| Giulio Rospigliosi | ||
| Papież Biskup Rzymu | ||
_-_Hermitage_Museum.jpg) Klemens IX (1669) | ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
27 lub 28 stycznia 1600 | |
| Data i miejsce śmierci | ||
| Miejsce pochówku | ||
| Papież | ||
| Okres sprawowania |
1667-1669 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Sakra biskupia |
29 marca 1644 | |
| Kreacja kardynalska |
9 kwietnia 1657 | |
| Kościół tytularny |
San Sisto (23 kwietnia 1657) | |
| Pontyfikat |
20 czerwca 1667 | |
| Data konsekracji |
29 marca 1644 | ||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy |
Celso Zani | ||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
Klemens IX (łac. Clemens IX, właśc. Giulio Rospigliosi; ur. 27[1] lub 28 stycznia[2] 1600 w Pistoia, zm. 9 grudnia 1669 w Rzymie) – włoski duchowny katolicki, 238. papież w okresie od 20 czerwca 1667 do 9 grudnia 1669[3].
Pochodził ze starego rodu lombardzkiego; jego rodzicami byli Giacomo i Caterina Rospigliosi[2]. Studiował nauki wyzwolone w seminarium rzymskim oraz prawo, teologię i filozofię na Uniwersytecie Pizańskim (gdzie obronił w 1623 doktorat utroque iure)[2]. Po studiach wykładał filozofię w Pizie, następnie (1625) udał się do Rzymu. W Kurii Rzymskiej zajmował m.in. stanowiska referendarza Trybunału Sygnatury Apostolskiej, sekretarza Kongregacji Rytów, członka personelu legacji w Awinionie[2]. Był także kanonikiem i wikariuszem bazyliki liberiańskiej[2]. W latach 1634-1644 pełnił funkcję sekretarza pism dyplomatycznych (Listów do Książąt), w 1643 został radcą Trybunału Świętej Penitencjarii. Otrzymał honorowe obywatelstwo Rzymu[2]. Publikował wysoko oceniane w Rzymie sztuki teatralne i poezje.
14 marca 1644 został mianowany arcybiskupem tytularnym Tarsu (przyjął sakrę biskupią 29 marca 1644 w Rzymie z rąk kardynała Antonio Barberiniego) i w lipcu t.r. udał się z misją nuncjusza do Hiszpanii[2]. Pozostawał na tej placówce do stycznia 1653, po odwołaniu ostatnie lata pontyfikatu Innocentego X spędził na uboczu. W okresie sediswakancji po śmierci Innocentego Kolegium Kardynalskie powierzyło Rospigliosiemu w styczniu 1655 funkcję gubernatora Rzymu[2].
Papież Aleksander VII powierzył mu funkcję sekretarza stanu (kwiecień 1655), a 9 kwietnia 1657 wyniósł do godności kardynalskiej (Rospigliosi został prezbiterem San Sisto)[2]. Jako szef dyplomacji papieskiej kardynał Rospigliosi dbał o dobre stosunki z dworem francuskim, mimo negatywnego stosunku Francuzów do papieża Aleksandra[1]. Był członkiem następujących kongregacji kurialnych[4]:
Wieloletnia praca na stanowisku nuncjusza w Hiszpanii oraz udane współdziałanie z Francją zapewniły Rospigliosiemu pozycję neutralnego kandydata na konklawe 1667 po śmierci Aleksandra VII. 20 czerwca 1667 został on wybrany na papieża i przyjął imię Klemensa IX. 26 czerwca 1667 papież Klemens został koronowany, a 3 lipca odbył uroczysty ingres do bazyliki laterańskiej.
Miał opinię człowieka skromnego, o nieskazitelnym charakterze[3]. Wyróżniało go to na tle skorumpowanej Kurii Rzymskiej, co znalazło realizację w ograniczeniu powszechnej w pierwszej połowie XVII wieku praktyki nepotyzmu[1]. W polityce zagranicznej papież stanął przed problemem konfliktu francusko-hiszpańskiego, który daremnie próbował załagodzić. W większości spraw papież ulegał wpływom francuskim, m.in. zostawił królowi Francji wolną rękę w nominacjach na urzędy kościelne[1]. Wskutek działań ministra francuskiego de Lionne’a Klemens IX zaakceptował pokój akwizgrański, a potem pokój klementyński, który zezwalał czterem biskupom francuskim, znanym z poglądów jansenistycznych, podpisać kościelny akt potępienia tez jansenizmu; nie odstąpili oni jednocześnie od swoich poglądów, które mogli zatrzymać jako "prywatne"[1]. W wyniku uznania Portugalii przez Hiszpanię w 1668, papież mógł dzięki temu obsadzić wakujące stolice biskupie[1].
Zamierzeniem militarnym papieża było wyzwolenie Krety spod panowania tureckiego[1]. 6 września 1669 flota papieska, dowodzona przez krewnego Klemensa, Vincenzo Rospigliosiego, poniosła klęskę, a Wenecja została zmuszona do poddania Turkom ostatniego chrześcijańskiego punktu Krety, Kandii (Iraklionu)[1]. Podobno ta klęska, która przyniosła Państwu Kościelnemu także straty finansowe, przyspieszyła śmierć papieża. Zmarł on po ataku apoplektycznym 9 grudnia 1669[1]. Został pochowany początkowo w bazylice watykańskiej; później zwłoki przeniesiono do bazyliki S. Maria Maggiore.
Kreował 12 kardynałów na trzech konsystorzach.
| Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1551–1644) |
|
|---|---|
| Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1644-1829) |
|
| Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (od 1829) |
|
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
