Kwiat – organ roślin nasiennych, w którym wykształcają się wyspecjalizowane elementy służące do rozmnażania. Stanowi fragment pędu o ograniczonym wzroście ze skupieniem liści płodnych i płonnych, służących odpowiednio, bezpośrednio i pośrednio do rozmnażania płciowego (generatywnego). Kwiat charakterystyczny dla roślin nasiennych (czyli kwiatowych) jest organem homologicznym do kłosa zarodnionośnego (sporofilostanu) roślin ewolucyjnie starszych.
Kwiaty rozwijają się z pączków kwiatowych, zwykle jako pędy boczne w pachwinie przysadek (liści przykwiatowych, wspierających). Rzadko kwiat rozwija się na szczycie pędu (rośliny o takim usytuowaniu tych organów nazywane są haplokaulicznymi). Kwiat może być szypułkowy (umieszczony na różnej długości szypułce) lub siedzący (osadzony bezpośrednio na osi pędu). Kwiaty wyrastają zwykle w szczytowych, a więc najmłodszych częściach pędu, rzadko pojawiają się na wieloletnich fragmentach pędów (np. pniach i konarach drzew). Takie wyjątkowe usytuowanie kwiatów występuje u niektórych roślin tropikalnych i określane jest mianem kauliflorii.
Pojedynczy kwiat zbudowany jest z liści płodnych i płonnych, nie związanych bezpośrednio z rozmnażaniem. Części płodne to pręciki z woreczkami pyłkowymi (mikrosporofile – organy męskie) oraz owocolistki z zalążkami (makrosporofile – organy żeńskie). Pręciki produkujące pyłek tworzą pręcikowie. Owocolistki tworzą słupek (słupkowie).
Z liści płonnych (sterylnych) kwiatu zbudowany jest okwiat (okrywa kwiatowa), która u roślin nagonasiennych jest bardzo niepozorna, a niejednokrotnie nie występuje wcale, u roślin okrytozalążkowych zaś jest różnorodna i czasami bardzo okazała. Okwiat może być pojedynczy (listki okwiatu zebrane w jednym lub dwóch okółkach są niezróżnicowane) lub złożony i wtedy w jego skład wchodzi korona (corolla) oraz kielich (kalyx), u niektórych roślin pod kielichem występuje kieliszek (epikalyx). Wszystkie elementy składowe kwiatu wyrastają z dna kwiatowego – rozszerzonej części będącej zakończeniem szypułki. W kwiatach owadopylnych występują dodatkowo gruczoły zwane miodnikami.
W przypadku roślin nagonasiennych nieosłonięte zalążki leżą na pojedynczych owocolistkach. Zaś u roślin okrytonasiennych jeden lub kilka zrośniętych owocolistków tworzy słupek, w jego dolnej części tworzącej zalążnię zamknięte są zalążki.
Ze względu na zróżnicowaną budowę i ekologię, kwiaty dzielić można ze względu na rozmaite kryteria. Do najczęściej stosowanych kryteriów podziału należy m.in. barwa okwiatu, obecność lub brak zapachu, trwałość kwiatu. W nauce stosowane są najczęściej następujące kryteria:
Budowę morfologiczną kwiatu można przedstawić wykonując narys kwiatowy, czyli rysunek schematyczny, na którym zaznaczona jest zalążnia i okółki kwiatu na przekroju poprzecznym. Stosuje się także wzory kwiatowe, czyli zapisuje budowę kwiatu za pomocą umownych liter i cyfr.
Kwiaty pełnią kluczową dla przetrwania roślin funkcję biologiczną, biorąc udział w rozmnażaniu generatywnym. W wyniku zapylenia powstaje z nich owoc, w którym znajdują się nasiona.
W trakcie życia roślin rozwijanie kwiatów może nastąpić wielokrotnie (rośliny polikarpiczne) lub tylko raz (rośliny monokarpiczne). Okres rozwoju kwiatów (kwitnienie) i czas jego trwania jest zależny od gatunku. Za początek kwitnienia uważa się ukazanie się pierwszych pączków kwiatowych, ewentualnie otwieranie się pierwszych kwiatów. Przebieg tego procesu zależy głównie od układów świetlno-termicznych, a także warunków siedliskowych, wilgotności gleby i opadów, obecności składników mineralnych, długości i głębokości wcześniejszego okresu spoczynkowego przy czym zarówno optymalne, jak i krytyczne warunki dla tego procesu są bardzo zmienne u różnych gatunków i dla różnych jego etapów. Pierwszym etapem rozwijania się kwiatu jest wydłużanie jego szypułki. Na obfitość kwitnienia i wielkość oraz kształt kwiatów wpływ ma temperatura (w tym nocna). Otwieranie się kwiatów powiązane jest z kolei w dużym stopniu z natężeniem oświetlenia[2].
U wielu gatunków przez cały okres kwitnienia następują cykle otwierania i zamykania kwiatów zależne od pory dnia i nocy oraz pogody. Ruchy płatków powodowane są różnym tempem wzrostu ich brzusznej i grzbietowej strony w zależności od wahania poziomu auksyn. W zależności od gatunku zdarzają się kwiaty otwarte w ciągu dnia, zamknięte nocą lub odwrotnie. Podobnie stężenie auksyn wpływa na zmiany szybkości wzrostu łodygi powodując podnoszenie lub opuszczanie szypułek kwiatowych oraz obracanie się kwiatów za słońcem (np. u słonecznika, cykorii).
Dojrzały kwiat cechuje: zahamowanie wzrostu szypułki, spadek zawartości wody i auksyn, wzrost intensywności oddychania. Po przeniesieniu pyłku na znamię słupka zaczyna się przekwitanie. Zwykle pierwszym jego objawem jest zamykanie się okrywy kwiatowej (np. u portulaki kwiaty zamykają się już po 4 godzinach od zapylenia). Bez zapylenia kwiaty różnych gatunków otwierają się przez różny okres, zwykle jednak dość krótko. Najczęściej długość życia pojedynczego kwiatu wynosi od kilkunastu godzin do tygodnia[2]. Rekordowo długo (80 dni) utrzymują się kwiaty u przedstawiciela storczykowatych – Odontoglossum rossi[3].
Po zapyleniu i zamknięciu korony, listki okwiatu zmieniają barwę i odpadają (działki kielicha często utrzymują się). Usychają także pręciki i szyjka słupka. Ponowny wzrost podejmuje zalążnia i ew. przyległa część dna kwiatowego. Z części kwiatu rozwijać się zaczyna owoc[2].
Przez wieki kwiaty pozostawały dla ludzi próżną ozdobą roślin. Dopiero w 1694 r. Rudolf Jakob Camerarius wykazał eksperymentalnie, że pręciki i słupki związane są z płcią męską i żeńską, obalając zapoczątkowaną jeszcze przez Arystotelesa teorię bezpłciowości roślin. Badacz ten wprowadził pojęcia kwiatów jedno- i dwupłciowych, ustalił znaczenie pyłku dla powstawania nasion i uznał, że zapylanie następuje za pomocą wiatru. W XVII wieku wciąż jeszcze uważano, że kwiaty to „szata godowa rośliny, w którą stroi się na świąteczny dzień zapłodnienia”. Rozwój systematyki w kolejnych dziesięcioleciach przyczynił się do poznania szczegółów morfologii i zmienności budowy kwiatów. Zróżnicowanie ich budowy stało się podstawą nowoczesnego systemu klasyfikacyjnego roślin, zapoczątkowanego w 1737 r. przez Karola Linneusza publikacją Genera Plantarum. Znaczenie kształtów i barw kwiatów oraz udział owadów w zapylaniu odkryty został w końcu XVIII wieku przez niemieckiego botanika – Chrystiana K. Sprengla. W 1790 badacz ten odkrył także znaczenia zapylania krzyżowego, przedprątność i przedsłupność. Później uznany został za ojca biologii kwiatów[4]. W XX wieku poznany został wpływ czynników zewnętrznych na indukowanie kwitnienia (organogenezę generatywną). Jeszcze jednak w 1970 r. Anatol Listowski pisał, że „przeżycia estetyczne, których źródłem jest kwitnienie, przesłoniły niejako badaczom czysto empiryczną analizę dynamiki tego procesu”[2].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.