Antigua i Barbuda
 Ustrój i polityka Antigui i Barbudy Ustrój polityczny
Konstytucja
Monarcha
Władza ustawodawcza
Władza wykonawcza
Władza sądownicza
Kontrola państwowa
Finanse
Samorząd terytorialny
Partie polityczne
Wybory
Polityka zagraniczna
|
Konstytucja Antigui i Barbudy – ustawa zasadnicza Antigui i Barbudy zawierająca 127 artykuły pogrupowane w 10 rozdziałach, przyjęta na podstawie uchwał Izby Reprezentantów z 23 kwietnia oraz Senatu z 1 maja[1], przedstawiona Elżbiecie II 31 lipca, obowiązująca od 31 października 1981, wzorowana na prawie brytyjskim (m.in. kompetencje rządu[2] i Sądu Najwyższego czy „wpisanie do konstytucji wielu angielskich konwenansów konstytucyjnych”[3]) oraz niektórych iberoamerykańskich rozwiązaniach ustrojowych (m.in. cenzus wykształcenia przy biernym prawie wyborczym[3], silna pozycja głowy państwa uznawanej za najwyższą władzę wykonawczą[4], a także silna pozycja premiera względem rządu[2] oraz silna pozycja przewodniczących izb parlamentu[5]).
Od 27 stycznia 1967 do 1 listopada 1981 Antigua i Barbuda stanowiła terytorium stowarzyszone Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej[6][7]. Uzyskanie suwerenności 1 listopada 1981, połączone ze zrzeszeniem we Wspólnocie Narodów[1] wymusiło na władzach stworzenie nowej konstytucji zastępującej poprzednią, z 1967[7] (nowelizowano ją dwukrotnie: w 1972 i 1975[1]). Reguluje ona prawa i wolności jednostki oraz ustrój polityczny państwa[4]. Szczególne podkreślenie w niej wolności osobistych stanowi odpowiedź na łamanie praw człowieka w wielu państwach Ameryki Północnej[7] co znalazło odzwierciedlenie w zapisach mówiących m.in. o zakazie niewolnictwa czy pracy przymusowej[4]. Ochrona praw osobistych opiera się na koncepcji prawa naturalnego, zaś konstytucja stwierdza, iż są one niezbywalne i podlegają ograniczeniom tylko w zakresie w niej określonych (np. „nikt nie może zostać pozbawiony życia, chyba że zostanie skazany przed sąd za zdradę lub morderstwo, jeżeli taka kara zostanie orzeczona”)[8]. W zakresie ustrojowym ustawa określa Antiguę i Barbudę jako państwo demokratyczne (mówi o tym preambuła[4]) o systemie parlamentarno-gabinetowym[9]. Ze względu na przynależność kraju do Wspólnoty Narodów, w części poświęconej ustrojowi jako pierwsza zostaje uregulowana instytucja Gubernatora Generalnego, następnie zaś opisane są zasady funkcjonowania parlamentu (określenie parlament jest typowe dla ustroju brytyjskiego i zwykle nie pojawia się w konstytucjach państw regionu, zamiast tego mówi się o władzy ustawodawczej). W pierwszej kolejności zostają uregulowane działania Senatu co podkreśla wyższą rangę tej izby, a umieszczenie przepisów dotyczących ombudsmana przed przepisami dotyczącymi rządu nawiązuje do „klasycznego modelu tej instytucji (wyodrębnienie organizacyjne, powiązanie z parlamentem, niezależność od rządu)”[4].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.