Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
18 października 1988 |
Przyczyna śmierci | |
Miejsce spoczynku | |
Zawód, zajęcie |
lekarz |
Tytuł naukowy |
profesor n. med. |
Alma Mater | |
Stanowisko |
kierownik Kliniki Hematologii AM |
Odznaczenia | |
Julian Aleksandrowicz, ps. „Doktor Twardy” (ur. 20 sierpnia 1908 w Krakowie, zm. 18 października 1988 tamże)[1] – polski lekarz internista, profesor nauk medycznych, filozof medycyny i hematolog.
Pochodził z rodziny żydowskiej. W 1933 ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. Podczas II wojny światowej walczył w kampanii wrześniowej. Był więziony w getcie krakowskim, z którego uciekł i został aktywnym członkiem Armii Krajowej, odznaczony później orderem Virtuti Militari i innymi medalami. W ucieczce z getta pomógł mu dr Jan Gołąb, a także dr Ludwik Żurowski, który znalazł mu schronienie z najbliższą rodziną w mieszkaniu profesora Andrzeja Stopki. W latach 1947–1949 był lekarzem uzdrowiskowym w Kudowie-Zdroju[potrzebny przypis].
Autor wielu książek, m.in.: Nie ma nieuleczalnie chorych, Sumienie ekologiczne, Wszechstronna nadzieja, Kuchnia i medycyna (wspólnie z Ireną Gumowską), Wiedza stwarza nadzieję (1975, tom 278 serii wydawniczej Omega) oraz ostatniej, którą napisał: U progu medycyny jutra (wspólnie z Harrym Dudą). Wspomnienia z okresu okupacji zawarł w wydanej w 1962 roku książce Kartki z dziennika doktora Twardego[2].
Wieloletni kierownik Kliniki Hematologicznej Akademii Medycznej w Krakowie. Pisał także artykuły medyczne w „Przekroju”. W swoim mieszkaniu przy ul. Marii Curie-Skłodowskiej prowadził też praktykę prywatną.
Był przyjacielem i lekarzem poetki Haliny Poświatowskiej. Pomógł jej w organizacji wyjazdu na operację serca do Ameryki[3]. Bezinteresownie pomagał jej i wspierał w zmaganiach z chorobą.
Zmarł w Krakowie w 1988, po długich zmaganiach z chorobą nowotworową. Został pochowany na cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty[4].
W 1986 został laureatem Nagrody im. Księdza Idziego Radziszewskiego za rok 1985 przyznawaną przez Towarzystwo Naukowe KUL[5].
Jego synem był Jerzy Aleksandrowicz[6].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.