 nr rej. 1535-A z 20 grudnia 1993
| |
 Kamienice przy skrzyżowaniu ulic Uniwersyteckiej i Mianowskiego | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
| 52°13′08,0400″N 20°59′00,9600″E/52,218900 20,983600 | |
Kolonia Lubeckiego – zabytkowe osiedle na warszawskiej Ochocie. Zajmuje obszar ograniczony ulicami Filtrową, Krzywickiego, Wawelską, Grójecką i placem Narutowicza. Kolonia Lubeckiego mieści się w dwóch osiedlach wydzielonych przez MSI: Starej Ochocie i Filtrach. Na osiedle składają się w większości luźno pobudowane, międzywojenne kamienice o dość jednolitym charakterze z dużą ilością zieleni.
W najwęższym, pierwotnym ujęciu Kolonia Lubeckiego to obszar jednej działki ograniczonej ulicami Rapackiego, Raszyńską, Zapolskiej i Mianowskiego, gdzie powstały domy spółdzielni mieszkaniowej im. Lubeckiego. Następnie nazwę rozszerzono[1]. W zachodniej części Kolonii Lubeckiego koncentrycznie wygięte ulice Maurycego Mochnackiego i Józefa Mianowskiego otaczają plac Narutowicza. Wschodnia część sięgająca do parku Wielkopolskiego przez niektórych nie jest uważana za właściwą część kolonii[1]. Jeszcze dalej na wschód, pomiędzy parkiem Wielkopolskim a ulicą Krzywickiego, leży obszar, który bywa zaliczany zarówno do Kolonii Lubeckiego, jak i Kolonii Staszica[2].
Przed I wojną światową teren ten pozostawał poza granicami miasta, stanowiąc Mokotowskie Pole Wojenne. Magistrat planował początkowo utworzenie w tym miejscu parku, jednak urzędy centralne potrzebowały nowego osiedla dla swoich pracowników. Plan regulacji tego terenu wraz z pobliską kolonią Staszica powstał w 1923 roku. Od pierwszej spółdzielni mieszkaniowej inwestującej na tym terenie pochodzi nazwa osiedla. Pierwsze budynki zaczęły powstawać w 1924 roku. Spółdzielnia Kolonia Lubeckiego jako pierwsze zabudowała ulice Mochnackiego i Mianowskiego. Architektami, którzy stworzyli projekty domów na Kolonii Lubeckiego, byli Antoni Jawornicki, Aleksander Sygietyński, Wacław Weker i Teofil Wiśniowski[3]. Architektura pierwszych budynków powstałych w latach 20. była często historyzująca, neoklasycystyczna. W latach 30. zaczęły powstawać budynki modernistyczne.
W czasie powstania warszawskiego w okresie od 6 do 11 sierpnia 1944 roku wielu mieszkańców osiedla padło ofiarą pacyfikacji Ochoty. 11 sierpnia Niemcy zdobyli kamienicę przy ulicy Wawelskiej 60 (tzw. Redutę Wawelską), ostatni punkt polskiego oporu w dzielnicy.
Po II wojnie światowej domy odbudowano często w nieco uproszczonej formie.
Kolonia Lubeckiego jest wpisana do rejestru zabytków jako „Kolonia Lubeckiego – układ i zespół budowlany wraz z zielenią” z numerem 1535-A z 20.12.1993[4]. Wpis do rejestru obejmuje szeroko rozumianą kolonię – od ulic Akademickiej i Grójeckiej (przy skrzyżowaniu z Akademicką i Wawelską) po ulicę Górnickiego. Od północy granicą jest ulica Filtrowa, a od południa Wawelska. W ten sposób obszar pomiędzy ulicami Akademicką a Mochnackiego wchodzi równocześnie w skład zabytkowego zespołu placu Narutowicza[5]. Prawie wszystkie budynki z tego obszaru wpisane są do gminnej ewidencji zabytków[6].
Dodatkowo do rejestru zabytków nieruchomych wpisane są poszczególne budynki[5]:
Zabytkiem jest również Zieleniec Wielkopolski, a okolice ulicy bł. Ładysława z Gielniowa są zaliczone do układu Kolonii Staszica.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
