziom wyższy:
dźangama – kapłani (w tym i wirakta – asceci)
bandźiga – kupcy
poziom pośredni – około siedemdziesiąt dźati endogamicznych, grupujących ludność wg wykonywanej profesji
poziom niższy – niewegetarianie: dźati nieczyste i niedotykalni[2].
Przypisy
↑Lingajatowie. W: Gavin Flood: Hinduizm. Wprowadzenie. Małgorzata Ruchel (tłum.). Wyd. 1. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2008, s. 181, seria: Ex Oriente. ISBN 978-83-233-2517-8.
↑„IX Zjawiska wspólistniejące i implikacje. 93. Sekta i kasty, przykład lingajatów. W: Louis Dumont: Homo hierarchicus. System kastowy i jego implikacje. Anna Lebeuf (tł.), Tomasz Sikora (red.nauk.). Wyd. 1. Kraków: Zakład Wydawniczy Nomos, 2009, s. 266–277, seria: Classica Religiologica. ISBN 978-83-60490-54-9. OCLC 750773420.
Bibliografia
Brockington, J.L.: Święta nić hinduizmu, Warszawa 1990, ISBN 83-211-1143-2.
