marszałek Związku Radzieckiego | |
Data i miejsce urodzenia |
23 stycznia?/4 lutego 1881 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby | |
Siły zbrojne | |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
|
Data i miejsce urodzenia |
23 stycznia?/4 lutego 1881 |
---|---|
Data śmierci | |
3. Przewodniczący Prezydium Rady Najwyższej ZSRR | |
Okres | |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Komisarz ludowy spraw wojskowych i morskich ZSRR | |
Okres |
od 6 listopada 1925 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Komisarz ludowy obrony ZSRR | |
Okres |
od 20 czerwca 1934 |
Przynależność polityczna | |
Następca |
Klimient Jefriemowicz Woroszyłow (ros. Климент Ефремович Ворошилов; ur. 23 stycznia?/4 lutego 1881 we wsi Wierchnieje w Donbasie, zm. 2 grudnia 1969 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, marszałek Związku Radzieckiego, polityk, przewodniczący Prezydium Rady Najwyższej ZSRR, dwukrotny Bohater Związku Radzieckiego (1956, 1968), Bohater Pracy Socjalistycznej (1960) i Bohater Mongolskiej Republiki Ludowej (1957).
Urodził się w rodzinie chłopskiej o rosyjskich korzeniach. Ojciec pracował jako dróżnik[1]. Sam Woroszyłow uważał się za Ukraińca, na co wskazywało używanie przez niego poprzedniej wersji swojego nazwiska Woroszyło[2]. Mając zaledwie 7 lat rozpoczął pracę w kopalni pirytu, a następnie wraz z ojcem pasł bydło. Od 1896 pracował w fabryce. Od 1903 w Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji (SDPRR), w 1904 został członkiem komitetu bolszewickiego w Ługańsku. W czasie rewolucji 1905 organizował drużyny bojowe. W latach 1908–1917 zajmował się pracą partyjną w Baku, Petersburgu i Carycynie, kilka razy aresztowany.
Po rewolucji lutowej i obaleniu caratu w 1917 został członkiem Piotrogrodzkiej Rady Delegatów Robotniczych i Żołnierskich.
Podczas wojny domowej w Rosji w 1918 współorganizował ukraińską 5 Armię i był jej pierwszym dowódcą, po czym dowodził Frontem Carycyńskim, pełnił funkcję zastępcy dowódcy i członka Rady Wojskowej Frontu Południowego, a następnie objął dowodzenie 10 Armią, na czele której pozostawał do 26 grudnia 1918, biorąc udział w odparciu dwóch szturmów Kozaków dońskich Piotra Krasnowa na Carycyn[3]. Woroszyłow został odwołany ze stanowiska w rezultacie konfliktu, jaki wybuchł latem 1918 między nim i Stalinem a komisarzem spraw wojskowych i morskich Lwem Trockim[4][5]. Dwaj pierwsi jawnie sabotowali prowadzoną przez Trockiego reorganizację Armii Czerwonej i wprowadzanie do niej byłych oficerów armii carskiej. Woroszyłow i Stalin jawnie sprzeciwiali się postawionemu na czele Frontu Południowego gen. Pawłowi Sytinowi. Trocki domagał się nawet postawienia Woroszyłowa przed sądem wojskowym[4].
W maju 1919 Woroszyłow był jednym z dowódców sił czerwonych tłumiących bunt Hryhorjewa i powstanie chłopskie na Ukrainie południowej i centralnej[6].
W listopadzie 1919 współorganizował 1 Armię Konną wraz z Siemionem Budionnym i jako jej politruk został członkiem jej Rady Wojskowo-Rewolucyjnej (Rewwojensowieta). W 1921 brał znaczący udział w likwidacji powstania marynarzy w Kronsztadzie.
W latach 1921–1960 członek Komitetu Centralnego RKP(b)/WKP(b)/KPZR. W latach 1921–1925 był dowódcą Północnokaukaskiego, a następnie Moskiewskiego Okręgu Wojskowego. Po śmierci Michaiła Frunzego w listopadzie 1925 został ludowym komisarzem (ministrem) spraw wojskowych i morskich oraz przewodniczącym Rady Wojskowo-Rewolucyjnej ZSRR (do 1934). W latach 1926–1952 był członkiem Biura Politycznego WKP(b), a w latach 1934–1940 pełnił funkcję ludowego komisarza obrony ZSRR. 20 listopada 1935 został mianowany marszałkiem Związku Radzieckiego.
Był współodpowiedzialny za czystki w Armii Czerwonej.
Podejmował decyzje o rozstrzelaniu łącznie 25 700 osób spośród grupy polskich wojskowych i cywilów znajdujących się w obiektach NKWD. Decyzję podjęli członkowie Biura: Ławrientij Beria, Józef Stalin, Klimient Woroszyłow, Wiaczesław Mołotow, Anastas Mikojan, Michaił Kalinin, Łazar Kaganowicz. Zgodnie z nią wiosną 1940 zamordowano 21 857 osób. Patrz: zbrodnia katyńska.
Po niepowodzeniu w wojnie radziecko-fińskiej Woroszyłow został odwołany ze stanowiska ludowego komisarza obrony. W maju 1940 został powołany na stanowisko zastępcy przewodniczącego Rady Komisarzy Ludowych (rząd ZSRR) i jednocześnie przewodniczącego Komitetu Obrony przy Radzie Komisarzy Ludowych. Po napaści Niemiec na ZSRR, w latach 1941–1945 był członkiem Państwowego Komitetu Obrony. W 1941 został dowódcą Kierunku Północno-Zachodniego (do września 1941). Będąc pełnomocnikiem Kwatery Głównej Naczelnego Dowództwa, organizował obronę Leningradu oraz dowodził wojskami frontów Leningradzkiego (wrzesień 1941) i Wołchowskiego oraz Samodzielnej Armii Nadmorskiej. We wrześniu 1942 został wyznaczony głównym dowódcą ruchu partyzanckiego (do maja 1943). Podczas wojny zajmował również inne stanowiska. Uczestniczył w konferencji teherańskiej.
Po zakończeniu II wojny światowej w 1945 był przewodniczącym Sojuszniczej Komisji Kontrolnej na Węgrzech. W latach 1946–1953 pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Rady Ministrów ZSRR, a następnie w latach 1953–1960 przewodniczącego Prezydium Rady Najwyższej ZSRR.
W 1960 za wystąpienie przeciwko Nikicie Chruszczowowi i poparcie „grupy antypartyjnej” Wiaczesława Mołotowa został pozbawiony wszystkich funkcji partyjnych i państwowych. Po dojściu do władzy Leonida Breżniewa powrócił do łask, ponownie członek KC KPZR od 1966.
Zmarł 2 grudnia 1969, pochowany przy ścianie Kremla na Placu Czerwonym w Moskwie. W jego pogrzebie uczestniczyła delegacja PRL z przewodniczącym Rady Państwa PRL Marszałkiem Polski Marianem Spychalskim, szefem GZP WP gen. dyw. Józefem Urbanowiczem, szefem Sztabu Generalnego WP gen. dyw. Bolesławem Chochą, ambasadorem PRL w ZSRR Janem Ptasińskim i attaché wojskowym Ambasady PRL w Moskwie gen. bryg. Wacławem Jagasem.
Autor wspomnień Rasskazy o żizni, Moskwa 1968.
Od 1925, po śmierci Michaiła Frunzego, Klimient Woroszyłow wychowywał jego syna – Timura, który zginął jako oficer lotnictwa na Froncie Wołchowskim. Był żonaty, ale nie miał własnych dzieci, wychowywał również przybranego syna Piotra.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.