Cesarz rzymski | |
Okres | |
---|---|
Dane biograficzne | |
Dynastia |
cesarze iliryjscy |
Data urodzenia |
ok. 250 |
Data śmierci | |
Ojciec | |
Rodzeństwo | |
Małżeństwo | |
Dzieci | |
Moneta | |
Antoninian Karynusa |
Marek Aureliusz Karynus, Marcus Aurelius Carinus (ur. ok. 250, zm. 285 nad Morawą) – cesarz rzymski od 283 do lipca 285 roku, starszy syn cesarza Karusa.
W lecie 282 został wraz z młodszym bratem Numerianem mianowany przez ojca cezarem[1][a] oraz obdarzony honorowym tytułem princeps iuventutis. Wyruszając na wyprawę przeciw Persji, Karus powierzył mu rządy nad zachodnią częścią imperium (Galia, Italia, Iliria, Afryka)[2]. Wiosną, być może jeszcze przed śmiercią śmiercią ojca latem 283 pod Ktezyfonem, przyjął tytuł augusta[3]; miał sobie również przyswoić ojcowski tytuł Germanicus Maximus[4].
W lipcu tego roku Karynus (najpewniej w Ticinum) poślubił Magnię Urbikę[5], z którą miał przedwcześnie zmarłego syna Nigryniana[b], ostatniego ubóstwionego po śmierci[c] członka rodziny cesarskiej[1].
Władca nie był popularny wśród poddanych z powodu skłonności do okrucieństwa i nadmiernego erotyzmu[6], otaczał się też ludźmi o miernych zdolnościach, którym powierzano odpowiedzialne stanowiska w państwie[2][7][8].
Sukcesy w ciągu swego panowania odnosił jednak na polu militarnym, m.in. w walkach z Germanami. W 285 z powodzeniem stłumił groźną rebelię uzurpatora Juliana[9][7][10]. Początkowo skutecznie też przeciwstawiał się wojskom Dioklecjana, kolejnego pretendenta do władzy cesarskiej. Ostatecznie pokonany został przez jego wojska w bitwie nad rzeką Margus – starciu o niewiadomym wyniku, przed którego rozstrzygnięciem podwładni Karynusa zdradziecko zamordowali swego cesarza[9][7][11].
W historiografii Karynusa często uważa się za ostatniego władcę Rzymu z okresu pryncypatu, przed zapoczątkowanym przez Dioklecjana i tetrarchów dominatem. Jego dokonania z czasu panowania zostały znacząco przytłumione przez silniejsze postacie następnych władców, a także wskutek szczególnie krytycznej oceny autorów późniejszych źródeł historycznych[9];[12].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.