 Kot rasy perskiej | |
| Kod EMS |
PER |
|---|---|
| Kategoria |
I |
| Pochodzenie | |
| Nazwa angielska |
Persian |
| Masa |
2,5-7 kg |
| Standardy rasy (według organizacji felinologicznych) | |
| CFA |
standard |
| FIFe |
standard |
| TICA |
standard |
| AACE |
standard |
| ACFA |
standard |
| ACF |
standard |
| CCA |
standard |
| Punktacja za standard rasy (według FIFe) | |
| Głowa |
25 |
| Oczy |
15 |
| Korpus |
25 |
| Futro jakość |
30 |
| Kondycja |
5 |
| Uznane odmiany barwne | |
| Kod EMS |
PER |
 |
Ten artykuł od 2020-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Kot perski – stara rasa kota, zaliczana do grupy długowłosych. W Europie pojawiła się w XVII wieku.
Rozmaite odmiany barwne, m.in. czarna, biała, ruda, niebieska, kremowa i inne, istnieje ich około 150. Także kolor oczu może być różny: niebieski, pomarańczowy lub mieszany (jedno niebieskie drugie pomarańczowe).
Koty perskie dzielą się na:
Budowa krępa. Kończyny silne. Głowa duża, masywna, szeroka, czoło wypukłe, policzki pełne, broda dobrze rozwinięta. Nos mały, szeroki, z tzw. stopem. Ogon puszysty na całej długości. Średnia długość sierści ok. 10 cm. Wewnątrz ucha, a także między opuszkami palców wszystkich łap, powinien znajdować się pędzelek sierści. Kolejną charakterystyczną cechą kota perskiego jest tzw. kryza, którą tworzy gęsta i dłuższa sierść rosnąca od uszu wokół brody.
Mają bardzo łagodne i spokojne usposobienie. Persy lubią samotność, ale bardzo chętnie znoszą wszelkie pieszczoty i zabawy, zarówno z dziećmi jak i dorosłymi. Koty te są kompletnie pozbawione agresji, nie używają zębów (do gryzienia innych) i nie drapią podczas zabaw. Gości w domu akceptują szybko i bez problemów, łatwo też przystosowują się do nowych warunków. Uwielbiają wylegiwać się na kanapie. Nawet mając do dyspozycji ogród i dużo miejsca na świeżym powietrzu, wolą wybrać wygodny fotel w domu.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
