Klemens Stanisław Remer
Data i miejsce urodzenia

24 października 1895
Tłuste

Data i miejsce śmierci

10 czerwca 1971
Warszawa

Miejsce spoczynku

cmentarz Powązkowski w Warszawie

Zawód, zajęcie

prawnik

Narodowość

polska

Edukacja

C. K. Gimnazjum Męskie w Sanoku

Rodzice

Lucjan, Maria

Dzieci

Jan

Krewni i powinowaci

Tadeusz (brat)

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi
Klemens Remer
kapitan rezerwy żandarmerii kapitan rezerwy żandarmerii
Data i miejsce urodzenia

24 października 1895
Tłuste

Data śmierci

10 czerwca 1971

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

26 pułk piechoty
1 Dywizjon Żandarmerii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Medal Niepodległości Medal Waleczności (Austro-Węgry) Medal Waleczności (Austro-Węgry) Medal Waleczności (Austro-Węgry) Krzyż Wojskowy Karola

Klemens Stanisław Remer (ur. 24 października 1895 w Tłustem, zm. 10 czerwca 1971 w Warszawie) – kapitan rezerwy żandarmerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy oraz polityczny Narodowych Sił Zbrojnych i Obozu Narodowo-Radykalnego, doktor praw.

Życiorys

Grobowiec rodzinny Klemensa Remera

Urodził się 24 października 1895 roku w Tłustem, w katolickiej rodzinie Lucjana, oficjała urzędu podatkowego w urzędzie c. k. starostwa powiatu sanockiego[1][2][3]) i Marii z domu Martyniec[4]. Jego bratem był Tadeusz (1894–1971), także oficer wojskowy, nauczyciel, bibliotekarz, dyrektor Biblioteki Przyrodniczej. Obaj byli jednymi z pierwszych członków ruchu skautowego w Sanoku, został członkiem tajnego „oddziału ćwiczebnego” im. Hetmana Stanisława Żółkiewskiego, założonego w listopadzie 1909 roku przez działaczy Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie”, od 1911 roku jako jawna Drużyna Skautowa im. hetmana Stanisława Żółkiewskiego – Ex ossibus ultor[5][6], był członkiem rady kierującej drużyną[7] (innymi harcerzami byli wówczas m.in. jego brat Tadeusz, Jan Bratro, Władysław Brzozowski, Tadeusz Piech, Zygmunt Vetulani, Władysław Zaleski, Mieczysław Krygowski)[8].

W 1913 Klemens zdał z odznaczeniem egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum Męskim w Sanoku (w jego klasie byli m.in. Jan Ciałowicz, Jan Kuźnar, Włodzimierz Mozołowski, Franciszek Prochaska, Michał Terlecki – wszyscy także późniejsi oficerowie Wojska Polskiego)[9][2][10]. Po maturze pierwotnie udał się na studia na politechnice[2]. Ukończył studia prawa i uzyskał w tej dziedzinie stopień doktora[11].

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej armii. Jego oddziałem macierzystym był pułk piechoty nr 95[12]. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1917 roku w korpusie oficerów piechoty[13].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. 27 sierpnia 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu rotmistrza, w żandarmerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w dywizjonie żandarmerii wojskowej nr 6 we Lwowie[14]. Zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów piechoty[15][16]. W latach 1923, 1924 był oficerem rezerwowym 26 pułku piechoty we Lwowie[17][18]. Później został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów żandarmerii. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III i posiadał przydział mobilizacyjny do 1 dywizjonu żandarmerii w Warszawie[19].

W 1927 roku został mianowany prokurentem Banku Gospodarstwa Krajowego, Oddziału w Cieszynie[20], w tym roku był także prokurentem BGK, Oddziału w Katowicach[21], ponadto pełnił tę funkcję w Zakładzie Centralnym BGK[22][23]. 20 stycznia 1938 roku został wybrany członkiem rady głównej Towarzystwa Pracy Społeczno-Gospodarczej[24]. Członek Głównej Komisji Rewizyjnej Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich[25].

W okresie II wojny światowej w obliczu nadejścia frontu wschodniego ewakuował się wraz z członkami Rady Politycznej Narodowych Sił Zbrojnych do Częstochowy[26]. Tam ukrywał się w mieszkaniu Stanisława Rybickiego, prezydenta Częstochowy[27][28]. W 1946 roku został członkiem Organizacji Polskiej (także jako Organizacja Wewnętrzna, tajna forma Obozu Narodowo-Radykalnego)[29]. W ramach ONR został członkiem Zakonu Narodowego[30].

Pełnił funkcję dyrektora Banku Gospodarstwa Krajowego[31] mieszczącego się w warszawskim budynku (m.in. był w dyrekcji BGK w 1947)[32]. Był recenzentem publicystycznym[33].

Mieszkał w Warszawie przy ul. Polnej 44 m. 29[34], a w 1958 przy ulicy Słupeckiej 8 m. 10[35]. Zmarł 10 czerwca 1971 roku (dwa miesiące później zmarł jego brat Tadeusz)[36]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 257c-1-16)[37].

Jego synem był Jan Klemens Remer (ur. 1926)[38].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1906/1907 (zespół 7, sygn. 42). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 226, 427.
  2. a b c XXXII. Sprawozdanie Dyrekcyi c.k. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1912/13. Sanok: Fundusz Naukowy, 1913, s. 59.
  3. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1907. Lwów: 1907, s. 50.
  4. Stanisław Konarski: Tadeusz Remer. ipsb.tymczasowylink.pl. [dostęp 2014-11-17].
  5. Alojzy Zielecki. Polski ruch niepodległościowy w Sanoku i regionie na tle wydarzeń krajowych przełomu XIX i XX wieku. „Rocznik Sanocki”. IX, s. 199–200, 2006. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  6. Alojzy Zielecki, Rozwój ruchu niepodległościowego, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 474.
  7. Czesław Mazurczak: Harcerstwo Sanockie 1910–1949. Kraków: Harcerska Oficyna Wydawnicza, 1990, s. 12.
  8. Działalność sportowa Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. sokolsanok.pl. [dostęp 2015-07-27].
  9. Kronika. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, Nr 27 z 1 lipca 1913. 
  10. Absolwenci. 1losanok.pl. [dostęp 2016-03-15].
  11. Józef Stachowicz: Apel poległych. W: Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958. Warszawa: 1960, s. 71.
  12. a b c d Ranglisten 1918 ↓, s. 784.
  13. Ranglisten 1918 ↓, s. 326.
  14. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 1 września 1920, s. 799.
  15. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 480.
  16. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 421.
  17. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 201.
  18. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 187.
  19. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 191, 721.
  20. Obwieszczenia sądowe. „Gazeta Urzędowa Województwa Śląskiego”. Nr 14, s. 190, 12 maja 1927. 
  21. Obwieszczenia sądowe. „Gazeta Urzędowa Województwa Śląskiego”. Nr 21, s. 269, 16 lipca 1927. 
  22. Ogłoszenie. „Wołyń”. Nr 4 (56), s. 11, 21 stycznia 1934. 
  23. Ogłoszenie. „Wołyń”. Nr 8 (60), s. 10, 18 lutego 1934. 
  24. Komunikat Towarzystwa Pracy Społeczno-Gospodarczej. „Drogi Polski”. Nr 2, s. 136, 1938. 
  25. Sprawozdanie Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich : z działalności w drugim okresie sprawozdawczym 11.X.36-22.V.38, s. 13.
  26. Lucyna Kulińska: Organizacja Wewnętrzna (Organizacja Polska) 1945–1946. magnapolonia.wroc.pl. [dostęp 2014-11-17].
  27. Obchody w Częstochowie 63. rocznicy powstania warszawskiego. admin.czestochowa.pl. [dostęp 2014-11-17].
  28. Powstanie Warszawskie – pamiętaj!. wisla.naszemiasto.pl, 1 sierpnia 2007. [dostęp 2014-11-15].
  29. Naukowcy. muzeumonr.wordpress.com. [dostęp 2014-11-17].
  30. Członkowie Zakonu Narodowego. muzeumonr.wordpress.com. [dostęp 2014-11-17].
  31. Maria Myćka-Kril: Dorobek nauczycieli i uczniów Gimnazjum w Sanoku. W: Księga pamiątkowa Gimnazjum Męskiego w Sanoku 1888–1958. Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1958, s. 96.
  32. M.P. z 1947 r. poz. 133
  33. Roczniki biblioteczne 1958 R: 2. rocznikibiblioteczne.pl. [dostęp 2014-11-17].
  34. a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-02-10]..
  35. Zofia Bandurka: Wykaz imienny zaproszonych i obecnych na Zjeździe – przygotowała mgr Zofia Bandurkówna. W: Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958. Warszawa: 1960, s. 142.
  36. Alfabetyczny Spis Zmarłych Nazwiska Z Zakresu Remer-Riz. nekrologi-baza.pl. [dostęp 2014-11-17].
  37. Cmentarz Stare Powązki: REMEROWIE, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2017-04-01].
  38. Charakterystyka zespołu (zbioru) archiwalnego. inwentarz.ipn.gov.pl. [dostęp 2014-11-17].
  39. M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335.

Bibliografia

  • Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się