Rysunek kościoła z 1782 r. | |||||||||||||||
Państwo | |||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Miejscowość | |||||||||||||||
Wyznanie | |||||||||||||||
Kościół | |||||||||||||||
Wezwanie |
Świętego Krzyża | ||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Położenie na mapie Krakowa | |||||||||||||||
Położenie na mapie Polski | |||||||||||||||
Położenie na mapie województwa małopolskiego | |||||||||||||||
50°04′09,7″N 19°56′15,3″E/50,069361 19,937583 |
Kościół Świętego Krzyża, zwany też słowiańskim – kościół, wznoszący się od końca XIV do początku XIX w. na Kleparzu w Krakowie, w miejscu obecnej ulicy Słowiańskiej.
Według tradycji korzenie tego kościoła miały sięgać przełomu IX i X w. Kościół, w którym miano sprawować liturgię w obrządku słowiańskim, miał powstać za sprawą misjonarzy wysyłanych przez Cyryla i Metodego lub uciekinierów ze zniszczonego państwa wielkomorawskiego. Tradycja ta jednak nie znalazła żadnego potwierdzenia w badaniach i z pewnością taki kościół w tym okresie nie powstał[1].
Kościół Świętego Krzyża powstał z fundacji królów Jadwigi i Władysława Jagiełły dokonanej w 1390. Przeznaczony był dla sprowadzonych z czeskiej Pragi benedyktynów zwanych „słowiańskimi”[2][3], sprawujących obrządek łaciński w języku słowiańskim i używających głagolicy. Zakonnicy ci w zamyśle fundatorów mieli objąć misją ziemie Litwy i Rusi Halickiej, a inspiracją do ich ściągnięcia mogły być kontakty Jadwigi z nimi na dworze jej matki, Elżbiety Bośniaczki (benedyktyni słowiańscy byli aktywni na terenie Bośni)[4].
Założenie, realizowane na peryferiach podkrakowskiego Kleparza zaplanowano z dużym rozmachem. Miało tu mieszkać 30 mnichów wraz z liczną służbą. Śmierć Jadwigi (1399) spowodowała, że projekt pozostał niedokończony. Z planowanego kościoła (mającego pierwotnie nosić wezwanie Męki Pańskiej, szybko przeformułowane na wezwanie Krzyża Świętego) zbudowano tylko zakrystię i prezbiterium, zakonników przybyło mniej niż zakładano, programu misyjnego nie realizowano, założenie wegetowało[5][6].
Zakonnicy benedyktyńscy dotrwali na Kleparzu do ok. 1470[7]. W 1505 król Aleksander Jagiellończyk oddał założenie pod opiekę pobliskiej kolegiaty św. Floriana i odtąd zaczął on być zarządzany przez jednego z jej wikariuszy (zapewne była to rekompensata za nieruchomości kościoła odebrane mu w związku z budową Barbakanu[6]). Najprawdopodobniej spłonął w pożarze Kleparza w 1528. W aktach wizytacji biskupiej z 1599 opisywany jest jako murowana kaplica o czterech oknach i jednym ołtarzu, zaniedbana i pozbawiona opieki. Ten budynek został zniszczony podczas potopu szwedzkiego: spalony w 1655 podczas oblężenia Krakowa przez Szwedów i rozebrany w kolejnym roku[2][8].
Kościół zbudowano na nowo staraniem bogatego mieszczanina krakowskiego Jana Sroczyńskiego jako wotum za zwycięstwo w bitwie pod Wiedniem. Fundację rozpoczęto w 1684, w 1686 potwierdził ją król Jan III Sobieski nadając świątyni przywileje (m.in. uposażenie na żupie wielickiej). Konsekracja nastąpiła w 1687 lub 1691[2][9]. Do budowy wykorzystano pozostałe z poprzedniej świątyni mury, na co wskazują gotyckie szkarpy. Kościół zbudowany był na planie prostokąta, wyposażony w trzy ołtarze. W kościele znajdowały się marmurowe pomniki Jana III Sobieskiego i Sroczyńskiego przedstawionych wraz z małżonkami. Fasada była trójosiowa, dwukondygnacjowa zdobiona pilastrami i niszami oraz zwieńczona trójkątnym przyczółkiem. Na osi fasady mieścił się boniowany, arkadowy portal[2]. Dach zwieńczono sygnaturką, wewnątrz znalazł się także nagrobek fundatora[9]. Podobieństwo do pobliskiego kościoła wizytek pozwala przypuszczać, że autorem projektu kościoła był twórca tamtej świątyni Jan Solari[2].
Budowla płonęła w latach 1755 i 1768[2]. W 1808 zaborca austriacki postanowił kościół zburzyć – jego dochody nie wystarczały na jego odnowę, a nawet utrzymanie księdza. Ponieważ Austriacy opuścili miasto już w 1809, do jego likwidacji doszło dopiero w 1818. Sprzedano go wówczas na licytacji Szczepanowi Lubowieckiemu[10]. W międzyczasie istniał tu skład siana. Dochód ze sprzedaży (4900 złotych) przeznaczono na zakup dóbr we wsi Olsza, z których dochód miał płynąć do kościoła św. Floriana[11]. Materiały z rozbiórki posłużyły kupcowi jako budulec dla wznoszonej przy rynku kleparskim kamienicy. W miejscu kościoła urządzono plac targowy i zbudowano jatki rzeźnicze, zlikwidowane po II wojnie światowej[12] . W 1886 na budynku przy ul. Długiej 38 odsłonięto tablicę pamiątkową[9][6].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.